Η θέα από τους διπλούς πύργους που στεγάζουν τα νέα γραφεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι φανταστική. Η πόλη της Φρανκφούρτης ξεδιπλώνεται σε όλη της σχεδόν την έκταση κάτω από τα «ρετιρέ» της ΕΚΤ που βρίσκονται 185 μέτρα ψηλότερα, ενώ ο ποταμός Μάιν δίνει μια πιο ειδυλλιακή νότα από ό,τι ίσως θα περίμενε κανείς γύρω από μια κεντρική τράπεζα.

Ο Μάριο Ντράγκι έχει αντικρίσει αμέτρητες φορές το τοπίο οδεύοντας προς τις δύσκολες συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου της τράπεζας για να καθοριστεί η νομισματική πολιτική. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ όμως έχει δει ακόμη πιο μακριά από το τέλεια οργανωμένο τοπίο της Φρανκφούρτης και ολόκληρης της Γερμανίας, φτάνοντας μέχρι τη Νότια Ευρώπη.

Ηταν μόλις την περασμένη Πέμπτη που αποφάσισε να ολοκληρώσει το χωρίς προηγούμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το επονομαζόμενο QE, με το οποίο έριξε στην ευρωζώνη ρευστότητα που έφτασε ούτε λίγο ούτε πολύ 2,6 τρισ. Επίσης προχώρησε σε μηδενισμό των επιτοκίων δανεισμού σε ευρώ και χορήγησε άπλετη ρευστότητα στις εμπορικές τράπεζες για να τονώσει την ανάπτυξη στην ευρωζώνη. Οι αντιδράσεις όλα αυτά τα χρόνια του QE ήταν πολλές, ιδιαίτερα από τη Γερμανία και τις άλλες ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά. Οι διαβουλεύσεις εκεί ψηλά στα υπερσύγχρονα γραφεία της ΕΚΤ ήταν πολλές φορές καυτές, με συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες που μάλλον δεν θα έλθουν ποτέ στο φως της δημοσιότητας.

Η Γερμανία και οι άλλοι βόρειοι σύμμαχοί τους μπορούν να δικαιολογηθούν από την πλευρά τους. Με τις οικονομίες τους να τρέχουν με αρκετά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάθε άλλο παρά χρειάζονταν το QE και τα μηδενικά επιτόκια. Εντονα ήταν επίσης τα παράπονα των γερμανών ιδιωτών και θεσμικών αποταμιευτών καθώς η χώρα ρέπει παραδοσιακά προς την αποταμίευση. Τα χαμηλά επιτόκια όμως και το QE τα χρειάζονταν οι χώρες του Νότου, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας, άσχετα εάν η χώρα μας έμεινε τελικά ουσιαστικά αποκλεισμένη από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων λόγω άλλων πολιτικών κυρίως εξελίξεων. Η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία ωφελήθηκαν σημαντικά από τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ που τόνωσε τις οικονομίες τους με τα χαμηλά επιτόκια και έκανε πιο χαμηλό το κόστος δανεισμού τους από ό,τι θα ήταν εάν δεν υπήρχε το QE.

Ουσιαστικά ο 71χρονος Ντράγκι κλήθηκε ακούσια ή εκούσια να γεφυρώσει μια από τις μεγάλες αδυναμίες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Να εφαρμόσει ενιαία νομισματική πολιτική τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία ενιαία δημοσιονομική πολιτική ή ουσιαστική τραπεζική ένωση. Από το έργο του αυτό θα τον κρίνει η ιστορία μετά την ολοκλήρωση της θητείας του τον Οκτώβριο του 2019.

Ηταν τον Μάρτιο του 2015 που ο Ντράγκι πήρε το μπαζούκα του. Ετσι ονόμασαν οι αγορές την τριπλέτα μέτρων που αποφάσισε η ΕΚΤ για να βοηθήσει τις οικονομίες τις ευρωζώνης. Πρόκειται για την ποσοτική χαλάρωση, τη μεγάλη μείωση των επιτοκίων και τη χορήγηση φθηνού χρήματος στις τράπεζες με μακροχρόνια διάρκεια. (Το επονομαζόμενο πρόγραμμα LTRO).

Η μεγάλη στιγμή του Ντράγκι όμως στην ηγεσία της ΕΚΤ ήταν, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, τον Ιούλιο του 2012. Τότε, μεσούσης της κρίσης στην Ελλάδα και με την Πορτογαλία, την Κύπρο, την Ιρλανδία και την Ισπανία να ακολουθούν, ο Σούπερ Μάριο πραγματοποίησε τη διάσημη ομιλία του. Είπε ότι το ευρώ είναι «μη αναστρέψιμο» και ότι θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να βοηθήσει την ευρωζώνη. Ηταν καθοριστική η παρέμβαση του κεντρικού τραπεζίτη της ευρωζώνης για να καθησυχαστούν οι μεγάλες τότε ανησυχίες των αγορών που είχαν κάνει πολιτικούς και οικονομολόγους κυριολεκτικά να μη γνωρίζουν ποια θα είναι η επόμενη μέρα του ενιαίου νομίσματος.

Τον Οκτώβριο του 2011 ο Ντράγκι μάλλον δεν μπορούσε να διαλέξει πιο δύσκολη στιγμή για να αναλάβει καθήκοντα προέδρου της ΕΚΤ. «Ο Μάριο Ντράγκι θα πρέπει να είναι πιο τολμηρός από τον προκάτοχό του», τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, είχε γράψει για αυτόν ο «Economist», χαρακτηρίζοντας «διαβολεμένα δύσκολες» τις προκλήσεις  που καλούνταν από τότε να αντιμετωπίσει. Μάλλον όμως ούτε το έγκριτο περιοδικό, ούτε κανείς άλλος μπορούσε να φανταστεί την έκταση των προκλήσεων που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει ο Ντράγκι.

Σύντομα κλήθηκε να λάβει δύσκολες αποφάσεις για το γενναίο κούρεμα του χρέους της Ελλάδας, την πολιτική αγοράς κρατικών ομολόγων, και την ίδια τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ εν μέσω της κρίσης. Είχε επίσης να αποδείξει τις ικανότητές του σε Βορρά και σε Νότο.

Το βιογραφικό του αρμόζει σε αυτό ενός μεγάλου κεντρικού τραπεζίτη.

Το 2005 εγκατέλειψε τη θέση του γενικού διευθυντή και αντιπροέδρου της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs για να αναλάβει επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας. Η θέση είχε χηρέψει μετά την παραίτηση του προκατόχου του Αντόνιο Φάτζιο, ο οποίος κατηγορήθηκε τότε για διαφθορά.

Γεννήθηκε στη Ρώμη στις 3 Σεπτεμβρίου του 1947, είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έχει διδακτορικό στα οικονομικά από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας από το 1981 έως το 1991 και γενικός γραμματέας του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών από το 1991 έως το 2001. Ηταν επίσης πρόεδρος της Ιταλικής Επιτροπής Ιδιωτικοποιήσεων το 1993 και αποτέλεσε στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1984 έως το 1990.

Σημειώνεται ότι το όνομα του Μάριο Ντράγκι ενεπλάκη στην υπόθεση με τα swaps που είχε κάνει η Goldman Sachs το 2001 για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης. Η Τράπεζα της Ιταλίας δήλωσε όμως ότι ο Ντράγκι δεν είχε καμία σχέση με την υπόθεση αυτή, αφού τότε δεν βρισκόταν στην Goldman Sachs. Ο Μάριο Ντράγκι άρχισε να εργάζεται στην αμερικανική επενδυτική τράπεζα το 2002.