Στον γαλάζιο καναπέ

Εμένα πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα στους πολιτικούς μού αρέσει η σταθερότητα των απόψεών τους, η οποία σε πολλές των περιπτώσεων θυμίζει «υδράργυρο». Τέτοια σταθερότητα. Τούτων δοθέντων, δεν μπορώ να μην αποθεώσω τον φίλο Χάρη Θεοχάρη, ο οποίος ύστερα από μια γεμάτη διετία και πλέον, παλινωδιών και αμφιταλαντεύσεων, κατέληξε χθες στον καναπέ του προέδρου Κυριάκου πανευτυχής που ανέβλεψε το φως το αληθινό. Καλά έκανε από την πλευρά του ο άνθρωπός, αλλά εμείς τι φταίγαμε τόσον καιρό να καταγράφουμε τον Χάρη, σε θέση εκκρεμούς, κάθε φορά. Πέρα – δώθε, πέρα – δώθε.

Σήμερα είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, αύριο πλησιάζει τη ΝουΔου, μεθαύριο επανέρχεται κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και ούτω καθ’ εξής. Δεν έχουν περάσει παρά μερικές εβδομάδες όταν μας ενημέρωσε για πρώτη φορά για την πρόθεσή του να υπερψηφίσει τη συμφωνία των Σκοπίων ο Χάρης.

Και όλοι θυμόμαστε ότι τον Μάιο του 2016 είχε κάνει την κορυφαία δήλωση ότι δεν ανεξαρτητοποιήθηκε (από Το Ποτάμι) για να ενταχθεί στη ΝουΔου. Μπορώ επίσης να καταθέσω και την προσωπική μου μαρτυρία, ότι σε διάφορες φάσεις που είχαμε συνομιλήσει μου είχε αναφέρει ότι δεν τίθεται καν θέμα ένταξής του στη ΝουΔου, και πως αυτός ανήκει στη λεγόμενη δημοκρατική παράταξη.

Χθες το έκανε το απονενοημένο διάβημα, συναντήθηκε με τον πρόεδρο Κυριάκο, του δήλωσε αφοσίωση και εντάχθηκε στην ΚΟ της ΝουΔου. Διότι, κυρίες μου και κύριοι, παντός άλλου προέχει η σωτηρία (όχι της ψυχής, που αυτή έτσι και αλλιώς προέχει αλλά) του καθενός ως μέλος του Κοινοβουλίου. Καλή καριέρα να του ευχηθούμε…

Στον γαλάζιο καναπέ ΙΙ

Οπως έχω εξηγήσει και άλλοτε, ως αποτέλεσμα της μακράς εμπειρίας μου στα κοινοβουλευτικά, δεν υπάρχει βουλευτής, οιουδήποτε κόμματος, που να μη σκέφτεται από τη δεύτερη κιόλας ημέρα που εκλέγεται ή ορίζεται βουλευτής πώς θα επανεκλεγεί στην επόμενη Βουλή. Γι’ αυτό εργάζεται, γι’ αυτό αγωνίζεται, γι’ αυτό παλεύει. Ολα τα άλλα, ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά κ.λπ., περνούν σε δεύτερη μοίρα και ας λέει ό,τι θέλει δημοσίως. Τα λέει, αυτά που λέει, για δημόσια κατανάλωση. Να τα ακούμε εμείς. Οχι γιατί τα πιστεύει…

Στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορώ να εξαιρέσω μιας έστω μικρής αναφοράς στις περιπτώσεις του Jason Φωτήλα του γιου του Ασημάκη, και της κυρίας Κατερίνας Μάρκου που είχαν ανοίξει νωρίτερα την πόρτα της Σεβαστουπόλεως και το ποτάμι τούς οδήγησε ώς τη δεξιά όχθη της οδού Πειραιώς. Και θα ακολουθήσουν και άλλοι, οσονούπω. Ο Γρηγόρης (Ψαριανός) έχει πάρει ήδη δρόμο για τον καναπέ Μητσοτάκη…

Τελικά απ’ ό,τι φαίνεται εκείνος που την έχει πατήσει κανονικά είναι ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος: νόμιζε ότι ηγείτο ενός κεντροαριστερού κόμματος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν δεξιό το κόμμα. Η ερώτησή μου είναι τι το ήθελε εκείνο το φλερτ με το ΚΙΝΑΛ, του οποίου τάχα μου διεκδίκησε και την ηγεσία, έχασε και μετά αποχώρησε διότι δήθεν το κόμμα φλέρταρε με τη… ΝουΔου; Και κάτι ακόμη: τώρα που το ένα μετά το άλλο τα στελέχη του οδεύουν προς την Πειραιώς, άραγε πόσο θα αργήσει να τα ακολουθήσει;

Πολύφερνη νύφη

Θα αναφέρω τώρα ένα ιδιότυπο παράδειγμα κοινοβουλευτικού ανδρός που ακούει στο όνομα Νίκος Νικολόπουλος. Ο Νικολόπουλος, παλαιός βουλευτής της ΝουΔου και εν συνεχεία βουλευτής Καμμένου, βρήκε έναν εύσχημο τρόπο να ελίσσεται εντός και εκτός Κοινοβουλίου, ιδρύοντας κόμμα. Πώς λέγεται το κόμμα; Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος. Τίτλος βαρύγδουπος, με ευθείες αναφορές στο πανίσχυρο ομώνυμο, γερμανικό κόμμα κ.ά., και με αρχηγό τον Γέροντα Νίκο. Τις τελευταίες ημέρες δε μοιάζει με πολύφερνη νύφη, καθώς αποτελεί το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του προέδρου Λεβέντη, ο οποίος κινδυνεύει να μείνει με τέσσερις βουλευτές και να χάσει όλα εκείνα τα προνόμια τα οποία απολαμβάνουν οι πρόεδροι κοινοβουλευτικών κομμάτων εντός και εκτός Βουλής (ώς αργά το βράδυ παιζόταν η τύχη ενός κυρίου Σαρίδη, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου, δεξιού κατά δήλωσή του, ο οποίος αιφνιδίως άρχισε να αλληθωρίζει προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά).

