Οσα κωμικοτραγικά και ίσως εξευτελιστικά για τις πολιτικές ελίτ συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Λονδίνο (αλλά και στην Αθήνα) δείχνουν ότι μικρές ομάδες πολιτικών διαγκωνίζονται για την εξουσία ή απλώς για μια θεσούλα στο πολιτικό στερέωμα μην υπολογίζοντας τίποτα άλλο πέραν από το μικροομαδικό ή προσωπικό συμφέρον τους. Αλλά, ευτυχώς, προσκρούουν σε εμπόδια που δεν αφήνουν τους τυχοδιωκτισμούς να ολοκληρωθούν.

Υπήρχαν όμως προηγούμενα που θα έπρεπε να τους είχαν διδάξει: το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν έπαθαν ό,τι παθαίνουν σήμερα οι κυβερνώντες τη Βρετανία και την Ιταλία, ό,τι έπαθε ο καταλανός αποσχιστής που ξεχάσαμε το όνομά του μόλις πέρασε το δεκαπεντάλεπτο της διασημότητάς του και ο Νίκολα Γκρούεφσκι, που έφυγαν λαθραία από τις χώρες τους: αποδείχθηκαν ασήμαντα μεγέθη στην παγκόσμια σκηνή. Οι συμφεροντολογικές τοπικές μικροπολιτικές τους οδηγούσαν σε ρήξη με το διεθνές παγκοσμιοποιημένο δίκτυο σχέσεων. Πολύπλοκο δίκτυο συμφωνιών και θεσμών που έχει προκύψει από ανταγωνισμούς και συμβιβασμού μεγαλύτερων και μικρότερων συμφερόντων, πολιτικών και οικονομικών.

Δίκτυο το οποίο φυσικά δεν είναι εξισωτικό, ομοιογενές: υπάρχουν ισχυροί κόμβοι που του δίνουν τη γενική μορφή του αλλά η όποια αλλαγή προκύπτει από πλήθος αλληλεπιδράσεις που κανένας κόμβος, κανένας παίκτης δεν μπορεί να τις καθορίσει μόνος του: δεν αρκεί η στήριξη του Ντόναλντ Τράμπ στον Μπόρις Τζόνσον για να πετύχει το Brexit. Εξοδος από το δίκτυο γίνεται μόνο με όρους σαν αυτούς που πολύ καθυστερημένα κατανόησε και μας ανακοίνωσε προ ημερών ο Γιάννης Δραγασάκης: πλήρης απομόνωση και χρήση των όπλων για να διατηρηθεί στην εξουσία το καθεστώς – εκεί, μας  είπε, οδηγούμασταν το 2015.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το μάθημά του, κατάλαβε ποια ήσαν τα όρια της ισχύος του και ποια περίπου είναι η θέση του στο δίκτυο, έτσι εξηγούνται οι κωλοτούμπες, το δικό του τρίτο Μνημόνιο και η συμφωνία των Πρεσπών. Φαίνεται όμως πως έχουμε πάντα μικρομέγαλους παίκτες που νομίζουν ότι μπορούν να προωθούν τα μικροσυμφέροντά τους εις βάρος ευρωπαϊκών ή παγκόσμιων ισορροπιών.  Πολιτικούς που καλλιεργούν τον εθνικό αυτισμό περί «μιας και μόνης Μακεδονίας» και «Σκοπιανών» που δεν έχουν ούτε παρελθόν, ούτε γλώσσα, ούτε κουλτούρα. Δεν ενδιαφέρουν βεβαίως διάφοροι ελάσσονες πολιτικοί που απλώς θέλουν να κατοχυρώσουν την επαγγελματική τους υπόσταση: το πρόβλημα είναι με αυτούς που θέλουν να γίνουν πρωθυπουργοί, αγνοώντας, όπως και ο Αλέξης Τσίπρας το 2015, και το πραγματικό μέγεθός τους και τα συμφέροντα της χώρας στο παγκόσμιο δίκτυο.