Αναζήτηση
Οι καταγγελίες που γίνονται για το πρόσωπο του Μανώλη Πετσίτη μας θυμίζουν τις δηκτικές παραδοχές της αμερικανίδας καθηγήτριας Wendy Brown. Δηλαδή ότι στις «μεγάλες» δυτικές δημοκρατίες γινόμαστε δυστυχώς μάρτυρες όχι απλώς μιας «συνεπαφής», αλλά μιας συγχώνευσης της εξουσίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και της εξουσίας του κράτους» («Τώρα είμαστε όλοι δημοκράτες»).
Και υπό αυτήν την έννοια οι ισχυροί επιχειρηματίες δεν καθορίζουν μόνο την εσωτερική ατζέντα ενός κράτους, αλλά έχουν και «ασυλία» για τα χρέη τους!
Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο είναι απαραίτητο να δούμε και την υπόθεση Πετσίτη. Το τελευταίο τούτο πρόσωπο είχε μια διπλή «αιμομικτική» υπόσταση: εκπροσωπούσε και τα συμφέροντα της ιδιωτικής εταιρείας ELFE (του επιχειρηματία Λαυρεντιάδη) από την οποία πληρωνόταν, αλλά ήταν και οργανικό μέλος της ηγετικής ομάδας της σημερινής κυβέρνησης (με απευθείας επαφές με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα).
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της δράσης του Μανώλη Πετσίτη σύμφωνα με τις καταγγελίες που γίνονται;
Ενώ η Δημόσια Επιχείρηση παροχής Φυσικού Αερίου (ΔΕΠΑ) ήταν αμείλικτη απέναντι στις οφειλές των φτωχών πολιτών και των μικρών επιχειρήσεων ακόμη και για χρέη 60 ή 70 ευρώ (σε ό,τι αφορά την κατανάλωση του φυσικού αερίου), είχε μια άλλη σκανδαλώδη πολιτική απέναντι στην εταιρεία ELFE (του επιχειρηματία Λαυρεντιάδη).
Και σε αυτό το επίπεδο υπεισέρχεται και η σκοτεινή δράση του καταγγελλόμενου προσώπου Πετσίτη, που λειτουργούσε ως «οιονεί μεσάζων»: με απλά λόγια πίεζε – ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης – τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΠΑ Κιτσάκο να κάνει τα «στραβά μάτια» ή να είναι επιεικής απέναντι στα διογκούμενα χρέη της ανωτέρω ιδιωτικής εταιρείας προς τη ΔΕΠΑ!
Σε κάθε περίπτωση, το τελικό αποτέλεσμα για το Ελληνικό Δημόσιο ήταν ολέθριο, αφού το 2017 η ELFE χρωστούσε 115 εκατομμύρια ευρώ για την κατανάλωση φυσικού αερίου!
Και το ερώτημα προς την Εισαγγελέα του ΑΠ κ. Δημητρίου είναι το εξής: Δεν θα πρέπει να διερευνηθεί για ποιον λόγο το ελληνικό κράτος «φεσώθηκε» με μια τόσο μεγάλη ζημία; Και μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία η μισή περίπου κοινωνία ζει κάτω από το ανεκτό όριο της φτώχειας;
Και εάν όντως ο Μανώλης Πετσίτης πίεζε για τη μη έγκαιρη πληρωμή των χρεών της ELFE προς τη ΔΕΠΑ;
Το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει: ο ν. 4022/2011 (άρθρο 1) επιτρέπει στον Εισαγγελέα του ΑΠ με πράξη του να χαρακτηρίζει την ποινική διερεύνηση ορισμένων κακουργημάτων ως «μείζονος δημόσιου συμφέροντος». Και όλοι γνωρίζουμε ότι έχει ήδη κινηθεί ποινική δίωξη εναντίον του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΠΑ για κακουργηματική απιστία.
Επομένως δεν θα έπρεπε να ελεγχθούν άραγε και οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του Πετσίτη ή οποιουδήποτε άλλου;
Και κάτι άλλο. Η Εισαγγελέας του ΑΠ είναι αναγκαίο να θυμάται ένα πράγμα: ο έλληνας πολίτης είναι απαραίτητο να πειστεί ότι δεν θα διώκονται μόνο οι φτωχοί για τα χρέη τους, αλλά και οι ισχυροί επιχειρηματίες (όπως και οι συνεργοί τους)!
Το συμπέρασμα; Ο Ποινικός Κώδικας πρέπει να ισχύει για όλους!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
