Η σύνδεση οικονομίας και οργής είναι πολύ δελεαστικό εργαλείο για την εξήγηση της ανάφλεξης στη Γαλλία. Σε μεγάλο βαθμό πολίτες με αντιφατικές ή αποκλίνουσες ιδεολογικές αποσκευές κατατείνουν στο ίδιο πράγμα. Οργισμένοι από την οικονομική πίεση, συγκρούονται με το κράτος, συγκρούονται με τους συμβολισμούς του, δηλαδή τον δημόσιο χώρο. Προσοχή. Τα καταστήματα (π.χ.) δεν νοούνται από το διαμαρτυρόμενο πλήθος ως ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά ερμηνεύονται κυρίως ως το πρόσωπο της πόλης και η πόλη ερμηνεύεται ως το πρόσωπο των θεσμών. Καταστρέφεται η όψη της πόλης, τα κανονιστικά, ρυθμιστικά χαρακτηριστικά της, με τη συλλογική ψευδαίσθηση ή καμιά φορά την παράκρουση, την παραίσθηση, ότι με το σπάσιμο αποδομούνται τα οικονομικά χαρακτηριστικά που λειτουργούν επιθετικά πάνω στον λαό.

Εντούτοις η σύνθεση του διαμαρτυρόμενου πλήθους, η ποικιλία των πολιτικών γλωσσών, και παράλληλα η ενοποίηση των μορφών πάλης, δηλώνουν μια διαφορετικής σύστασης πολιτική επικράτεια από τις παραδοσιακές συνομαδώσεις. Δεν υπάρχουν κόμματα, αλλά ρεύματα, κύματα που παφλάζουν από δω κι από κει, άστατα και άνισα.

Είναι απολύτως εμφανής η «εξω-οικονομική» λειτουργία της οικονομίας. Οσο επιχειρείται να αναδειχθεί η οικονομία ως το ηγεμονικό αξιολογικό μοντέλο, τόσο απορροφά άτσαλα και βίαια πολιτικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, τα διαστρέφει, τα συνθλίβει.  Αρα η οικονομία γίνεται πολιτιστικό αντι-μέγεθος. Υποκαθιστά τα πεδία της πολιτικής και επιβάλλει  συμπεριφορές. Οχι γιατί η οικονομία «διατάζει» και ελέγχει την πολιτική ή το πολιτιστικό πεδίο, αλλά γιατί τα απαλλοτριώνει.

Η Γαλλία είναι μια δομική χώρα για την ευρωζώνη αλλά και για την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού. Η κρίση της δεν βρίσκεται στις συγκρούσεις, όσο στην ταχύτητα «αντικατάστασης» του κ. Μακρόν. Η ταχύτατη απορροή των πολιτικών ρευστών του. Εχω γράψει σε άλλο κείμενο για το πολιτικό ζάπινγκ που έχει πάρει τη θέση της πολιτικής επιλογής. Το άπιστο και αστόχαστο «πάτημα του κουμπιού» που φέρνει στην επιφάνεια ένα κόμμα, ένα πρόσωπο, μετά ένα άλλο, ένα τρίτο κ.λπ.

Αυτός ο πολιτικός ίλιγγος, ουσιαστικά μορφοποιεί το πολιτικό πεδίο με τους όρους μιας χρηματιστηριακής συνεδρίασης, μιας διακύμανσης, μιας μετοχικής κατάρρευσης, μορφοποιεί με τους όρους ενός οικονομικού video game, με τους όρους ενός αριθμητικού video clip. Εξαϋλώνεται ο Ολάντ, αντικαθίσταται ορμητικά από τον Εμανουέλ Μακρόν, εξατμίζεται αυτός, απ’ το λυχνάρι βγάζουν οι μάζες τον επόμενο.

Μπορούν κάποιοι να κάνουν τις παράλληλες αναγνώσεις της γαλλικής και της ελληνικής περίπτωσης. Να θεωρήσουν τη γαλλική περίπτωση ως καθυστερημένο μείγμα Δεκέμβρη 2008 και Αγανακτισμένων. Παραλείποντας, ως συνήθως, τη μεγάλη διαφορά. Η Γαλλία είναι μια «μητροπολιτική» χώρα, με τεράστια παραγωγική ποιότητα, υψηλή βιομηχανική τεχνογνωσία, μεγάλη Τέχνη, ιδίως στο μοντέρνο κίνημα, αεροναυπηγική, πολυεθνικές, τεράστια αγροτική παραγωγή, υψηλό, διεθνώς επιβεβλημένο ντιζάιν, μεγάλες εξαγωγικές δράσεις. Η Γαλλία θα κρατηθεί από τον οικονομικοπαραγωγικό κορμό της. Η Ελλάδα έχοντας εύθραυστη παραγωγική ταυτότητα, έχει τη λαστιχένια ικανότητα να κάνει μεγάλες εξεγέρσεις και μεγάλες συμμορφώσεις. Η Ελλάδα είναι ευλύγιστα σταθερή – ενίοτε και στάσιμη. Η έκρηξη στη Γαλλία συγκροτείται πάνω σε διαφορετικές αντινομίες που ίσως φωτίζουν από διαφορετική πλευρά μια σκοτεινή ευρωπαϊκή πιθανότητα.

Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Νομού Σάμου