Σε χλωρό κλαρί δεν τον αφήνουν οι συριζαίοι τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα. Οπου τον βρουν. Ακόμη και στο πιο απλό, το ελάχιστο. Παρακολουθήστε ιστορία, από αυτές που λες δεν μπορεί να έχει συμβεί, ανέκδοτο ακούγεται. Στο τέλος του έτους λήγει η θητεία δύο κορυφαίων διευθυντικών στελεχών της ΤτΕ, των κ. Τ. Καρακούση και Π. Ράπτη, εκ των στενότερων συνεργατών του κ. Στουρνάρα και με πολυετή, επιτυχή, πορεία στην κεντρική τράπεζα της χώρας.

Ο Στουρνάρας κάνοντας χρήση του εσωτερικού κανονισμού και της συλλογικής σύμβασης εργασίας των εργαζομένων, πρότεινε στο Διοικητικό Συμβούλιο την παράταση της θητείας των δύο στελεχών κατά ένα έτος. Εξερράγησαν οι του ΣΥΡΙΖΑ μέλη του ΔΣ της τράπεζας, λες και τους πρότεινε ο Στουρνάρας μαζί με την ανανέωση της θητείας των δυο διευθυντών να τους δοθεί ως προίκα και το μισό θησαυροφυλάκιο της τράπεζας.

Προ του αδιεξόδου που διαφάνηκε και λόγω και της έντονης αντίδρασης των συριζαίων, διεξήχθη ψηφοφορία η οποία κατέληξε στο ισόπαλο 6-6, με αποτέλεσμα να υπερισχύσει η ψήφος του προέδρου, του Στουρνάρα δηλαδή, και να εγκριθεί η παράταση της θητείας των κ. Καρακούση και Ράπτη.

Κατά την ψηφοφορία, είχαμε και μια αξιοσημείωτη μετακίνηση: ο θεωρούμενος ως επιρροή ΣΥΡΙΖΑ Θανάσης Σαββάκης, πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, κατά την ψηφοφορία ψήφισε υπέρ της παράτασης της θητείας των δυο διευθυντικών στελεχών της ΤτΕ, ψήφος που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε καθοριστική για την τελική έκβαση της ψηφοφορίας. Είδε το δίκιο με ποιανού το μέρος ήταν ο άνθρωπος, και ψήφισε κατά συνείδηση…

«Κροκοδείλια δάκρυα»

Φυσικά το θέμα της ημέρας δεν ήταν χθες οι δυο διευθυντές της Τραπέζης της Ελλάδος και η τύχη τους. Ηταν ο ΣΚΑΪ και η μπομπάρα που του έβαλαν και η οποία ευτυχώς δεν είχε θύματα, παρά μόνο υλικές ζημιές στο κτίριο του σταθμού και τα γύρω κτίρια. Από ό,τι συνέβη, τις αντιδράσεις εννοώ, για την τρομοκρατική επίθεση, δεν μπορώ παρά να αναδείξω τις αντιδράσεις του Πρωθυπουργού, υπουργών (όχι όλων…) και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Χρησιμοποιώντας «γραμμιτζίδικα» την έκφραση «αυτονόητη καταδίκη» της επίθεσης, νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν με την υποχρέωση για ένα θέμα που κατ’ ουσίαν οι ίδιοι δημιούργησαν!

Θυμίζω τους χαρακτηρισμούς «βοθροκάναλο» για τον ΣΚΑΪ, το εμπάργκο στελεχών (για μια είδηση που επαληθεύτηκε μερικές ημέρες αργότερα από την ημέρα μετάδοσης), τις συνεχείς φραστικές συκοφαντικές επιθέσεις ότι ο ΣΚΑΪ μεταδίδει Fake News, ότι έχει μετατραπεί σε φερέφωνο του Μητσοτάκη και της ΝουΔου κ.ά. πολλά. Θυμίζω, τέλος, τις επιθέσεις κατά δημοσιογράφων του σταθμού – εμού συμπεριλαμβανομένου, όταν τον Απρίλιο του 2017, που εργαζόμουν εκεί, μια επαναστατική οργάνωση μου ανατίναξε το αυτοκίνητο – για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά που χθες εξέφρασαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με πρώτο τον Πρωθυπουργό ήταν «κροκοδείλια δάκρυα» χωρίς κανένα αντίκρισμα. Στον διχαστικό λόγο, και το μίσος που σκόρπισαν και σκορπίζουν τέσσερα χρόνια τώρα κατά των ΜΜΕ που τους ασκούν κριτική και των δημοσιογράφων που δεν (τους) υπακούουν, βρήκαν στέρεο έδαφος να κινηθούν οι βομβιστές…

