Ναι, ξέρω, τα θέματα της επικαιρότητας είναι άλλα. Είναι η κάπως ανεξήγητη σύγκρουση του Μητσοτάκη με τον Βούτση, είναι το θράσος του κυβερνητικού εταίρου του Καμμένου να κατηγορήσει στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ότι υποδείκνυαν τον Ανδρέα Παπανδρέου ως αρχηγό της «17Ν», είναι οι σκληρές προειδοποιήσεις του αρχηγού ΓΕΕΘΑ προς την Τουρκία, οι 15.000 προσλήψεις στην εκπαίδευση και η κατάργηση για νιοστή φορά των Πανελληνίων Εξετάσεων. Ομως έξω έπιασε κρύο, κι όλο βρέχει αυτές τις μέρες, κι είναι κάτι ευγενέστατοι τύποι στους δρόμους όχι με κίτρινα, αλλά με κόκκινα γιλέκα, που πουλάνε ένα καλαίσθητο περιοδικό.

Το γνωρίζουμε βέβαια αυτό το περιοδικό. Είναι η «Σχεδία», γράφεται και τυπώνεται από άστεγους και έκλεισε πέντε χρόνια ζωής. Ακουγα χθες το πρωί στο ραδιόφωνο (Ελενα Χατζηιωάννου, 9.84) τον εκδότη του, τον Χρήστο Αλεφάντη, που ήρθε το 2005 από την Αυστραλία, δημιούργησε πρώτα την Εθνική Αστέγων, την έστειλε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κοπεγχάγης όπου έφαγε αμέτρητα γκολ, για να ιδρύσει στη συνέχεια ένα περιοδικό δρόμου στα πρότυπα του Big Issue. Ακουγα αυτόν τον τρυφερό άνθρωπο, και νόμιζα ότι είχα μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο όπου είχε νικήσει επιτέλους η Συνωμοσία του Καλού.

Γιατί αυτό που εισέπραττα και ένιωθα δεν ήταν λύπη ή συγκατάβαση, αλλά σεβασμός και θαυμασμός. Οχι μόνο για το περιοδικό, αλλά και για τις άλλες πρωτοβουλίες που κάνουν τους άστεγους να ανθίζουν. Την περασμένη εβδομάδα, ο δήμαρχος Αθηναίων εγκαινίασε οκτώ νέα καταστήματα στη Στοά Εμπόρων, εκεί όπου για δεκαετίες χτυπούσε η καρδιά του εμπορικού κέντρου, και ένα από αυτά λέγεται Σχεδία Art. Εδώ πωλούνται προϊόντα κατασκευασμένα με μεράκι από ανακυκλωμένα τεύχη του περιοδικού.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι σε μια σκληρή πόλη όπως η Αθήνα είναι φυσικά μεγάλα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απελπισμένοι άνθρωποι, αποκομμένοι από τον κοινωνικό ιστό, που δυσκολεύονται πολύ να επανέλθουν σε μια στοιχειώδη κανονικότητα, μερικές φορές μάλιστα αρνούνται να το κάνουν. Η αλληλεγγύη απέναντί τους είναι αυτονόητο καθήκον κάθε ευαίσθητου και δημοκρατικού ανθρώπου και σε αυτό το πεδίο (τουλάχιστον) η σημερινή δημοτική Αρχή έχει λάμψει. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Το κλειδί για να ορθοποδήσουν αυτοί οι άνθρωποι, να ξαναβρούν την αξιοπρέπειά τους, να το παλέψουν και να επανενταχθούν στην κοινωνία, είναι πρώτα να απενοχοποιηθούν κι ύστερα να αισθανθούν χρήσιμοι.

Να γιατί είναι τόσο πολύτιμη η «Σχεδία» και όλα τα προγράμματα γύρω από αυτήν. Να πώς εξηγείται και το όραμα του Αλεφάντη να κλείσει αυτό το περιοδικό, να μην έχει λόγο ύπαρξης. Προς το παρόν πάντως ζει και βασιλεύει, το πρώτο τεύχος του 2019 κυκλοφορεί την ερχόμενη Δευτέρα και τα Κόκκινα Γιλέκα θα το πουλούν με χαμόγελο, όπως πάντα, και διάθεση για συζήτηση. Ισως και μια μικρή συστολή επειδή «είναι ακριβό», μου έχει τύχει, ήταν πολύ συγκινητικό.