Ακόμη και να προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε το Μάτι, εκείνο θα επανέρχεται στην επικαιρότητα και τη μνήμη μας. Συνεχώς και ακαταπαύστως. Εκεί που θα καταλαγιάζουν οι εντυπώσεις, που θα περνά στα πίσω πλάνα της επικαιρότητας, θα ξαναβγαίνει στις επικεφαλίδες. Με πολλές αφορμές. Ο 73χρονος Σπύρος Σπυρίδης δεν είναι απλώς ο συμβολικός 100ός νεκρός. Είναι μια ακόμη υπενθύμιση των πολλών διαστάσεων αυτής της τραγωδίας. Ανάσυρση μιας αρχετυπικής εικόνας. Ο παππούς που βάζει το σώμα του ασπίδα για να προστατεύσει τα εγγόνια του. Η αυτοθυσία της παλαιάς γενιάς προκειμένου να επιβιώσει η νέα. Η διάσωση του μέλλοντος, της ίδιας της ζωής. Μόνο σε τόσο μεγάλες τραγωδίες, οι άνθρωποι αυθόρμητα και ασυναίσθητα γαντζώνονται από τις πυρηνικές τους αξίες. Οχι για να σωθούν οι ίδιοι αλλά για να περισώσουν αυτές.

Οπως διαβάζω στο κείμενο της Ελένης Ευαγγελοδήμου, ο «Χαϊλάντερ από το Μάτι» δεν είναι ο τελευταίος από αυτούς που παλεύουν ακόμη για τη ζωή τους. Ο τραγικός κατάλογος πιθανότατα να μεγαλώσει κι άλλο. Ομως εκτός από τους νεκρούς, υπάρχουν και οι ζωντανοί – νεκροί αυτής της τραγωδίας. Οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τι σημαίνει πολυεγκαυματίας. Ακριβώς διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Παραμορφωμένα «ζωντανά» φαντάσματα, μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους αφού η όψη τους, συχνά, προκαλεί τον τρόμο. Και όσο αντέξουν. Οπως το λέει ο Σαββόπουλος. «Με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι». Τα βαριά εγκαύματα δεν είναι πληγές που κλείνουν ή οστά που κολλάνε. Είναι εκεί, να σε κοιτάνε κάθε πρωί από τον καθρέφτη σου, ζητώντας απαντήσεις που δεν μπορείς να δώσεις.

Η πυρκαγιά στο Μάτι δεν άφησε πίσω της μόνο νεκρούς και στάχτες. Αφησε και απομεινάρια ζωής. Που η γραφειοκρατία και οι συνεχώς αναβαλλόμενες υποσχέσεις της κυβέρνησης δεν βοηθούν ούτε καν στην τυπική τους επανένταξη. Ολα αυτά θα υπενθυμίζουν την τραγωδία ακόμη και σε αυτούς που τους συμφέρει να την ξεχάσουμε.