«Στεναχωριέμαι σα σκέφτομαι/ όσα άσχημα έχω κάνει. Ειδικά τότε στο χημείο/ όταν κράτησα ένα ψαλίδι απ’ τις λεπίδες στριφογυρνώντας τη λαβή/ στη γυμνή μωβ φλόγα του λύχνου Μπούνσεν·/ μετά σε φώναξα και στό ‘δωσα. Απαίσια η δυσωδία του καμένου δέρματος/ όταν πέρασες μέσα τον αντίχειρα και το μεσαίο δάχτυλο./ ανίκανη να βγάλεις μετά τα ατσαλένια-δαχτυλίδια-που-έκαιγαν. Σημαδεμένη,/ είπε η γιατρός, για πάντα. /Μη με πιστέψεις, σε παρακαλώ, αν πω πως αυτός ήταν απλά ο άτσαλος-τρόπος-μου, στα δεκατρία,/ να σου ζητήσω να παντρευτούμε».

Το ποίημα του Σάιμον Αρμιτατζ έχει τίτλο «Στεναχωριέμαι» και το ανακαλύψαμε στην πρώτη δημοσίευση της μετάφρασής του από τη Μαριάννα Πλιάκου (2016) στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Φρέαρ». Οι στίχοι του αποδίδουν τη «συναισθηματική βαρύτητα και τη μουσική χάρη από το υλικό της καθημερινής μας ζωής», τους λόγους δηλαδή για τους οποίους η ειδική επιτροπή του απένειμε το φετινό Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας, βραβείο που δίνεται από το 1933, όταν το θεσμοθέτησε ο Γεώργιος Ε’.

21 ΣΥΛΛΟΓΕΣ. Ο 55χρονος σήμερα Αρμιτατζ γεννήθηκε στο Δυτικό Γιορκσάιρ και ύστερα από 21 συλλογές θεωρείται πλέον από τους σημαντικούς σύγχρονους βρετανούς ποιητές. Είναι καθηγητής Ποίησης στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Λιντς, έχοντας περάσει και από το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. Η πιο γνωστή από τις συλλογές του, το «Book of matches» (1993) έχει συμβάλει στην αναγνωρισιμότητά του, καθώς ποιήματά του έχουν περάσει στη διδακτέα ύλη για το Γενικό Πιστοποιητικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (GCSE). Εχει γράψει επίσης τέσσερα θεατρικά έργα – ανάμεσά τους το «Mister Heracles», βασισμένο στον «Ηρακλή μαινόμενο» του Ευριπίδη -, ενώ έχει μεταφράσει την «Οδύσσεια» (2006). Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το 2003 από τον Κέδρο το μυθιστόρημά του «Μικρές αδυναμίες» (μετάφραση Γιώργος Κοντογεώργος), όπου μια παρέα τριανταπεντάρηδων παίζει αλήθεια ή θάρρος με έπαθλο ένα αμύθητης αξίας αγαλματίδιο.