Δεν το ευχαριστιέται όσο θα έπρεπε. Δεν συνδυάζεται με εκείνο το… κάτι που έκανε τη σεζόν 2015-16 ονειρική όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον Ολυμπιακό. Δεν γίνεται όμως και παρατηρώντας τη φετινή προσπάθεια των Ερυθρολεύκων να μη σταθείς σε εκείνον. Στον ποδοσφαιριστή που λες και είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι όσα χρόνια και αν περάσουν η γοητεία του «10» θα είναι μοναδική, στο πιο όμορφο παιχνίδι του κόσμου.

Ναι, του «10» και ας φορά εκείνος στην πλάτη το αγαπημένο του «7». Παιδί του… Πειραιά άλλωστε ο Κώστας Φορτούνης. Στον Ρέντη μεγάλωσε. Με την ιδέα του Ολυμπιακού ονειρεύτηκε. Με τη φανέλα του, το ζει. Σαν ο τελευταίος πραγματικός «αρτίστας» των ελληνικών γηπέδων. Σαν το τελευταίο μεγάλο «δεκάρι» προτού σπάσει το καλούπι!

Πραγματικά δεν νιώθουμε ότι υπερβάλλουμε. Μάλλον ότι καμαρώνουμε θα λέγαμε, έχοντας κατά νου πως στη μικρή λίμνη της Σούπερ Λίγκας (εδώ που εσχάτως τα νερά μολύνονται από την… Εξυγίανση) υπάρχει ένας έλληνας ποδοσφαιριστής αυτού του επιπέδου. Ενας τόσο σύνθετος και ταλαντούχος μεσοεπιθετικός που σου δίνει την εντύπωση πως θα μπορούσε μια χαρά να κολυμπήσει σε ανοιχτές θάλασσες. Στην καλύτερη ηλικία είναι άλλωστε. Τον Οκτώβριο έκλεισε τα 26. Και από… θαυμαστές; Ουρά. Ομάδες της Ιταλίας, της Ισπανίας, οι μεγάλοι της Τουρκίας. Για τον Φορτούνη όμως τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό που έχει. Ο Ολυμπιακός για εκείνον δεν είναι σταθμός, αλλά προορισμός. Το λέει και το εννοεί σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται.

Λέγαμε όμως για τα φετινά. Για τη δική του «ολική επαναφορά». Για τη σεζόν που θυμίζει κάτι από τον Φορτούνη του 2015-16, όταν ο Μάρκο Σίλβα τον τοποθέτησε στη θέση πίσω από τον φορ και πήρε από εκείνον το τέλειο αποτέλεσμα. Εκείνο το 21-17 σε γκολ και ασίστ, σε σύνολο 39 εμφανίσεων. Το απαύγασμα της ποιότητάς του. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι και πάλι στον πάγκο βρίσκεται ένας Πορτογάλος, που οι ιδέες του για το ποδόσφαιρο μοιάζουν πολύ με του Σίλβα. Ισως δεν είναι τυχαίο ότι όπως και εκείνο το καλοκαίρι του ’15, έτσι και αυτό του ’18 ο Φορτούνης το πέρασε με… προετοιμασία πριν από την προετοιμασία (στα χέρια ενός σπουδαίου γερμανού γυμναστή, του Γιανίκ Ομπενάουερ, που ήταν όλο τον Ιούνιο στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά).

Οπως και να ‘χει, ο Φορτούνης κάνει πράγματα που… σε ξεσηκώνουν από την καρέκλα σου. Ο εγκέφαλος μιας ομάδας που μπορεί να έχει μείνει μακριά από την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αλλά που έχει ως μέσο όρο 16 τελικές προσπάθειες ανά ματς στο πρωτάθλημα. Αριθμός… απλησίαστος. Ενδεικτικός του επιπέδου ποδοσφαίρου που παράγει. Πότε είχε ξανά ελληνική ομάδα αυτόν τον μέσο όρο; Ναι, καλά το μαντέψατε. Ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα, την περίοδο 2015-16. Αν έμπαινε και η μπάλα γκολ με τη συχνότητα που το έκανε τότε; Οι Ερυθρόλευκοι θα είχαν στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή. Θα ήταν πρώτοι ακόμη και αν κάθε Κυριακή πέρα από αντιπάλους είχαν να νικήσουν καμάρια της ελληνικής διαιτησίας σαν αυτά που συνάντησαν εσχάτως στο Περιστέρι και την Ξάνθη.

Συνολική παρουσία

Τι συνδέει εκείνον τον Ολυμπιακό με τον σημερινό; Ο Φορτούνης. Και ο Ομάρ, που με τη σειρά του φέτος λες και γύρισε τον χρόνο πίσω. Ειδικά για τον έλληνα άσο, τα έξι γκολ και οι επτά ασίστ (πριν από το ματς με τη Μίλαν) στις πρώτες είκοσι συμμετοχές του δίνουν την εντύπωση ότι το πάει πάλι – και εύκολα – για double double. Για σεζόν διψήφια σε γκολ και ασίστ. Το έκανε και πέρυσι (11 γκολ – 14 ασίστ σε 37 ματς), αλλά η απόδοσή του δεν ήταν στα φετινά επίπεδα. Θα το κάνει και τώρα… Δεν είναι όμως μονάχα θέμα αριθμών. Είναι η συνολική του παρουσία. Ο τρόπος που επιβάλλεται. Ο τρόπος που αναγκάζει τις αντίπαλες ομάδες να προσαρμοστούν πάνω του. Είτε στέκεται κοντά στην αντίπαλη περιοχή με πρόσωπο. Είτε γυρίζει πίσω για να πάρει την μπάλα και να σχεδιάσει μόνος του την επόμενη επίθεση. Υπάρχουν στιγμές στο γήπεδο που θα τον δεις να περνά και τρεις και τέσσερις αντιπάλους. Υπάρχουν στιγμές που μια του πάσα αλλάζει τις προϋποθέσεις. Ο πιο κυρίαρχος παίκτης της Σούπερ Λίγκας. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού.