Στο μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι «Δέκα ύποπτοι για φόνο» η νέα και όμορφη χήρα του πλούσιου γέρου που δηλητηριάστηκε ήταν η βασική ύποπτος για τον φόνο. Είχε εραστή, είχε κίνητρο την περιουσία, ήθελε να ξεφορτωθεί τον γέρο που της βάραινε τη ζωή, ήταν εκείνη που του έδωσε το τελευταίο φάρμακο. Συνελήφθη υπό τη βακχεία και ανακούφιση των συγγενών που συγκροτούσαν ένα περιβάλλον ζήλειας, απληστίας και παρακμής.

Το τέλος της ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντοτε με τα έργα της Αγκαθα Κρίστι, δεν έχει σχέση με το προφανές που σερβίρεται σε μεγάλες ποσότητες στις πλαδαρές σκέψεις.

Το αειφανές στην υπόθεση του ξυλοδαρμού του Τζήλου είναι πως οι δράστες έχουν άμεση σχέση με το ποδόσφαιρο, με τις κατάρες, τις απειλές και τις ύβρεις που έχουν εκτοξευτεί κατά καιρούς εναντίον του. Ενας ιδανικός πρόλογος των έργων της αγγλίδας συγγραφέως.

Το εύκολο, το εύπεπτο. Φταίει η τοξικότητα του αθλήματος, φταίει η μαφία του, φταίνε αυτοί που δεν είπαν ευχαριστώ όταν τους αδίκησαν.

Αν κάθε απειλή γινόταν πράξη και κάθε κατάρα πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή δεν θα επικοινωνούσαμε, γιατί οι περισσότεροι θα βλέπαμε ανάσκελα τις ρίζες των ραδικιών.

Η επίθεση στον διαιτητή είναι μια εγκληματική πράξη και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Οσοι σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά, ουσιαστικά επαναλαμβάνουν αυτά τα οποία καταγγέλλουν πως κάνουν οι άλλοι. Διαχέουν την τοξικότητα, σκάβουν χαρακώματα και ξαγρυπνούν με το δάκτυλο στη σκανδάλη περιμένοντας να εμφανιστεί ο αόρατος εχθρός.

Η βία, αυτή η πράξη επιθετικότητας που στόχο έχει τον εγκληματικό τραυματισμό ή τη ζημιά σε πρόσωπα ή περιουσίες, σφιχταγκαλιάζει όλη την παλέτα της κουλτούρας μας και δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του ποδοσφαίρου. Το αντίθετο θα έλεγα. Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας που θεωρεί φυσιολογικό να ισοπεδώνεται μια ολόκληρη περιοχή για να τιμηθεί μια επέτειος.

Αν ωστόσο οι ημεδαποί Πουαρό επιμένουν να αναζητούν ηθικούς αυτουργούς, το πιθανότερο είναι να τους βρουν κρυμμένους στο Οριάν Εξπρές. Γιατί δεν θα είναι μόνο ένας.