Οπως μου επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Γέρων Νικολόπουλος, όντως ο πρόεδρος Λεβέντης τον προσέγγισε. Με προσοχή. Αλλά ώς εκεί. Είχαν μία συζήτηση περί διαγραμμάτου και πέραν αυτού ουδέν.

– Θα συνεργαστείτε; ρώτησα ευπρεπώς και με τον προσήκοντα σεβασμό τον Γέροντα.

– Δεν έχω την παραμικρή εικόνα τι θα κάνω. Εξαρτάται από διάφορα πράγματα η στάση που θα τηρήσω, και να σας πω και κάτι, μου αρέσει που είμαι ελεύθερος κομματικών δεσμεύσεων. Μπορώ να κινούμαι με μεγάλη ελευθερία…

Τι μας λέει εδώ ο Γέρων; Οτι η ένταξη είναι δέσμευση. Και δεν έχει άδικο, θεωρώ…

Ρητορικές ερωτήσεις

Στο μεταξύ, φαίνεται πως έχει ξεκινήσει… «με τα χίλια» η προεκλογική περίοδος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και η κυβέρνηση ακολουθεί σοβαρά την τακτική «Θα σας κάνουμε γεφύρια… Μα δεν έχουμε ποτάμια. Κανένα πρόβλημα, θα σας κάνουμε και ποτάμια».

Οπως μου κατήγγειλε ο πρώην υπουργός Κώστας Σπηλιόπουλος, ανεξάρτητος υποψήφιος περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, την περασμένη εβδομάδα συνέβη στην Πάτρα το εξής παράδοξο: ενεφανίσθη γραμματέας του υπουργείου Υποδομών, ο οποίος εξήγγειλε σειρά έργων, όπως για παράδειγμα τη διπλή σιδηροδρομική γραμμή από το Ρίο ώς τον Αγιο Διονύσιο, τη μελέτη επέκτασης της γραμμής Αγιος Διονύσιος – Νέο Λιμάνι, προαστιακό σιδηρόδρομο κ.λπ. Οργασμός.

Ο Σπηλιόπουλος, μηχανικός ο ίδιος και απολύτως γνώστης τού πώς εκπονούνται, ωριμάζουν και εκτελούνται τα δημόσια έργα, με παρακάλεσε να θέσω μερικά ερωτήματα, τα οποία ουσιαστικά περιγράφουν, για να το πω κομψά, τις ζωηρές του αμφιβολίες για την εκτέλεση των έργων αυτών. Αναδεικνύω ένα ένα μερικά από τα σοβαρότερα εξ όσων μου ανέφερε, προκειμένου να καταδειχθεί ο προεκλογικός, μαυρογιαλουρικός τους, χαρακτήρας:

* Yπάρχουν οι απαραίτητες προμελέτες για τη δημοπράτηση των έργων ή πρόκειται για έναν αποσπασματικό συνδυασμό διαφόρων μελετών από το παρελθόν για προεκλογικούς λόγους; Τα τεύχη δημοπράτησης των έργων έχουν ετοιμασθεί; Υπάρχει η, απαραίτητη για να προχωρήσει ένα έργο, έγκριση περιβαλλοντικών όρων; Υπάρχει συγκεκριμένος ή εγκεκριμένος προϋπολογισμός των έργων;

Εχω την αίσθηση ότι ο Σπηλιόπουλος γνωρίζει ότι η απάντηση σε όλα αυτά είναι «όχι», πλην όμως θέτει ρητορικά τα ερωτήματα…

Ξέρει από σαπούνια

Φίλος μου, από την Καισαριανή, μένει λίγο πιο πάνω από του «Τσοπανάκου» που γνώριζε από παλιά τον Νίκο «λέγε με Λάκη» Παππά και τον φίλο του «Λάκη» Μανόλο, Μανωλάκη, Πετσίτη, μου έστειλε χθες μια φωτογραφία από το προφίλ στο Facebook του πολυπράγμονος και εξαφανισθέντος από την πιάτσα Μανωλάκη. Ηταν «φίλοι» με τον Μανώλη στο Facebook πριν το «κατεβάσει» Είναι μια φωτογραφία που εικονίζει τον Ακη (Τσοχατζόπουλο) και τον Γιάννο (Παπαντωνίου) μέσα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος την εποχή της υπουργίας τους. Πάνω υπάρχει η (έξυπνη να την ονομάσω; Προφητική να την πω; «Καλομελέτα κι έρχεται» να τη χαρακτηρίσω) λεζάντα διά χειρός Μανωλάκη: «άμα σου πέσει κάτω το σαπούνι (σ.σ.: εννοεί στο μπάνιο της φυλακής) γ…….(μπιπ), κάνε με σκέτο νερό».

Με αυτό το δεδομένο δηλώνω ότι δεν τον φοβάμαι καθόλου τον Μανόλο, όταν με το καλό διαβεί τις πύλες του «παραδείσου» που φέρει το όνομα καλλικέλαδου πουλιού: και να του πέσει το σαπούνι στο μπάνιο, δεν θα σκύψει να το πάρει. Είναι πονηρεμένο το αγόρι…