Η πρώτη σκέψη γεννήθηκε όταν είδε την παράσταση που ανέβασε το 1999 ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Τότε, την είχε θεωρήσει ως μία από τις πιο χαρακτηριστικές των φοιτητικών του χρόνων. Για να ωριμάσει, ωστόσο, η ιδέα της επαναπαρουσίασης, έπρεπε να «συναντήσει» τη θέληση της Νικολέτας Παπαδοπούλου, η οποία έχει αναλάβει την παραγωγή και πρωταγωνιστεί στην παράσταση. Ετσι, ο Παντελής Δεντάκης επανασυστήνει σήμερα στο κοινό της Αθήνας το έργο «Δύο θεοί» του Λένου Χρηστίδη (βραβευμένο με «Κάρολος Κουν» θεατρικού έργου το 1999), σε μια παράσταση με κεντρικά πρόσωπα τους Σταύρο Σβήγκο, Ορέστη Τζιόβα, Σωκράτη Πατσίκα και Παύλο Παυλίδη.

Η παράσταση τοποθετείται στο μέλλον, μάλλον όχι στο πολύ μακρινό. Δύο έγκλειστοι σε κέντρο αποτοξίνωσης για άτομα εθισμένα στους υπολογιστές και το Διαδίκτυο, μαθαίνουν πως θα ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος και λίγο πριν από την καταστροφή της ανθρωπότητας προσπαθούν να καταγράψουν τα σημαντικότερα επιτεύγματα του κόσμου μ’ έναν κρυμμένο υπολογιστή, ξαναγράφοντας την Ιστορία. «Πιστεύω πως απλώς επιλέγουν – ασυνείδητα – να περάσουν τις τελευταίες τους μέρες παίζοντας ένα παιχνίδι, ένα videogame. Παθιάζονται όπως παθιάζονται οι gamers, που ενώ βουτάνε και χάνονται σε μια εικονική πραγματικότητα, ταυτόχρονα μπορούν να ακούνε μουσική, να τρώνε πίτσα και να πίνουν κόκα κόλα» αναφέρει ο σκηνοθέτης στο «Νσυν».

Ακόμα κι αν η παράσταση αγγίζει θέματα πιο σοβαρά όπως η εξάρτηση από την τεχνολογία, η παγκόσμια σύγκρουση ή και το τέλος, η ουσία της παραμένει κωμική. «Εμείς ακολουθήσαμε τη σκέψη του συγγραφέα. Ο Χρηστίδης αστειεύεται με όλα αυτά τα σοβαρά θέματα. Αντιμετωπίζει το τέλος του κόσμου ως μια φάρσα. Βάζει τους ήρωές του να κάνουν πάρτι την ώρα της αντίστροφης μέτρησης. Μου αρέσει πολύ αυτό. Εγώ δεν συμπαθώ πολύ τα πάρτι. Κι όμως συνέχεια σκέφτομαι πως λίγο πριν πεθάνω θα κάνω ένα μεγάλο πάρτι με όλους τους πραγματικούς μου και τους φανταστικούς μου φίλους! Ενα μεγάλο πάρτι με το κορίτσι μου και τους φίλους μου, αλλά και τον Ταρζάν, τον Ελβις, τον Τομ Γουέιτς, την Πίπη Φακιδομύτη, την Κάλλας, τη Μέριλιν Μονρόε και πολλούς πολλούς άλλους…» επισημαίνει ο Δεντάκης.

Οι δύο τρόφιμοι του κέντρου αποτοξίνωσης στα απομνημονεύματά τους παραχαράζουν την Ιστορία και στέλνουν στην αιωνιότητα τα δικά τους αλλοιωμένα επιτεύγματα. Αλήθεια, αν ο σκηνοθέτης έπρεπε να βάλει σ’ ένα αρχείο για τις επόμενες γενιές τα σπουδαιότερα στοιχεία της ανθρωπότητας, τι θα συμπεριελάμβανε; «Δεν ξέρω. Μπορεί τίποτα. Νομίζω πως αν δημιουργηθεί και πάλι το ανθρώπινο γένος έπειτα από μια πυρηνική καταστροφή, ίσως θα πρέπει να δημιουργηθεί με μια εντελώς διαφορετική εξελικτική διαδικασία, ώστε να μη γίνουν τα ίδια λάθη (κοινώς, τα έχουμε κάνει σκατά). Ή μπορεί το μόνο που θα επέλεγα ν’ αφήσω στους μελλοντικούς ανθρώπους θα ήταν καμιά πενηνταριά μουσικές και τραγούδια. Το “Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι” του Στράτου Διονυσίου, για παράδειγμα» υπογραμμίζει ο ίδιος.

Η υστεροφημία και η παρακαταθήκη είναι οι δύο έννοιες που κινούν συνεχώς τα χέρια των πρωταγωνιστών για να δράσουν. Ωστόσο, η μνήμη που τόσο πασχίζουν να σώσουν πρόκειται να χαθεί μπροστά στη δίνη ενός πυρηνικού πολέμου. Κι αυτή τη γενικευμένη απειλή επιλέγουν να την προσπεράσουν. Οπως ίσως κάνουν και πολλοί σύγχρονοί τους «κανονικοί» άνθρωποι. «Νομίζω τελικά πως ο άνθρωπος θα αυτοκαταστραφεί εξαιτίας της μεγάλης ανοησίας του. Ή μάλλον εξαιτίας της άγνοιας που έχει για τη μεγάλη ανοησία του» καταλήγει ο Δεντάκης.

Info

«Δυο θεοί», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, Αθήνα, τηλ. 210-3474.312, είσοδος 12-15 ευρώ)