Αυτό το Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου, ήταν μάλλον ήσυχο παρά τις διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας. Περιμέναμε ένα μαύρο Σάββατο, στην πραγματικότητα ήταν ανοιχτό γκρι. Αρκετοί παράγοντες μέτρησαν αυτή τη φορά, και ο πρώτος είναι βέβαια η βομβιστική επίθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Στρασβούργο, η οποία για άλλη μία φορά συγκλόνισε τη Γαλλία. Μέσα στην περίοδο των Χριστουγέννων, το Στρασβούργο μετατράπηκε σε πόλη του τρόμου. Το Στρασβούργο είναι επίσης η πόλη της χριστουγεννιάτικης αγοράς, σύμβολο του χριστιανισμού και βάφτηκε στο αίμα.

Αλλά εάν η επίθεση του Στρασβούργου ίσως ηρέμησε τα πνεύματα όσον αφορά την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, δεν πρέπει να βλέπουμε στη σχετική «ηρεμία» του Σαββάτου 15 Δεκεμβρίου τον σεβασμό που οφείλεται στα θύματα.

Πρέπει να πούμε ότι η εβδομάδα έθεσε τους Γάλλους υπό έντονη πίεση. Οι δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας δεν έπεισαν τους Γάλλους, διότι οι προτάσεις της κυβέρνησης δεν ήταν επαναστατικές για τους εργαζομένους. Ηταν μόνο μικρά μέτρα και άφησαν, λίγο πριν από τις γιορτές, μια πικρή γεύση στην πλειοψηφία των εργαζομένων, οι οποίοι θα ζήσουν και πάλι φέτος επισφαλή Χριστούγεννα. Για παράδειγμα, μια εξαδέλφη μου έχει ένα κατάστημα παιχνιδιών σε μια πόλη στη Νότια Γαλλία. Από τον Ιούνιο, κρατάει παιχνίδια που πληρώνουν οι γονείς με δόσεις κάθε μήνα, περίπου 5 ευρώ τον μήνα. Ναι, υπάρχουν Γάλλοι που ζουν δύσκολα, όπως πολλοί Ευρωπαίοι. Γι’ αυτό οι ανακοινώσεις της εξουσίας δεν καθησύχασαν τους Γάλλους. Τι λυπηρό μείγμα ήταν αυτό ανάμεσα στις απογοητευτικές ανακοινώσεις και την επίθεση του Στρασβούργου.

Πρέπει να κατανοήσουμε τα γεγονότα του Σαββάτου υπό το πρίσμα δύο παραμέτρων. Η πρώτη είναι η επιθυμία των Κίτρινων Γιλέκων να παρουσιάσουν έναν εκλογικό κατάλογο στις ευρωπαϊκές εκλογές. Η δεύτερη είναι η επιθυμία να διεξαχθεί δημοψήφισμα με πρωτοβουλία πολιτών για μια 6η Δημοκρατία, ενώ η Γαλλία εξακολουθεί να ζει στην 5η Δημοκρατία. Αυτό το δημοψήφισμα φιλοδοξεί να είναι σαν τη δημόσια διαβούλευση στην Ελβετία, όπου συζητούν οι πολίτες για οποιαδήποτε απόφαση των καντονιών ή της ομοσπονδίας. Εδώ η πρόταση αποτελεί ένα τεράστιο βήμα ενάντια στις αποκλειστικές εξουσίες του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας σήμερα. Ετσι, η Γαλλία δεν έζησε τη βία ή την αγωνία το περασμένο Σάββατο.

Αλλά σήμερα έχει ριζώσει η αμφιβολία… Μήπως είναι η ηρεμία πριν από τη θύελλα; Αυτό είναι που πρέπει να φοβόμαστε. Θα ήταν ακατανόητο να πεθάνει σήμερα το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, ενώ κρατάει εδώ και πέντε εβδομάδες. Τα Κίτρινα Γιλέκα γίνονται σιγά σιγά ένα ευρωπαϊκό κίνημα κατά της λιτότητας, της ακρίβειας της ζωής και της αδικίας. Επιπλέον, τα ελληνικά Κίτρινα Γιλέκα βρίσκονταν στο Παρίσι το Σάββατο στο πρόσωπο του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Σήμερα πρέπει να περιμένουμε άλλες ενέργειες. Αλλά το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι τα Κίτρινα Γιλέκα είναι μια αυτοσχέδια κίνηση, χωρίς δομές, χωρίς προϊστάμενο, χωρίς διευθυντή γραφείου. Βρίσκονται άραγε σε διαδικασία οργάνωσης;

Κανείς δεν το ξέρει. Είναι όμως προφανές ότι τα πράγματα δεν θα μείνουν εκεί. Και ο αυτοσχεδιασμός γίνεται ο κανόνας. Συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν και οι αστυνομικές δυνάμεις. Η αστυνομία και οι χωροφύλακες είναι κουρασμένοι και συνειδητοποιούν επίσης ότι το κράτος δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Τέλος, ήρθε μια επιστολή από στρατηγούς και έναν συνταξιούχο ναύαρχο που αντιτίθενται στη Σύμβαση του Μαρακές για τους Μετανάστες και ικετεύουν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην πάει πολύ μακριά σε αυτή την προσέγγιση υπέρ των μεταναστών.

Είναι πολλά τα θέματα! Και η κυβέρνηση είναι εξασθενημένη, μερικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι οι 18 μήνες της εξουσίας του Εμανουέλ Μακρόν έχουν διαλύσει την πενταετία του. Η Γαλλία προετοιμάζεται έτσι να ζήσει επίπονες ώρες. Ειδικά τώρα που πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι σε περίπτωση διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης, δηλαδή προκήρυξης βουλευτικών εκλογών, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν θα κερδίσει και ο σημερινός πρόεδρος θα είναι υποχρεωμένος να κυβερνά με τους εθνικιστές. Αυτή η κατάσταση θα ήταν αβάσταχτη.

Επίσης έρχονται οι ευρωπαϊκές εκλογές και τα γαλλικά πολιτικά κόμματα δεν είναι πραγματικά έτοιμα να αντιμετωπίσουν μια ευρωπαϊκή εκστρατεία, τόσο υπέρ των ευρωσκεπτικιστών είναι η εικόνα που δίνει η διχασμένη Ευρώπη. Είναι λοιπόν έντονη η αβεβαιότητα, πολλές οι αναπάντητες ερωτήσεις και μεγάλο το άγχος για το μέλλον. Ισως τα πράγματα να ήταν πιο απλά εάν είχε τεθεί σε ισχύ μια γενική αύξηση μισθού 7%, ανεξάρτητα από το κόστος.

Ο Ζοζέ-Μανουέλ Λαμάρκ είναι γάλλος δημοσιογράφος