Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος. Εχει περάσει όμως περιόδους σταθερότητας που, αν μη τι άλλο, ενίσχυαν το αίσθημα της ασφάλειας για το παρόν, αλλά και εκείνο της αισιοδοξίας για το μέλλον. Στη μακραίωνη Ιστορία της, η ανθρωπότητα δεν είχε στερηθεί την αίσθηση ότι ο κόσμος γινόταν καλύτερος. Οτι δεν προόδευε μόνο ο τεχνολογικός πολιτισμός, αλλά εξελίσσονταν παράλληλα και οι σχέσεις ανάμεσα στα κράτη.

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια τέτοια περίοδος. Η πρόοδος που συντελείται σε πολλούς κλάδους της επιστήμης είναι τεράστια και ένας πράσινος πλανήτης στον οποίο θα έχει επιπλέον μειωθεί η φτώχεια είναι περισσότερο από ποτέ ορατός. Κι όμως, το διεθνές περιβάλλον γίνεται όλο και πιο ασταθές. Ανεύθυνες ηγεσίες, κοντόφθαλμες φιλοδοξίες και παλιές παθογένειες δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Σε αυτό το ασταθές περιβάλλον και με αυτό το εκρηκτικό μείγμα βλέπουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ να γράφουν ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις τους με την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν εις βάρος των Κούρδων της Συρίας, ενώ φαίνεται να δρομολογείται ακόμη η έκδοση από τις ΗΠΑ του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Την ίδια ώρα, ο ρώσος πρόεδρος, σύμμαχος και αυτός της Αγκυρας, ξιφουλκεί κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Συμπερασματικά, το περιβάλλον δεν είναι μόνο ασταθές, είναι και δυσμενές για τα εθνικά συμφέροντα. Είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή προσοχή στον χειρισμό των εθνικών θεμάτων. Για να μη μετατραπεί το ασταθές περιβάλλον σε κανονικό ναρκοπέδιο για τη χώρα μας.