Πριν από τρεις δεκαετίες, σε μία από τις ατέρμονες συσκέψεις πολιτικών συντακτών της θρυλικής «Washington Post», της εφημερίδας που έφερε στο φως το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ και αποκαθήλωσε τον πρόεδρο Νίξον, ένα από τα παλαίμαχα στελέχη της αναπολεί τις πρώτες ημέρες της προεδρίας Λίντον Τζόνσον, αμέσως μετά τη δολοφονία του Τζον (Τζακ) Κένεντι: «Θυμάμαι τον Τζόνσον να μας λέει: “Παιδιά, εδώ μέσα [στον Λευκό Οίκο] θα δείτε να μπαίνουν και να βγαίνουν διάφορες κυρίες. Ελπίζω να επιδείξετε και στη δική μου περίπτωση τη διακριτικότητα που επιδείξατε στην περίπτωση του Τζακ”. Και αυτό ακριβώς κάναμε». – «Ναι, αλλά τότε ήταν άλλη εποχή», σχολιάζει ένας συνάδελφός του. Πράγματι. Το 1988 ήταν «άλλη εποχή» από το 1963. Για την ακρίβεια, το 1988 ήταν η «αυγή» της δικής μας εποχής.

Ο διάλογος των πολιτικών συντακτών, έγκυρος στην παραμικρή του λεπτομέρεια ή ανασκευασμένος ποιητική αδεία, καταγράφεται στην ταινία «Ο υποψήφιος» του Τζέισον Ράιτμαν (the front runner, ο υποψήφιος [για το χρίσμα] που προηγείται, όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της) που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αποδίδει το «κλίμα» και, κυρίως, την «αμηχανία» του σοβαρού αμερικανικού Τύπου, κατά την κορύφωση της προεκλογικής εκστρατείας του 1988, όταν ξεσπάει το σκάνδαλο Γκάρι Χαρτ. Με τα σημερινά μέτρα και σταθμά, την ύστερη γνώση μας, το σκάνδαλο Γκάρι Χαρτ δεν σκανδαλίζει πλέον ούτε νήπια σε επαρχιακό παιδικό σταθμό. Σε τι ακριβώς συνίσταται αυτό το σκάνδαλο; Ο Γκάρι Χαρτ, προοδευτικός γερουσιαστής του Κολοράντο, παντρεμένος και πατέρας μιας κόρης, το αδιαφιλονίκητο φαβορί των Δημοκρατικών, όπου θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει τον μάλλον εύκολο Τζορτζ Μπους Senior εκ μέρους των Ρεπουμπλικανών, θεάται σε μια κρουαζιέρα στο Μαϊάμι να χαριεντίζεται με μια «μοντέλα», την οποία και δέχεται πάλι κατόπιν στο σπίτι του στην Ουάσιγκτον, εν απουσία της συζύγου του. That’s all. Με τα πενιχρά αυτά στοιχεία, η έγκριτη «Washington Post» «προβληματίζεται» αν θα αναδείξει το θέμα ή αν θα παρακολουθήσει απλώς τον κίτρινο Τύπο να το αναδεικνύει (με την αντίστοιχη κυκλοφοριακή αιμορραγία), καθώς και αν θα σκαλίσει το παρελθόν του Γκάρι Χαρτ προκειμένου να φέρει στο προσκήνιο αντίστοιχες «απιστίες» του. Τελικώς η «λογική παπαράτσι» επικρατεί, ο Χαρτ αηδιασμένος αρνείται να βουτήξει στα λασπόλουτρα, παραιτείται και διασώζει την αξιοπρέπειά του (όπως και τον… γάμο του), ο Μάικλ Δουκάκης παίρνει το χρίσμα και συντρίβεται από τον όχι πια και τόσο εύκολο Μπους Senior. Καλώς ορίσαμε στον κόσμο του πολιτικού κανιβαλισμού.

Η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, ανατροφοδοτούμενη διαρκώς από τα ολοένα και πιο νταβραντισμένα social media των επόμενων δεκαετιών, επιχείρησε να επιβάλει και στην πατρίδα μας την πολιτική της ατζέντα, με σημαιοφόρο τον Αυριανισμό, αλλά δεν στέριωσε όπως στέριωσε στην αντίπερα πουριτανική όχθη του Ατλαντικού. Εκεί, όχι μόνο επέβαλε την ατζέντα της, μα και την… προσπέρασε! Τον συγκριτικά «αβάδιστο» Γκάρι Χαρτ διαδέχτηκε ο «περπατημένος» Μπιλ Κλίντον που έφθασε σε μιας αναπνοής απόσταση από τον γκρεμό με το σκάνδαλο Λεβίνσκι, ενώ ο σημερινός πρόεδρος με την πορτοκαλί κόμη, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερα από όσα ερωτικά σκάνδαλα είχαν όλοι οι άλλοι πρόεδροι μαζεμένα, όχι μονάχα δεν κινδυνεύει να παραπεμφθεί γι’ αυτόν τον λόγο και να εκπέσει του προεδρικού αξιώματος, αλλά τα επιδεικνύει σαν σεξιστικά τρόπαια στους  ψηφοφόρους του. Βλέπετε, η πολιτική της κλειδαρότρυπας πήρε την εκδίκησή της με τον μοναδικό τρόπο που δεν είχε κανένας προβλέψει. Από ανάχωμα στην εξαχρείωση – όπως ευελπιστούσαν οι πουριτανοί – μεταμορφώθηκε στον πιο ανταποδοτικό της κράχτη.