Ο Αρης, ο Τσίπρας και ο Τσε

Ανέτρεξα, έτσι από περιέργεια, στο προφίλ που διατηρεί ο «πολλά βαρύς και όχι» υπουργός Πολάκης. Αυτό το μπρουτάλ σιτεμένο «παλικάρι» από την Κρήτη με τη μεγάλη γλώσσα και την κοντή, όχι πιο πέρα από τη μύτη του, σκέψη. Θέλησα να δω πώς σχολιάζει τη βομβιστική επίθεση στο «βοθροκάναλο» ΣΚΑΪ – υποκοριστικό το οποίο ο ίδιος είχε κολλήσει και επαναλάμβανε με ιδιαίτερη επιμονή για το κανάλι του Νέου Φαλήρου. Μάταιος κόπος. Ούτε λέξη. Ούτε μια αναφορά. Κάτι σάχλες ως σχόλια για τον Κυριάκο και τον Σαμαρά, στον απόηχο του Συνεδρίου της ΝουΔου. Φυσικά υβριστικά, και αρκούντως νταηλίδικα – το γνωστό στυλ Τσίπρα, που όταν δεν μπορεί να πει αυτά που θέλει να πει, αναλαμβάνει να τον «εκφράσει» ο Πολάκης.

Αλλά, όπως προανέφερα, για την τρομοκρατική επίθεση δεν είπε ούτε αυτά τα τυπικά που επαναλάμβαναν εξ αρχής, από το πρωί χθες, οι συριζαίοι, με πρώτο τον Τσίπρα, ότι δηλαδή είναι «αυτονόητη η καταδίκη», λες και θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό. Ο τύπος όμως το απέφυγε επιμελώς και αυτό.

Πλην όμως είχε κάτι άλλα – σκέτο περιβόλι! Προσέξτε παρακαλώ ανάρτηση, εν έτει 2018, σε προφίλ υπουργού δυτικής κυβέρνησης, και όχι όποιας κι όποιας, της πιο φιλοαμερικανικής κυβέρνησης που έχει περάσει από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη χώρα: πρώτη φωτογραφία αριστερά ο Αρης (Βελουχιώτης), δεύτερη δεξιά δίπλα στον Αρη ο… Τσίπρας (της κατηγορίας «κι η μυλωνού τον άντρα της…»), κάτω ο Τσε στην Ανγκόλα, δίπλα πάλι ο Αρης, από κάτω τώρα πάλι ο Τσίπρας, διαγώνια αριστερά ο Φιντέλ Κάστρο που μιλάει κάπου, μέσα στη βροχή, και ακριβώς απέναντι από τον Φιντέλ (η μυλωνού, που λέγαμε…) ο ίδιος ο… Πολάκης!!!!

Εν τέλει, πολύς Αρης (Βελουχιώτης), πολύς Τσίπρας, και πολύς Τσε. Τσε πορτρέτο γκομενικό, Τσε αγωνιστής, Τσε μετά πούρου, Τσε να φάνε και οι (αγωνιστικές) κότες.

Αρμοδιότητα ειδικών επιστημόνων είναι όλα αυτά, νομίζω. Είναι οι μόνοι που μπορεί πλέον να ασχοληθούν με την περίπτωση…

(Στο μεταξύ το ΕΣΥ πνέει τα λοίσθια, ακούγεται καθαρά ο επιθανάτιος ρόγχος του, αλλά οι αναρτήσεις στο Facebook, αναρτήσεις…)

Το Νομπέλ

Η συμφωνία για τις Πρέσπες έχει περάσει από τα σαράντα κύματα, και ακόμη δεν την έχουμε δει να φτάνει στα μέρη μας, αλλά τα καλά τα νέα τρέχουν με υπερηχητική ταχύτητα. Κι αυτό το νέο που από χθες συνταράσσει όμορφα τις αγνές καρδιές κάθε συριζαίου που νιώθει στριμωγμένος στη γωνία εξαιτίας της συμφωνίας για το Σκοπιανό, είναι ότι μια κυρία, νομπελίστρια, της οποίας το όνομα αγνοώ, αλλά ποσώς ενδιαφέρει, θα αναγγείλει σήμερα στα Σκόπια, σε ομιλία της, ότι θα εισηγηθεί να δοθεί το Νομπέλ Ειρήνης στον δικό μας τον Τσίπρα και στον Σκοπιανό Ζάεφ. Εξαιτίας φυσικά της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν και έλαβε το όνομά της από τον χώρο όπου υπογράφηκε, τις Πρέσπες.

Υπενθυμίζω ότι προ μηνών είχε παιχτεί ένα ανάλογο σενάριο, το οποίο μας είχε συγκινήσει βαθιά – ο Τσίπρας θα έπαιρνε το Νομπέλ Ειρήνης για τον ίδιο λόγο, για το 2018. Πλην όμως, έδρασαν διάφορα διεθνή κυκλώματα, και μεταξύ αυτών το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ο διεθνής σιωνισμός, μυστικές υπηρεσίες, αλλά και μασόνοι, με αποτέλεσμα να μην του απονεμηθεί τελικά το Νομπέλ, προκαλώντας μας μεγάλη στενοχώρια.

Τώρα το σενάριο επανέρχεται για το 2019. Μόνο πρόβλημα, ότι το Νομπέλ απονέμεται κάθε χρόνο στα τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου, οπότε πρώτα ο Θεός, θα έχουν γίνει οι εκλογές. Εγώ λέω να δημιουργήσουμε μια κίνηση να απονεμηθεί νωρίτερα, να έχει να μας το δείχνει ο πρόεδρος, να τον ψηφίσουμε…