«Βραζιλιάνικο σίριαλ σε σελίδες τηλεοπτικού περιοδικού» αναφέρει το δελτίο Τύπου για το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» στο οποίο πρωταγωνιστείτε.

Η αλήθεια είναι πως όταν διάβασα τον ρόλο (σ.σ.: της νεαρής γκουβερνάντας Ερσίλια Ντρέι) το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: «Γιατί;». Και μετά είπα: «Εντάξει, δεν πειράζει, θα το κάνω για τον Γιάννο (σ.σ.: Περλέγκα), γιατί αυτός σίγουρα κάτι βλέπει». Τώρα το αγαπάω για τη λειτουργία και το άνοιγμα που προσφέρει. Ο Γιάννος ανακάλυψε υλικό που αρχίζει να ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά. Συνειδητοποίησα ότι το έργο αφήνει πάρα πολλά περιθώρια για να βάλεις δικά σου πράγματα και υποκριτικά. Ο ρόλος μου δεν είναι καν χαρακτήρας. Και αυτό παραδόξως με ξεκουράζει.

Θα πρέπει να τον χτίσετε όμως.

Δημιουργείται επί σκηνής από μένα και τους άλλους, και η διαδικασία έχει μια γοητεία. Είναι ένα ωραίο πείραμα. Προσπαθήσαμε να τον δομήσουμε από έξω προς τα μέσα. Υπάρχουν σκηνές π.χ. που εξυπηρετούν το μελόδραμα, ή την όπερα, την τραγωδία, ή το απόλυτο ρεαλιστικό θέατρο. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει και δημιουργείται ένας ψυχισμός. Είναι μια ιστορία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Τα βασικά μου όπλα για να πάρει μορφή αυτός ο χαρακτήρας είναι το σώμα και η αναπνοή. Τα μοντέλα μου είναι τραγουδιστές. Οι μεγάλοι ερμηνευτές αλλάζουν τρόπο ερμηνείας σε κάθε λέξη.  Χρησιμοποιούν διαφορετικά τη γλώσσα, τα δόντια, τα χείλη τους για να αποδώσουν τις λέξεις σωστά. Ακόμα και τον χρόνο των συλλαβών, τα γράμματα. Ολα έχουν το δικό τους νόημα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η φαντασία μετά πηγαίνει με αυτόν τον τρόπο σε συγκεκριμένες περιοχές. Η Ερσίλια είναι ένα πλάσμα το οποίο μόλις έχει σωθεί από μια αυτοκτονία. Δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλει να ζήσει. Ηταν γυναίκα νέα, υπηρέτρια που δεν είχε χρόνο, ούτε δικά της χρήματα. Ηταν αυτό που λέμε «αδύναμος κρίκος». Επρεπε για να επιβιώσει να προσαρμοστεί και να γίνει αυτό που θέλουν οι άλλοι.

Είναι το πολιτικό σχόλιο του κειμένου.

Αναμφισβήτητα. Είναι – για να επανέλθω στο πώς θα δομηθεί και θα ερμηνευτεί ο χαρακτήρας –  το σώμα που είναι κατεστραμμένο, χτυπημένο και σφυροκοπημένο. Είναι κυρτό. Κάποιες στιγμές όμως γίνεται ευθυτενές.

Πότε;

Αφού έχει φτάσει στα όρια του θανάτου. Παίρνει λίγη δύναμη όταν   καταλαβαίνει ότι οι άλλοι άνθρωποι έρχονται πάλι να ζητήσουν κάτι ξανά από εκείνη. Αρχίζει πρώτη φορά να αντιστέκεται και εκεί γίνεται κάποιες στιγμές το σώμα ευθυτενές. Οι ρόλοι είναι πάντα αφορμή για να αναλογιστείς ξανά και τη δική σου ζωή.

Μελετώντας την, ποιο θεωρείτε ότι ήταν το δυσβάστακτο της ζωής της;

Ηταν πάντα έρμαιο, πάντα τίποτα. Τιμωρήθηκε μέσα από τον θάνατο του παιδιού που είχε τη φροντίδα του.

Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι παραδίδονται σε πράξεις για τις οποίες δεν έχουν ευθύνη;

Ναι, το πιστεύω. Τα ένστικτα και η φύση πολλές φορές είναι πολύ πιο δυνατά από τις επιλογές μας. Εκτός κι αν έχει χτίσει κάποιος έναν δυνατό χαρακτήρα. Που μπορεί και πειθαρχεί, που διαθέτει μια ισχυρή προσωπικότητα. Σε κάποια πράγματα, ναι, τότε μπορείς να σταθείς πίσω, να τα παλέψεις. Αλλά οι κανονικοί άνθρωποι συνήθως δεν νομίζω ότι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν κομμάτια μέσα μας αδιάβλητα; Που δεν μπορούν να μετακινηθούν όποιες συνθήκες και αν προκύψουν;

Είναι εκείνα που συνδέονται με την παιδική μας ηλικία. Με αυτή τη χρονική περίοδο δηλαδή της ζωής μας που γίνονται όλα τα καλά και τα κακά.

Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;

Σε κάποια πράγματα έχω πολύ γερές βάσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορώ να παρακάμψω τα όρια του εαυτού μου. Κάνω λάθη αν θέλετε συνεχώς, αλλά έχω κάποια «πιστεύω», κάποιες ιδεοληψίες – μπορεί να τις χαρακτηρίσει κάποιος – σε σχέση με το τι σημαίνει τιμιότητα ή αθωότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι πάντα τίμια ούτε πάντα αθώα. Είμαι επίσης σταθερή στις απόψεις μου για το χρήμα και την αντίληψή μου για το κέρδος. Εδώ έχω μια ιδεολογική ακαμψία.

Εχετε δικαιωθεί;

Οχι, γιατί δεν μου βγήκε σε καλό, αλλά δεν έχω μετανιώσει.

Θα μπορούσατε να είχατε βγάλει δηλαδή χρήματα;

Ναι, φυσικά. Και δεν το συσχετίζω με το αν ενέδωσα στο εμπορικό θέατρο ή όχι. Εχω κάνει και θα ξανακάνω. Οπως έχω κάνει, όταν βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, ένα διαφημιστικό για τράπεζα. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να πάρω την απόφαση αλλά ήταν τέτοιες οι συνθήκες που αναγκάστηκα. Είχα πει ως αμοιβή ένα τρελό νούμερο για να το αποφύγω, μου την έδωσαν όμως, οπότε δεν μπορούσα να πω όχι. Από τη μία λέω αυτό, από την άλλη όμως ο κόσμος δουλεύει στις τράπεζες, τις χρειαζόμαστε, τις μεταχειριζόμαστε. Λειτουργούμε σε αυτό το σύστημα. Αν είσαι πραγματικός επαναστάτης, παίρνεις τα βουνά. Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να ζήσω εκτός κοινωνίας. Σε κάποια πράγματα νιώθω πολλές φορές ότι είμαι «περιθωριακή». Κάνω πίσω ως προς τον καταναλωτισμό, δεν ακολουθώ κάποια ρεύματα, δεν επιδιώκω να έχω κάποια αγαθά. Προσπαθώ να είμαι αλληλέγγυα.

Αισθάνεστε ότι υπηρετείτε το αρχικό σας όραμα; Εκείνο που είχατε όταν ξεκινούσατε ως ηθοποιός;

Και αυτό που περιγράφετε απαιτεί προσπάθεια, την οποία καταβάλλω καθημερινά. Δεν μπορείς κάτω από όλες τις συνθήκες να είσαι ίδιος. Επιδιώκω όμως να δίνω σε όποιον έρχεται για να δει και να μοιραστεί αυτό που κάνουμε επί σκηνής ό,τι περισσότερο έχω. Το οικονομικό θέμα έχει ταράξει πολύ τα πράγματα, και σε όλα τα επαγγέλματα. Και στη δική μας δουλειά μπαίνει κόσμος που δεν ενδιαφέρεται πολύ. Αυτό που κάνουμε δεν είναι αμιγώς επάγγελμα. Είναι ένας τρόπος ζωής με κανόνες που πρέπει να ακολουθείς. Απαιτείται αφοσίωση σε αυτή την τέχνη.

Αυτή η συνειδητοποιημένη στάση σας οδηγεί στη σκέψη ότι δεν είχατε ιδιαίτερες δυσκολίες.

Δεν είναι έτσι. Γύρω στα 35 ένιωσα ότι δεν υπάρχει εξέλιξη, κλιμάκωση, ότι δεν μπορούσα να πάω παρακάτω είτε καλλιτεχνικά είτε οικονομικά. Είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι ο κλοιός στενεύει και ότι ανοίγουν πόρτες, στις οποίες εσύ δεν θες να μπεις μέσα. Ηθελα να τα παρατήσω όλα χωρίς να ξέρω τι θα κάνω. Και ήταν επικίνδυνο, αφού δεν ήξερα κάτι άλλο να κάνω. Πέρασα πολύ δύσκολα. Τότε ο καλός μου φίλος Ακης Γουρζουλίδης με έπεισε να παίξω στο «Δέκα» που αρνιόμουν πεισματικά μέχρι τότε. Και άρχισαν τα πράγματα να κυλάνε ξανά. Ομως εκεί που πραγματικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου ήταν με τον θάνατο του πατέρα μου. Χρειάστηκε – εξαιτίας μιας σειράς οικογενειακών προβλημάτων – να μπω μπροστά και να επιδείξω αποφασιστικότητα και σθένος.

Τι σας έδωσε δύναμη;

Είχα διαβάσει την ιστορία της Εμα Ρέγες, της γυναίκας που έζησε κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες, που μεγάλωσε ως παιδί στις φαβέλες της Κολομβίας και τελικά κατάφερε να γίνει μια μεγάλη καλλιτέχνις με πολύ ευτυχισμένη προσωπική ζωή. Οσα δεινά και αν αντιμετώπισε, δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν και δεν έβγαλε θυμό. Εχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και με έχει επηρεάσει. Βρήκα τρόπο να διοχετεύσω την ευεργετική της επίδραση, τον οδηγό που μου χάρισε για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες της δικής μου ζωής σκηνοθετώντας πέρυσι τον μονόλογο που είχε κέντρο την Εμα.