Στην Αμερική φοβούνται τον τρελό. Ανησυχούν δηλαδή μήπως οι καθημερινές επιθέσεις του προέδρου Τραμπ εναντίον των μέσων ενημέρωσης οπλίσουν το χέρι κάποιου μανιακού ή όχι και τόσο μανιακού και την πληρώσει κάποιος δημοσιογράφος. Οπλα υπάρχουν άφθονα σε αυτή τη χώρα. Και η απολογία του δράστη είναι έτοιμη: «Ηταν ένας εχθρός του έθνους, ο πρόεδρος το είπε».

Στην Ελλάδα δεν είναι εκτεταμένη η οπλοφορία και από τρελούς γνωρίζουμε μόνο εκείνους του χωριού, που συνήθως δεν είναι επικίνδυνοι. Ενδημούν όμως οι φανατικοί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζουν μόνο στο πολιτικό περιθώριο, όπως είπε χθες ο Νίκος Παππάς. Συναντώνται και σε πολιτικά κόμματα. Μερικές φορές κατέχουν και υπουργεία. Βγαίνουν και στην τηλεόραση. Η γλώσσα τους είναι δηλητηριώδης και τοξική. Σκοτώνει κι αυτή, όχι μόνο οι βόμβες.

Η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Σκάι δεν αιφνιδίασε κανέναν. Είχε κατά κάποιον τρόπο προαναγγελθεί, άλλωστε, από στέλεχος του Ρουβίκωνα, με την προσθήκη ότι αυτοί που θα κάψουν τον σταθμό θα χορεύουν «σαν Ινδιάνοι γύρω από τα αποκαΐδια του». Ούτε είναι η πρώτη φορά που δέχεται επίθεση ένα μέσο ενημέρωσης σε αυτόν τον τόπο. Το 1995 είχαν εκτοξευτεί ρουκέτες εναντίον του Mega την ώρα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Πριν από τέσσερα μόλις χρόνια κάηκαν τα γραφεία της «Athens Voice». Αλλά και στον ΔΟΛ, όταν ήταν στη Μιχαλακοπούλου, οι εργαζόμενοι στο ισόγειο δεν θα ξεχάσουν τον τρόμο που είχαν νιώσει όταν κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με βαριοπούλες και μπογιές.

Με άλλα λόγια, οι κάθε λογής τρομοκράτες – μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι – δεν περιμένουν άδεια ή σύνθημα από την εξουσία για να χτυπήσουν. Και έτσι ήταν πάντα. Η πόλωση όμως τους βοηθά. Το κλίμα έντασης και η φρασεολογία του μίσους, για τα οποία την κύρια ευθύνη φέρει η σημερινή κυβέρνηση, καθιστούν πιο ευάλωτους τους στόχους τους. Είναι εκείνο το τοξικό «αλλά», αδιόρατο αυτή τη φορά στις κυβερνητικές ανακοινώσεις, κομμάτι όμως πλέον του συλλογικού υποσυνείδητου: «Εντάξει, κακό πράγμα η βία, αλλά κι αυτός ο Σκάι…»

Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, στην εξοικείωση της κοινωνίας με τον φανατισμό και τη βία. Και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, μεταξύ άλλων, να δοθεί τέλος στα γελοία εμπάργκο των κομμάτων στα κανάλια – όσο κι αν ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής κατήγγελλε οργισμένος χθες το πρωί στην ΕΡΤ τη συσχέτιση αυτών των δύο θεμάτων, όσο κι αν η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας επέμενε λίγο αργότερα ότι άλλο ο Σκάι και άλλο η ΕΡΤ. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές, αυτό είναι βέβαιο. Το κοινό τους σημείο όμως είναι η ενημερωτική τους αποστολή. Και η θεμελιώδης αρχή της ελευθερίας της έκφρασης.

Αυτές τις ώρες που πλήττεται η δημοκρατία, χρειάζεται καθαρότητα στα λόγια και αποφασιστικότητα στα έργα. Απ’ όλους: χθες το πρωί έπρεπε να έχουμε συγκεντρωθεί αυθόρμητα έξω από τον Σκάι για να εκφράσουμε αλληλεγγύη στους συναδέλφους μας.