Για μισό λεπτό. Από πού κι ώς πού η έκπληξη ότι η ΑΕΚ τερμάτισε τις υποχρεώσεις της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με μηδέν βαθμούς; Από πού κι ώς πού η προσδοκία για κάτι καλύτερο; Και τι θα άλλαζε στο φινάλε, αν ο Γαλανόπουλος δεν έκανε το φάουλ που μετέτρεψε σε γκολ ο Γκριμάλντο; Ενας πόντος για τα μάτια του κόσμου. Και 900 χιλιάρικα στο ταμείο. Το ένα εκατομμύριο παρά 100.000 ήταν πράγματι απώλεια. Από τη στιγμή που Νο 1 ζητούμενο είναι η αποταμίευση. Αγωνιστικές όμως απαιτήσεις από πού κι ώς πού; Μπορούσε αυτή η συγκεκριμένη ομάδα, με αυτόν τον συγκεκριμένο προπονητή, κάτι παραπάνω; Κάτι καλύτερο; Η εικόνα του Μαρίνου Ουζουνίδη να αποχωρεί χειρονομώντας και αντιδικώντας με τον διαιτητή παραπέμπει σε Σούλη Παπαδόπουλο και γήπεδο Κορυδαλλού. Οχι σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ. Η γκρίνια «ακουμπάμε τον αντίπαλο και δίνει φάουλ» έχει ως αφετηρία την αγωνιστική ένδεια.

Σεφτέ

Να κλείνεις την παρουσία σου στους ομίλους χωρίς να έχεις κάνει σεφτέ και να ασχολείσαι με τη διαιτησία. Μηδέν τελικές εντός εστίας στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια. Και χωρίς γκολκίπερ να έπαιζαν δηλαδή Αγιαξ, Μπάγερν, Μπενφίκα, πάλι δεν θα είχε σκοράρει η ΑΕΚ. Πού είναι όμως το περίεργο; Εχει κάνει κάτι καλύτερο η ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, ώστε να συνιστά έκπληξη ο καταποντισμός στην Ευρώπη; Τι έχει κάνει η ΑΕΚ στα ματς με ΠΑΟΚ, Ατρόμητο, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό; Με τις τέσσερις πρώτες ομάδες στη βαθμολογία; Δύο ήττες, δύο ισοπαλίες. Κι ένα γκολ όλο κι όλο από τον Λαμπρόπουλο. Με τρία από τα τέσσερα ματς στο ΟΑΚΑ. Η ίδια ομάδα είναι. Θα έδειχνε κάτι διαφορικό στην Ευρώπη, που είναι ακόμα πιο δύσκολα; Κακά τα ψέματα. Αντί να μεγαλώσει η ΑΕΚ ως πρωταθλήτρια, μίκρυνε. Αντί να ανέβει επίπεδο, έπεσε. Η τριάδα των χαφ Γαλανόπουλος, Τσόσιτς, Μοράν στο Ντα Λουζ τα λέει όλα.

Φτηνός

Λέγεται και γράφεται κατά κόρον το λάθος της μη απόκτησης ενός χαφ. Εύκολη και συμφέρουσα δικαιολογία. Δηλαδή ένας και μόνο ποδοσφαιριστής, ένας Κονέ δηλαδή, θα άλλαζε την εικόνα της ομάδας; Κατ’ αρχήν δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για επιλογή. Τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ τ’ αφήνουμε στην άκρη. Και για του λόγου το αληθές, η επιλογή Γιαννιώτη αμέσως μετά την πρόκριση στους ομίλους. Ελεύθερος (για να μην πούμε ξέμπαρκος) και φτηνός. Μετρώντας τα συν και τα πλην σε σχέση με την περυσινή ομάδα διαπιστώνεις και κατανοείς τη διαφορά. Τους ποδοσφαιριστές με ποιότητα και προσωπικότητα, που έφυγαν και δεν αντικαταστάθηκαν. Να τους θυμηθούμε για μια ακόμα φορά: Βράνιες, Κονέ, Λάζαρος, Αραούχο. Για να μείνουν και να έρθουν ποιοι; Αυτοί που κατά τον διοικητικό ηγέτη θα έπρεπε να πληρώνουν για να παίζουν. Χωρίς κανείς να αναρωτιέται ποιος τους έφερε όλους αυτούς στην ΑΕΚ.

Προσωπικότητα

Προσθέτοντας και τους Λαμπρόπουλο, Σιμόες, Μπακασέτα διαπιστώνεις ότι η ΑΕΚ δεν είναι ίδια. Αυτή που κατέληξε να παίζει την Τετάρτη το βράδυ στο Ντα Λουζ στο φινάλε της φάσης των ομίλων είναι μία εντελώς διαφορετική ΑΕΚ. Μία άλλη ΑΕΚ. Να θυμηθούμε την ομάδα που έπαιξε στο τελευταίο ματς της περσινής σεζόν στο Γιουρόπα. Στο 0-0 με την Ντινάμο στο Κίεβο: Μπάρκας, Γκάλο, Τσιγκρίνσκι, Λαμπρόπουλος, Μπακάκης, Σιμόες, Γαλανόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Μασούντ, Μπακασέτας, Αραούχο. Με απόντες, Βράνιες, Κονέ, Λιβάγια. Ποιοι απέμειναν από την ομάδα που έβγαλε δέκα ματς στη διοργάνωση αήττητη; Ομάδα που δεν υπάρχει πια. Είναι το αποτέλεσμα τού «όποιον γουστάρουμε τον φέρνουμε, όποιον θέλουμε τον κρατάμε» που ειπώθηκε τον Μάιο στα Σπάτα. Με αφορμή την υπόθεση Λάζαρου. Οι μηδέν βαθμοί είναι οι συνέπειες αυτής της πολιτικής.