Μπορούσε και να μην εμπνευστεί από την πανίδα η Ντόρα Μπακογιάννη. Χαρακτηρίζοντας πάντως τον Πάνο Καμμένο «κότα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη», δεν υπέδειξε μόνο μια σπάνια περίπτωση ανθρώπινης δειλίας. Υπενθύμισε, παράλληλα, ότι το πλέον δικομανές πρόσωπο της δημόσιας σφαίρας χρησιμοποιεί την υπουργική του ασυλία για να αποφύγει αυτό που σπεύδει ακόμη και για ψύλλου πήδημα να σύρει τους άλλους: τα δικαστήρια. Η «τρίλειρη και μακροπουπουλάτη κότα» ανέδειξε το πρόβλημα σε όλο του το μέγεθος. Το πρόβλημα του Καμμένου, οι αγωγές του οποίου εις βάρος δημοσιογράφων, μεταξύ των οποίων και πολλοί από αυτήν εδώ την εφημερίδα, έχουν τον χαρακτήρα εξόντωσης. Η Δικαιοσύνη υπάρχει μόνο με τον ίδιο στον ρόλο του ενάγοντος και ποτέ εκείνου που απολογείται. Και υπάρχει για να τιμωρεί με ποινές που μπορεί να καταστρέψουν μια ολόκληρη ζωή. Είναι σαν κάποιος να μην καταφεύγει στο κράτος δικαίου για να βρει το δίκιο του, αλλά να χρησιμοποιεί όποια εξουσία έχει στη διάθεσή του για να συνθλίψει αυτόν που θεωρεί εχθρό του. Δεν ζητά δικαιοσύνη. Σπέρνει τρόμο. Αλλά αυτή είναι μόνο η μία πλευρά τού, κατά Μπακογιάννη, «προβλήματος της κότας». Η άλλη είναι η ασπίδα προστασίας που προσφέρουν με την ψήφο τους στην «κότα» οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – είναι οι ίδιοι που εξαπολύουν μύδρους για τους νόμους που κάνουν τους υπουργούς και τους βουλευτές πιο ίσους από τους υπόλοιπους πολίτες. Εάν ο Καμμένος μπορεί να υψώνει ένα τέτοιο τείχος προστασίας γύρω από τον εαυτό του, είναι επειδή το χτίζουν οι αριστεροί βουλευτές. Εάν χρησιμοποιεί τη Δικαιοσύνη α λα καρτ και μόνο από τη θέση του κατηγόρου είναι επειδή η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ τού προσφέρει το δικαίωμα να μην καθίσει ποτέ στο εδώλιο ως κατηγορούμενος.

Επιστρέφοντας στην πανίδα, καμία κότα, όσο τρίλειρη και μακροπουπουλάτη και αν είναι, δεν λειτουργεί σε ζωολογικό κενό. Αν, με άλλα λόγια, ο Καμμένος είναι το είδος της πανίδας που είναι, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τι είδος είναι; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρμοδιότητας Μπακογιάννη.