Το κάναμε κι εμείς. Παλιά. Στα πρώτα εφηβικά χρόνια. Οταν κάτω από τις αυστηρές στολές του σχολείου φορούσαμε μίνι και τιραντάκια που θα αποκαλύπταμε μετά όταν θα πηγαίναμε στην καφετέρια. Το κάναμε όμως κι αργότερα. Σε κάτι απογευματινοβραδινές συσκέψεις στο γραφείο, όταν στα φλιτζάνια του τσαγιού βάζαμε, μαζί με ελάχιστο τσάι, ουίσκι από το μπουκάλι που είχαμε κρυμμένο στο συρτάρι. Το κάναμε και όταν στήναμε ολόκληρο πάρτι για να έρθουμε πιο κοντά με το φωτεινό αντικείμενο του πόθου μας και καλούσαμε καμιά τριανταριά άτομα ώστε η πρόθεσή μας να χαθεί μέσα στο μπούγιο. Καλά, οι πρώτοι καταγεγραμμένοι διδάξαντες είναι βέβαια οι έλληνες πολιορκητές της Τροίας που κρύφτηκαν μέσα στον δούρειο ίππο. Ενώ μία από τις κλασικές σπαζοκεφαλιές είναι το «κρυμμένο» εννιάρι μέσα σε έναν πίνακα που έχει μόνο οχτάρια. Συμπέρασμα, είναι χαρακτηριστικό, εγγενές θα έλεγα της ανθρώπινης φύσης, να κρύβει μέσα σε αυτά που φαίνονται ό,τι δεν θέλει να φανεί.

Η πολιτική, βέβαια, υποτίθεται ότι δεν έχει να κάνει με ένστικτα. Και τα «κόλπα» που συγχωρούνται στις σχέσεις των ανθρώπων, εδώ αποκτούν ηθικό πρόσημο. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στα νομοσχέδια που περνούν βροχηδόν στη Βουλή, κρύβονται τροπολογίες ραμμένες στο στρίφωμα. Ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, υποσχέσεις, ημέτεροι παράγοντες και ημέτερα συμφέροντα που επείγει να βολευτούν. Και ρυθμίσεις που πρέπει να ισχύσουν από την 1η Ιανουαρίου και δεν ήταν έτοιμες ώστε να κατατεθούν στην ώρα τους. Στο ίδιο έργο θεατές εδώ και δεκαετίες.

Ηταν ένα από τα «κατηγορώ» της κυβέρνησης όταν ήταν αντιπολίτευση. Ενα εργαλείο αναρρίχησης στην εξουσία. «Αυτά στις μέρες μας θα κοπούν» βροντοφώναζε ο Αλέξης Τσίπρας όταν υποσχόταν ότι ο ίδιος και η παρέα του θα φορούσαν κατάσαρκα το λευκό πουκάμισο του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Καλά, ζιπουνάκι να πάρεις για να σε κρατάει στα κρύα. Ανάμεσα στους τόσους λεκέδες που έχουν σπιλώσει ανεξίτηλα το πουκάμισο, ένας ακόμη, σιγά μην ενοχλήσει αυτόν που το φοράει.