Τα σαρκώματα αποτελούν μια ετερογενή ομάδα κακοήθων όγκων μεσεγχυματικής προέλευσης. Στο γυναικολογικό σύστημα συχνά οι όγκοι αυτοί αναπτύσσονται στη μήτρα. Στα γυναικολογικά σαρκώματα περιλαμβάνονται τα Λειομυοσαρκώματα, τα σαρκώματα του Ενδομητρίου και τα αδιαφοροποίητα σαρκώματα της μήτρας. Τα σαρκώματα της μήτρας αποτελούν το 3%-7% των όγκων της μήτρας και προσβάλλουν γυναίκες κάθε ηλικίας, με την 5η έως και την 7η δεκαετία της ζωής να παρουσιάζουν τη συχνότερη  εμφάνιση. Η πρόγνωση αυτών των όγκων παραμένει φτωχή, με την πενταετή επιβίωση να μην ξεπερνά το 40%. Παρά την κοινή ιστολογική προέλευση, αυτοί οι όγκοι εμφανίζουν διαφορετικό γενετικό προφίλ και αναπτύσσονται από διαφορετικά μοριακά μονοπάτια. Προγνωστικοί παράγοντες όπως το μέγεθος του όγκου, ο βαθμός κακοήθειας του όγκου, το στάδιο, νέκρωση του όγκου, η ηλικία του ασθενούς και ο μιτωτικός δείκτης έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να καθοριστεί η περαιτέρω θεραπεία. Η θεραπευτική προσέγγιση των γυναικολογικών σαρκωμάτων είναι παρόμοια με αυτή των σαρκωμάτων μαλακών μορίων. Η χειρουργική αφαίρεση του όγκου παραμένει ως βασικός θεραπευτικός χειρισμός. Ωστόσο, οι ασθενείς ακόμη και πρώιμων σταδίων συχνά υποτροπιάζουν. Η επικουρική ακτινοθεραπεία και η επικουρική χημειοθεραπεία αποτελούν ένα θεραπευτικό δίλημμα. Οι κατευθυντήριες οδηγίες τόσο οι αμερικανικές (NCCN) όσο και οι ευρωπαϊκές (ESMO) συνιστούν την επικουρική Ακτινοθεραπεία και Χημειοθεραπεία ύστερα από εξατομίκευση και ενημέρωση του ασθενούς, σε μια από κοινού λήψη θεραπευτικής απόφασης.

Σε ό,τι αφορά τη μεταστατική νόσο η βάση της χημειοθεραπείας παραμένει η χρήση της Δοξορουβικίνης. Ωστόσο, πρόσφατη δημοσίευση του συνδυασμού της Δοξορουβικίνης με την Ολαρατουμάμπη (ένα αντίσωμα εναντίον του υποδοχέα του παράγοντα ανάπτυξης των αιμοπεταλίων PDGFR) έδωσε αισιόδοξα αποτελέσματα, αυξάνοντας την επιβίωση των ασθενών που έλαβαν αυτή τη θεραπεία σχεδόν κατά ένα έτος. Τα αποτελέσματα της μελέτης φάσεως 3, από αυτόν τον συνδυασμό αναμένονται. Αλλοι δραστικοί παράγοντες όπως η τραμπεκτεδίνη και η παζοπανίμπη έχουν ήδη περάσει στην καθημερινή κλινική πράξη. Ειδικότερα για τα Λειομυοσαρκώματα πρόσφατη δημοσίευση προσέθεσε την Εριμπουλίνη στη θεραπευτική μας φαρέτρα.

Εν κατακλείδι, τα γυναικολογικά σαρκώματα αποτελούν μια σπάνια ομάδα κακοηθειών. Η χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί τη βάση της θεραπείας τους. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ογκολογία δημιουργούν αισιοδοξία για τη θεραπευτική προσέγγιση των ασθενών που πάσχουν από αυτά τα επιθετικά νεοπλάσματα.