Ενας τρομοκράτης πυροβολεί και σκοτώνει αθώους. Μπορεί να το συνηθίσουμε μια μέρα; Μπορεί να μη μας γεμίζει φόβο, εάν είμαστε εκεί κοντά; Μπορεί να μη θρηνούμε για τα θύματα, να μην αγωνιούμε για τους τραυματίες;

Οχι, δεν γίνεται. Γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, γιατί στην ουσία είμαστε εμείς, ένα μέρος μας είναι που σκοτώνεται από αυτές τις σφαίρες.

Ομως, από μια άλλη πλευρά, δεν μας κλονίζει. Δεν μας σοκάρει τόσο ώστε να μας παραλύσει, δεν μας οδηγεί να απαιτούμε να συλληφθούν ή να περιθωριοποιηθούν τυφλά όσοι είναι διαφορετικοί. Απαιτούμε από τις Αρχές και τις υπηρεσίες να κάνουν ακόμη καλύτερα τη δουλειά τους, αλλά υπεραμυνόμαστε της πολιτικής ή θρησκευτικής ελευθερίας, της διασφάλισης του κράτους δικαίου, των δικαιωμάτων των πολιτών. Απαιτούμε οι υπηρεσίες να ανιχνεύουν και να παρακολουθούν τον συχνά εκπεμπόμενο λόγο ακραίου μίσους και να δρουν άμεσα σε περίπτωση προτροπής σε βία ή στον σχεδιασμό τρομοκρατικών επιθέσεων, πολύ πριν αυτές εκδηλωθούν.

Και ζητάμε από τους πολιτικούς μας ούτε να συμψηφίζουν ούτε να δρουν υποκριτικά: πόσες φορές θα πρέπει να θρηνήσουμε νεκρούς, ώστε να αντιληφθούμε ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει ως γενεσιουργό της αιτία τις αποικιοκρατικές πολιτικές της Δύσης, όπως συνήθως απαντάει η ριζοσπαστική Αριστερά; Και πόσους συμπολίτες μας ή πολίτες άλλων κρατών θα προσβάλουμε και αποξενώσουμε, όταν δηλώσουμε ξανά και ξανά, όπως κάνουν οι εκπρόσωποι της σκληρής Δεξιάς, ότι οι ισλαμιστές τρομοκράτες εκπροσωπούν, αυτοί αποκλειστικά, όχι μόνο όλο τον πλούτο της μουσουλμανικής θρησκείας, αλλά και τα δισεκατομμύρια των πιστών της που μοιάζουν με εμάς, παρά τις πολλές φορές ριζικά διαφορετικές μας αντιλήψεις σε θέματα δικαιωμάτων που εμείς θεωρούμε ήδη λυμένα ή ξεπερασμένα;

Καμία υποχώρηση λοιπόν στις αρχές μας, καμία υποταγή στις επιδιώξεις των τρομοκρατών. Και η εμπειρία του Στρασβούργου, που ακόμη και την ίδια ημέρα δεν υπέκυψε στον φόβο και που την άλλη ημέρα η ζωή συνεχιζόταν ουσιαστικά χωρίς αλλαγές παρά το βαθύ πένθος, δίνει την καλύτερη απάντηση στους τρομοκράτες: μπορεί να κερδίσατε κάποιο χρόνο δημοσιότητας, μπορεί να προξενήσατε σημαντικό πόνο, αλλά το παιχνίδι το έχετε ήδη χάσει. Η Ευρώπη έχει πολύ βαθιά θεμέλια κράτους δικαίου, που δεν κλονίζονται με μερικές σφαίρες ή βόμβες, και έχει μια τεράστια αντοχή σε επιθέσεις, η οποία ξεπηδάει από την ίδια της την Ιστορία, ακόμη και εάν σε στιγμές ευδαιμονίας το ξεχνάμε. Και μπορεί κάποιοι φανατικοί να φαντασιώνονται ανύπαρκτους παραδείσους όταν σκοτώνουν τους συμπολίτες τους, αλλά οι συμπολίτες τους είναι έτοιμοι για κάθε θυσία για να υπερασπιστούν αυτό που για δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη είναι μια ζηλευτή κοινωνία δικαιωμάτων και υψηλού επιπέδου ζωής.