Μετά τον κ. Τσίπρα, ήρθε η σειρά του θλιβερού πολιτικού Παναγιώτη Καμμένου να εγκωμιάσει τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε σχέση με τη συμμορία του Σημίτη, είχε σχέση με το λαϊκό κίνημα και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης» είπε στη Βουλή. Προφανής σκοπός η επίθεση στον Κώστα Σημίτη – αλλά δεν μπορεί κανείς να μη σκεφθεί ότι αν ο κ. Καμμένος δεν βρέθηκε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, καίτοι τόσο τον θαύμαζε τον μακαρίτη, είναι επειδή εκείνος κάθε άλλο παρά θαύμαζε πολιτικούς του φυράματος του υπουργού Αμυνας.

Ομως, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ενδιαφερόταν για την «αποκατάσταση της δικαιοσύνης», γιατί δεν έστειλε, ποτέ μα ποτέ, κανέναν αντίπαλό του στα δικαστήρια; Ησαν άμωμοι οι πολιτικοί αντίπαλοί του της καραμανλικής, αβερωφικής και μητσοτακικής Νέας Δημοκρατίας; Ειδικά αυτούς τους τελευταίους ούτε καν να τους εκδικηθεί δεν θέλησε – και ας τον έσυραν στο Ειδικό Δικαστήριο, και ας είχαν παραπέμψει δεκάδες στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι ανεπίληπτοι νεοδημοκράτες… Το ΠΑΣΟΚ αντιθέτως δεν δίκασε ποτέ αντιπάλους του και, επιπλέον, δεν δίστασε να υπερψηφίσει προτάσεις για την παραπομπή δικών του στελεχών στη Δικαιοσύνη, αρκετά από τα οποία, μετά από ταλαιπωρίες ετών, αθωώθηκαν.

Είχαν άλλους τρόπους να εξασφαλίζουν την πολιτική ηγεμονία στο ΠΑΣΟΚ. Οχι πάντα αρεστούς, όχι πάντα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, συχνά λαϊκιστικούς και ενίοτε εθνικιστικούς, κυρίως επί αρχηγίας Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά πάντα πολιτικούς τρόπους. Ποτέ οι έλληνες σοσιαλιστές δεν ξέπεσαν στο επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ (ή και της ΝΔ), να προσπαθούν να ηγεμονεύσουν πολιτικά με ποινικά μέσα – έχει διαβάσει εντελώς λάθος τον Γκράμσι ο Πρωθυπουργός ή, τέλος πάντων, αυτοί που του βάζουν κατά καιρούς στο στόμα το όνομα του ιταλού θεωρητικού.

Το φτηνό τέχνασμα, όποιος δεν έχει επιχειρήματα να στρέφεται κατά του προσώπου του αντιπάλου του, είναι παλιό και ποτέ δεν ανταμείβεται στους  ρητορικούς αγώνες – πολύ περισσότερο στους πολιτικούς αγώνες στις δημοκρατικές κοινωνίες δεν ανταμείβεται ιστορικά όποιος προσπαθεί να κλείσει τους αντιπάλους του στη φυλακή για να κερδίσει συγκυριακή νίκη. Και από την άποψη αυτή, το ΠΑΣΟΚ έχει απόλυτη ηθική ανωτερότητα απέναντι στους αντιπάλους του – επιπλέον και πολιτική, εκσυγχρονιστική, αναγεννητική το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιθέτως το μόνο που κατάφερε ήταν να αρχίσουν να προβάλλουν διάφοροι Πετσίτηδες, Κιτσάκοι και Λαυρεντιάδηδες μέσα από τον βόθρο που με τόση επιμέλεια ανακατεύει. Για τούτο θα αποτελέσει και ιστορική παρένθεση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσο και αν προσκυνά καθημερινά το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου.