Συνηθίζει να περνάει ώρες ατελείωτες στον Ρέντη. Και εκεί έχει πάντα κάτι να κάνει. Του αρέσει άλλωστε να ασχολείται με όλα. Ακόμη και με τα πιο μικρά. Με τον τρόπο που θα «κοπεί» το βίντεο στην ανάλυση του επόμενου αντιπάλου, με τις λεπτομέρειες της προπόνησης που έρχεται ή καμιά φορά εκείνης που τελείωσε. Ενας άνθρωπος που πιστεύει στη δουλειά και όχι στα θαύματα. Οξύμωρο: ο ίδιος που το βράδυ της Πέμπτης υπέγραψε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνος που σχεδίασε τη… νύχτα που οι Ερυθρόλευκοι απέκλεισαν από την Ευρώπη την κραταιά Μίλαν.

Οχι, δεν αλλάζει κάτι στην καθημερινότητά του αυτός ο μικρός άθλος. Η πιο μεγάλη νίκη της καριέρας του. Είναι βέβαιο πως και σήμερα τα ίδια θα κάνει. Στο ερυθρόλευκο καλεντάρι αύριο κιόλας, η επόμενη αγωνιστική υποχρέωση (Ολυμπιακός – Λαμία, 19.30) περιμένει.

Θα μπει λοιπόν στο γραφείο του. Θα δει πρώτος την ανάλυση που έχουν ετοιμάσει οι συνεργάτες του. Θα πάει μια βόλτα ώς το γυμναστήριο. Θα φορέσει τα παπούτσια με τις τάπες για να βγει στο γήπεδο. Μια ιεροτελεστία επανάληψης που κρύβει μέσα της πολύ μεγαλύτερη καλλιτεχνία από ό,τι φαντάζεται κανείς. Την τέχνη του προπονητή που είναι αφοσιωμένος στο έργο του. Εκείνου που με έναν τρόπο ιδιαίτερο βάζει τον ρυθμό στη λειτουργία ενός οργανισμού που απαρτίζεται από πενήντα – εξήντα διαφορετικά πρόσωπα. Τους ποδοσφαιριστές, το τεχνικό τιμ, το ιατρικό τιμ, τους εκπροσώπους της διοίκησης που βρίσκονται κοντά στο αγωνιστικό τμήμα, τους υπαλλήλους της εταιρείας που συμβάλλουν σε καθημερινή βάση. Διευθυντής μιας ορχήστρας υποχρεωμένης να βελτιώνεται σε καθημερινή βάση.

Στη σύγχρονη ιστορία τους οι Πειραιώτες έχουν χτίσει παράδοση να διαλέγουν προπονητές από την Ιβηρική. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, ο Μάρκο Σίλβα. Ολοι χαμηλών τόνων, όλοι με το αθλητικό κέντρο της ομάδας δεύτερο σπίτι τους. Ολοι με λίγα λόγια και πολλή δουλειά. Ο Πέδρο Μαρτίνς μοιάζει να βγήκε ακριβώς από το ίδιο καλούπι. Ο Ολυμπιακός σημείωσε το όνομά του στη λίστα με την ένδειξη «επόμενος» από το καλοκαίρι του 2017, όταν ακόμη ο Πορτογάλος εργάζονταν στη Βιτόρια Γκιμαράες. Προσπάθησε από τότε να τον καθίσει στον πάγκο του. Δέκα μήνες αργότερα, και όταν πλέον υπήρχαν οι προϋποθέσεις, οι Ερυθρόλευκοι έκαναν εκ νέου την κίνησή τους. Και πρέπει πραγματικά να αισθάνονται δικαιωμένοι για την επιλογή τους. Ο Μαρτίνς δεν είναι απλά ένας καλός προπονητής με μεταδοτικότητα και μεγάλη ικανότητα στο κομμάτι της τακτικής. Μοιάζει ο κατάλληλος στην κατάλληλη θέση.

Το βιογραφικό του, όχι εντυπωσιακό. Υπήρξε καλός ποδοσφαιριστής, με αποκορύφωμα την τριετία 1995-98 όταν αγωνίστηκε στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Δεν το πίστευε ότι θα φτάσει ώς εκεί. Σε εφηβική ηλικία εντάχθηκε στις ακαδημίες της Φεϊρένσε και το 1988 υπέγραψε συμβόλαιο, το οποίο είχε ισχύ μέχρι το 1994, όταν έγινε η μεταγραφή στην Γκιμαράες. Εναν χρόνο νωρίτερα έγινε πατέρας. Πατέρας από τα 23 του χρόνια. Προπονητής… δηλαδή.

