Να περπατήσω στον Αρη. Ρωγμές, ανοίγουν τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι και θέλω να συνεχίσω να ζω στο όνειρο ακόμα και αν είναι εφιάλτης, θέλω να ζω μέσα σε αυτό.

Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να συνεχίσεις τον παράξενο συνειρμό.

Σαν τρένο που εκτροχιάζεται, σαν το τρένο της μεγάλης φυγής, που ενώ γνωρίζεις ότι τα φρένα έχουν σπάσει, είσαι στη σκεπή ουρλιάζοντας δυνατά.

Ο Κούντερα γράφει στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»: Δεν είναι ο φόβος της πτώσης που κυριαρχεί, είναι ο φόβος της επιθυμίας να πέσεις.

Σε σκοτεινά μονοπάτια, με την αίσθηση της ασφυξίας, προσπαθώντας να δραπετεύσεις, με ιδρωμένο το πρόσωπο, τα όνειρα ανοίγουν το παράθυρο της φαντασίας και της φαντασίωσης, αναδημιουργώντας σε κλάσματα δευτερολέπτων τα πιο τρομακτικά θρίλερ και τις μεγαλύτερες δημιουργίες.

Τα αριστουργήματα του ύπνου ξεπερνούν ό,τι προσπαθεί να δει και να δημιουργήσει ο άνθρωπος όταν είναι ξύπνιος, γιατί απλά ο ύπνος είναι πάντα ένα βήμα μπροστά και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Οσο πιο πολύ δημιουργείς τόσο πιο πολύ ονειρεύεσαι.

Υπάρχουν νύχτες που τα όνειρα μπερδεύονται με τη δημιουργία, τα μάτια ανοιγοκλείνουν, ξημερώνει και νυχτώνει διαρκώς, σαν να ζεις τη μέρα της Μαρμότας. Ιδρώνεις και κρυώνεις μέχρι που οι ιδέες γίνονται συνειρμοί, που το μυαλό διαστέλλεται οριστικά και σαν πάγος κόβει τις σκέψεις σε τεμάχια, αρχίζεις και βάζεις σε μια τάξη εικόνες ανεξέλεγκτες, αναδημιουργίες του καθημερινού οπτικού πρίσματος.

Πετάω στον ουρανό, τρέχω γυμνός στις κορυφογραμμές των βουνών, βλέπω ηλεκτρονικά παγόνια να αναδημιουργούν τον θόρυβο ασθενοφόρων, κολυμπάω στον κόκκινο βυθό της θάλασσας, κλαίω και δημιουργούνται νέα ποτάμια. Δεν ξέρω πού να σταματήσω αυτήν την τρελή ευτυχία. Ετσι δημιουργήθηκαν εικόνες από παραστάσεις μου όταν ξυπνάω πνιγμένος από δίψα και θυμάμαι λεπτομέρειες ή ολόκληρες εικόνες από τον ύπνο μου.

Οταν κοιμάμαι αργά τα όνειρα είναι πιο ακραία, αλλά η επόμενη μέρα έχει μεγαλύτερη ενέργεια για δημιουργία. Ο φόβος που ζω μέσα στο όνειρο διεγείρει και δημιουργεί νέες διαδρομές. Μια μεταφυσική pop ονείρωξη εικόνων, αισθήσεων και παραισθήσεων.

Δράκοι με γόβες, δεινόσαυροι από στρας, βασιλικοί κύκνοι σε αποξηραμένες λίμνες, φάλαινες που στον πίδακά τους χορεύουν κινούμενα σχέδια, πρίγκιπες που αναμετρώνται με τον εαυτό τους και στρέφουν τα βέλη στη δική τους καρδιά… όλα όμως χάνουν το νόημά τους στα λόγια. Τα όνειρα δεν μεταφράζονται. Χάνονται σαν τον άνεμο που φυσά τη φούστα της Μέριλιν στο μετρό της Νέας Υόρκης ή σαν την αγκαλιά που έχεις δίπλα σου και σε κρατάει ζωντανό.

Δεν θα περπατήσω στον Αρη.

Σύντομα όμως θα χορέψω στα νερά μιας νέα λίμνης του ονείρου και της πραγματικότητας.

INFO

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι χορογράφος και διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το φθινόπωρο του 2018 τον βρίσκει να καταδύεται στη νέα χορογραφία του για τη «Λίμνη των κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, «συνομιλώντας» με την κλασική χορογραφία των Πετιπά / Ιβάνοφ. Οι παραστάσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή είναι προγραμματισμένες για τις 20, 22, 27, 28 και 29 Δεκεμβρίου