Είναι γνωστό: το τρέξιμο βοηθάει όσους το δοκιμάζουν να αισθάνονται καλύτερα με το σώμα τους και τον εαυτό τους. Τώρα, ωστόσο, φαίνεται πως τους κλείνει το μάτι για τη βελτίωση της εξωτερικής τους εμφάνισης αφού σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση για την Καρδιά συμβάλλει και στην αντιγήρανση. Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας στη Γερμανία, καταπιάστηκαν με τον αντίκτυπο που έχουν διαφορετικές μορφές άσκησης στο σώμα.

Για περισσότερους από έξι μήνες, οι επιστήμονες εξέταζαν 266 υγιείς εθελοντές που δεν ήταν ωστόσο ιδιαίτερα δραστήριοι. Για τις ανάγκες της μελέτης, τους ζήτησαν να ασκούνται τρεις φορές την εβδομάδα, δοκιμάζοντας τυχαία ασκήσεις αντοχής, αντίστασης, ελέγχου σε έντονους ρυθμούς. Ετσι, δοκίμασαν να κάνουν long runs, αρκετές διαλειμματικές και τέλος επικύψεις, άρση βαρών και κοιλιακούς.

Στο ιατρικό σκέλος του πειράματος, οι ερευνητές εξέτασαν τα επίπεδα των λευκών αιμοπεταλίων πριν από την εκκίνηση των ασκήσεων αλλά και λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωσή τους. Οι ειδικοί παρατήρησαν μεγαλύτερη αύξηση της δραστηριότητας της τελομεράσης και του τελομερούς στα λευκά αιμοσφαίρια των συμμετεχόντων που έδωσαν προσοχή στις προπονήσεις αντοχής και στις διαλειμματικές δρομικές ασκήσεις σε σύγκριση με τους άλλους που δούλεψαν με βάρη και αντιστάσεις. Τα ευρήματά τους μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστούν αφού τα τελομερή είναι ένζυμα που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο γερνάμε.

Ο Ούλριχ Λοντς, καθηγητής στο πανεπιστήμιο και ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας, αναλύοντας τα αποτελέσματά της σχολίασε: «Το κύριο εύρημά μας είναι ότι σε σύγκριση με την έναρξη της μελέτης και την ομάδα που συμμετείχε, οι εθελοντές που προπονήθηκαν στην αντοχή και έκαναν διαλειμματικές υψηλής έντασης είχαν αυξημένη ποσότητα τελομεράσης και τελομερούς, ουσίες οι οποίες είναι και οι δύο σημαντικές για την κυτταρική γήρανση, την αναγεννητική ικανότητα και συνεπώς την υγιή γήρανση. Είναι ενδιαφέρον ότι οι προπονήσεις με βάρη και αντιστάσεις δεν είχαν τα αποτελέσματα αυτά».

Με τη σειρά της, η συνάδελφός του και συνεργάτιδά του στην έρευνα δρ Κρίστιαν Βέρνερ εξήγησε εν μέρει τους λόγους αυτών των παρατηρήσεων: «Από εξελικτική οπτική, η αντοχή και οι διαλειμματικές υψηλής έντασης μπορούν να μιμηθούν καλύτερα τις κινήσεις των προγόνων μας στο κυνήγι, στις μετακινήσεις ή ακόμα και τις αντιπαραθέσεις σε σχέση με τις ασκήσεις δύναμης».