Το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. Να δίνουν στον ξένο, τον αντίπαλο, τα χαρακτηριστικά που τους βολεύουν απλώς για να προσδιοριστούν οι ίδιοι. Οι καταλήψεις και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία είναι ακροδεξιά και χρυσαυγίτικα γιατί εμείς είμαστε οι δημοκράτες. Ομως η πραγματικότητα είναι πάντα πολύ πιο περίπλοκη και μέσα στην απλούστευσή της τακτοποιούνται μόνο τα άκρα. Η Χρυσή Αυγή ευχαριστεί πολύ όσους θεωρούν όλα αυτά τα πλήθη δικά της και τόσο μεγάλη τη δύναμή της να τα χειραγωγεί.

Το ίδιο ευχαριστούν πολύ η Λεπέν και ο Μελανσόν τους οπαδούς της μανιχαΐστικής θεώρησης της πραγματικότητας, ότι δηλαδή οι χιλιάδες Γάλλοι που κατέκλυσαν οργισμένοι τους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων είναι οπαδοί τους και φέρουν την κομματική ταυτότητα των ακραίων σχηματισμών που οι ίδιοι εκπροσωπούν. Πόσο απλό είναι να περικλείεις σε συγκεκριμένα όρια τα πολιτικά χαρακτηριστικά του πλήθους, να μεγεθύνεις τα συνθήματα και τις εικόνες που εξυπηρετούν το αφήγημά σου, και μετά να το κοιτάς αφ’ υψηλού γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά τονίζουν κατ΄ αντιδιαστολή την εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου. Είσαι ο δημοκράτης, είσαι ο ευρωπαϊστής, είσαι ο ορθολογιστής, γιατί όλοι αυτοί είναι ψεκασμένοι (άλλη μια λέξη που μπορούμε να προσφέρουμε στο παγκόσμιο λεξιλόγιο).

Ομως το πλήθος είναι πάντα ένα αμάλγαμα. Οι λαοί που εξεγείρονται οργισμένοι, πριν από όλα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Τα φαινόμενα του είδους αυτού πάντα δίνουν ευκαιρία στους ακραίους λαϊκιστές να παρεισφρύσουν και να τα κεφαλαιοποιήσουν για λογαριασμό τους, πόση όμως υπηρεσία στην αλήθεια, στην Ευρώπη και τη δημοκρατία προσφέρουν αυτοί που τους τα χαρίζουν ολοκληρωτικά; Είναι εύκολο να απομονώσεις από τα αιτήματα την άρνηση εμβολιασμού ή την απαίτηση παράλογων συντάξεων για να καταδικάσεις τελεσίδικα το πλήθος ως λούμπεν, εξτρεμιστικό και περιθωριακό, αλλά αυτό στην ουσία είναι ασπιρίνη για τους δικούς σου φόβους και την ανάγκη σου να πιστέψεις στο δικό σου ευρωπαϊκό αφήγημα, που το ακούς να τρίζει επικίνδυνα. Γι’ αυτό κλείνεις τα μάτια και δεν βλέπεις ότι αυτό που συμβαίνει, στην πραγματικότητα είναι κάτι που σπάνια συμβαίνει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο ξεσηκωμός της μεσαίας τάξης.

Οι μεσοαστοί, αυτό το κοινωνικό μείγμα που κυκλοφορεί με διάφορες, μάλλον υποτιμητικές, ονομασίες, όπως νοικοκυραίοι, σιωπηρή πλειοψηφία, άνθρωποι του καναπέ κ.λπ., είναι ένας ετερόκλητος σχηματισμός που έχει όμως ένα χαρακτηριστικό που τον ομογενοποιεί. Αποτελεί τη βαλβίδα ασφαλείας για την κοινωνία και την πολιτική – αν εκραγεί υπάρχει πάντα λόγος σοβαρός. Τα άκρα βγαίνουν και θα βγαίνουν πάντα στους δρόμους, ο ακτιβισμός είναι συστατικό της ύπαρξής τους. Η μεσαία τάξη κινητοποιείται μόνο σε καταστάσεις βρασμού, μόνο όταν πραγματικά γεννιούνται ορμητικά υπόγεια ρεύματα στον ρου της Ιστορίας. Για αυτό οι διαδηλώσεις του Παρισιού δεν είναι ένα φαινόμενο που επιτρέπεται να προπεραστεί σαν στιγμιαία έκρηξη φανατικών.

Ο Εμανουέλ Μακρόν εμφανίστηκε στη γαλλική και ευρωπαϊκή σκηνή ανέλπιστα και γέννησε προσδοκίες για μια νέα ματιά στην κουρασμένη Ευρώπη. Ξεκίνησε σχεδόν με όρους μεσσιανισμού. Κατέβηκε τα σκαλιά του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων σαν τον Μωυσή με τις δέκα εντολές και ο κόσμος τον ακολούθησε. Ο κόσμος τον περίμενε. Ομως δεν ανακατεύτηκε πολύ με το πλήθος, δεν το αφουγκράστηκε αρκετά ή έτσι τουλάχιστον άφησε να φανεί. Τώρα στρέφει το βλέμμα πίσω του και βλέπει τον λαό να απομακρύνεται ή από απόσταση να τον παρακολουθεί. Οφείλει να επιστρέψει να τον συναντήσει – θα ‘ναι ιστορικό λάθος για τη Γαλλία και την Ευρώπη να τον χαρίσει στη Λεπέν και τον Μελανσόν. Η ισχυρή μεσαία τάξη σημαίνει ισχυρός λαός.