Το 1997 αγωνίστηκε για μία φορά στην Εθνική Πορτογαλίας. Εναν χρόνο αργότερα τον βρήκαν μπόλικοι τραυματισμοί σε σημείο που να είναι έκπληξη ότι άντεξε ώς τα 34 στο χορτάρι.

Το σαράκι του πάγκου το είχε ούτως ή άλλως. Πνευματικό παιδί του «Κιτίνο», ενός Πορτογάλου που φημιζόταν για την ψυχολογική επιρροή στις ομάδες του. Η πρώτη του δουλειά ως προπονητή στα 36 του, ενώ είχε προηγηθεί μία διετία που ήταν βοηθός του Κουσέιρο (Σετουμπάλ, Πόρτο) και του Καρβαλιάλ (Μπελενένσες). Και έπειτα μια σκάλα προς τα πάνω: Ουνιάο Λάμας, Λουσιτανία, Εσπίνιο, η δεύτερη ομάδα της Μαριτίμο, έπειτα η πρώτη. Μετά η Ρίο Αβε και η Γκιμαράες που τη σεζόν 2016-17 έπαιξε το πιο ωραίο ποδόσφαιρο στην Πορτογαλία φτάνοντας ώς την Ευρώπη και τον τελικό Κυπέλλου. Προσωπικότητες όπως ο Φερνάντο Σάντος έβλεπαν σε εκείνον τον επόμενο μεγάλο κόουτς μιας σχολής που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην Ευρώπη. Δεν λάθεψαν.

Οταν ήρθε για να πιάσει δουλειά τον Απρίλιο, την πρώτη του δουλειά εκτός Πορτογαλίας στα 48 του, στάθηκε στην κερκίδα του Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μέχρι να τελειώσει η προηγούμενη σεζόν και τυπικά, δεν ενεπλάκη ποτέ στην καθημερινότητα της ομάδας. Εφτιαξε μάλιστα ένα γραφείο στο ξενοδοχείο όπου έμενε και τα περισσότερα ραντεβού του τα έκανε εκεί για να μη δημιουργήσει επιπλέον άγχος σε κανέναν. Στον Ρέντη φρόντιζε να πηγαίνει ώρες που η ομάδα δεν είχε προπόνηση. Στο διάστημα ώς τα μέσα Ιουνίου που ξεκίνησε η προετοιμασία, πήρε στα χέρια του σχεδόν πενήντα βιογραφικά ποδοσφαιριστών. Οσων βρίσκονταν στο περσινό ρόστερ, όσων αγωνίζονταν αλλού ως δανεικοί, ποδοσφαιριστών της Ακαδημίας και βέβαια κάποιων πρώτων μεταγραφικών στόχων. Σε συνεργασία με τη διοίκηση από την ώρα που ξεκίνησε η προετοιμασία, κατάφερε μεθοδικά να τα αλλάξει όλα έως ότου τελικά να εμφανίσει μια εντελώς νέα ομάδα. Με είκοσι νέα πρόσωπα στο ρόστερ σε σχέση με το προηγούμενο.

Στα τέλη Αυγούστου είχε την… πρώτη εξεταστική. Να καταφέρει να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Το έκανε, και μάλιστα κόντρα στην 3η του περσινού πρωταθλήματος Ελβετίας (Λουκέρνη) και την 7η της περσινής Πρέμιερ Λιγκ (Μπέρνλι). Η επόμενη κλήρωση έστειλε τους Ερυθρόλευκους… στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στο ίδιο γκρουπ με την Μπέτις και τη Μίλαν. «Θα περάσουμε» έλεγε όσο κρατούσε η διαδρομή. Λίγοι τον πίστευαν. Πολύ λιγότεροι από όσους το βράδυ της Πέμπτης τον έψαχναν την ώρα της… τρέλας στο Καραϊσκάκης για να του σφίξουν το χέρι. Η πόλη του Πέδρο Ρουί ντα Μότα Βιέιρα Μάρτινς, όπως είναι το πλήρες όνομά του, λέγεται Φέιρα. Εχει έντεκα χιλιάδες κατοίκους και είναι γνωστή για το γλυκό fogaça. Από το βράδυ της Πέμπτης την ξέρουν και για τον προπονητή που απέκλεισε τη Μίλαν.