Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να καταδικάσουν την τρομοκρατία χωρίς αστερίσκους; Και γιατί αρνούνται να αποδεχτούν το δημοκρατικό παιχνίδι, προϋπόθεση του οποίου είναι η ελευθερία του Τύπου – ιδίως του μη κομματικού Τύπου, του μη ελεγχόμενου (όπως η κρατική τηλεόραση), του μη φιλικού; Νομίζω ότι είναι δομικό πρόβλημα της Αριστεράς, που απορρέει από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να εμπεδώσει τη δημοκρατική κουλτούρα την οποία υποτίθεται ότι συνδιαμόρφωσε στη Μεταπολίτευση.

Η Αριστερά δεν υπήρξε περιθωριακή δύναμη. Η νομιμοποίησή της με τη Μεταπολίτευση και η ιδεολογική κατίσχυσή της τη μετέτρεψαν σε κυρίαρχη, μάλιστα λειτούργησε εκτεταμένα ως δύναμη χειραφέτησης και διεκδίκησης συνθηκών ζωής και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, ένας βαθιά αναχρονιστικός πυρήνας φαίνεται ότι κυριάρχησε τα νεότερα χρόνια – και δέσποσε μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, όταν η παγκοσμιοποίηση γέννησε μια νεότερη, ριζοσπαστική Αριστερά που στηρίχθηκε στα αντικαπιταλιστικά και γενικώς «αντι-» κινήματα. Αυτού του τύπου τα κινήματα επανανακάλυψαν τη βία, υποτίθεται τη μαμή της Ιστορίας.

Μια αντίστοιχη μαμή, φονική και άγρια, ακολουθούσε ολόκληρη τη δημοκρατική Μεταπολίτευση η αριστερή τρομοκρατία. Μάλιστα, αν η 17 Νοέμβρη μπορούσε να δρα 27 ολόκληρα χρόνια ανενόχλητη, αυτό δεν συνέβη επειδή προστατευόταν από ισχυρούς συνωμοτικούς κώδικες, αλλά επειδή είχε αντλήσει ανοχή και κρυφή στήριξη από την κοινωνία – που ουδέποτε διαδήλωσε εναντίον των «ένοπλων συντρόφων» και που, ακόμα, αποκαλεί «παιδιά» τους μηδενιστές μπάχαλους, τους δήθεν επαναστάτες με τις μολότοφ.

Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει μπαρούτια και αίματα, του χαλάει το εξουσιαστικό όνειρο. Αλλά, επίσης προφανώς, το ευρωπαϊκό κοστούμι και η δημοκρατική συνείδηση δεν είναι τυπικός φορμαλισμός. Ο τρόπος με τον οποίο η Αριστερά απαξιώνει τα θύματα της Μαρφίν, η απρέπεια του Πρωθυπουργού να επισκεφτεί τον τραυματισμένο από τρομοκρατικό φάκελο – βόμβα πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο από φόβο μήπως συμβολίσει τη δημοκρατική συνέχεια ενός κράτους που δεν είναι αριστερό φέουδο, αποτελούν ενδείξεις μιας σημαντικής ιδιομορφίας: ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα που αδυνατεί να κατανοήσει τα δημοκρατικά προαπαιτούμενα, επιμένοντας να συμβολοποιεί κάθε συμβάν ανάλογα με το κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον του.

Αυτό το κόμμα θεμελίωσε την εξουσία του στην εχθροπάθεια. Και είναι δύσκολο να την εγκαταλείψει τώρα που η εξουσία του τελειώνει. Σε συνθήκες άγριας πόλωσης θα πορευτούμε ώς τις εκλογές. Επειδή, στην πλειοψηφία της, η ριζοσπαστική λαϊκιστική Αριστερά στην Ελλάδα χρησιμοποίησε τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά ποτέ δεν τους κατανόησε.