Ο ένας υπουργός ζητούσε από τους φοιτητές να γίνουν αρκούντως ρωμαλέοι για να περιορίσουν την ανομία στα πανεπιστήμια, ο άλλος να εξηγηθεί σε αυτούς που ασκούν βία στους πανεπιστημιακούς χώρους ότι έτσι δεν βάλλεται το «σύστημα». Και οι δύο τρόποι όμως αποδεικνύονται ατελέσφοροι: το αστυνομικό δελτίο εμπλουτίζεται σχεδόν καθημερινά με περιστατικά που μαρτυρούν ότι τα πανεπιστήμια στη χώρα μας έχουν μετατραπεί σε γκέτο.

Μόνο σε γκέτο μαχαιρώνονται φύλακες και μόνο σε γκέτο η Αστυνομία το σκέφτεται ξανά και ξανά πριν επέμβει για να καταστείλει το έγκλημα. Μόνο σε γκέτο οι εκκλήσεις για προστασία εκείνων που βρίσκονται σε θέση αδυναμίας μετατρέπονται σε κραυγή αγωνίας επειδή η πολιτεία αδυνατεί να κάνει το καθήκον της. Μια τέτοια κραυγή αγωνίας είναι και η επιστολή που συνέταξαν οι φοιτητές του ΑΠΘ με παραλήπτη ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αδυνατώντας να προστατεύσει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, η πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει ουσιαστικά την ακαδημαϊκή ελευθερία. Κωφεύοντας απέναντι στις κραυγές αγωνίας των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, η πολιτεία κωφεύει απέναντι στην παραβίαση βασικών δικαιωμάτων όπως είναι η απρόσκοπτη παροχή της γνώσης και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Πρόκειται για δικαιώματα που αποτελούν την πεμπτουσία της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να ανέχεται την παραβίασή τους, ειδικά μέσα στους χώρους που υποτίθεται ότι είναι οι ναοί της γνώσης και όχι γκέτο ανομίας όπου διαφεντεύουν τα πάντα φασιστοειδείς μειοψηφίες και έμποροι ναρκωτικών.