Μπορεί η Μεταπολίτευση να είναι ένα σύμβολο που ο Αλέξης Τσίπρας δεν χάνει ευκαιρία να το απαξιώνει ως παλιό, στην πραγματικότητα όμως είναι η πολιτική περίοδος στην οποία η Αριστερά, αφού κέρδισε την απαραίτητη νομιμοποίηση, κατακτούσε σιγά σιγά και ιδεολογική ισχύ και θέσεις στην κρατική μηχανή. Διά του συνδικαλισμού, διά των κομματικών ποσοστώσεων, διά του εισοδισμού στα άλλα κόμματα που συντήρησαν και διεύρυναν την πελατειακή βάση του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και με το ΑΣΕΠ, οι αριστεροί που βρέθηκαν στην κρατική μηχανή ήταν πολύ περισσότεροι από τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων τους. Μέσω των γραμμάτων και της τέχνης, του Τύπου, της εκπαίδευσης αλλά και επειδή οικειοποιήθηκε τον μοντερνισμό και τις δυνάμεις της χειραφέτησης, η Αριστερά δέσποσε και στην περιοχή της κουλτούρας. Οσο κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ παριστάνουν τις νέες δυνάμεις, τα κόμματα της Αριστεράς είναι βασική συνιστώσα του «παλιού», που ναι μεν συνέβαλε στην εδραίωση της δημοκρατίας, στην εξωστρέφεια, στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Αλλά ταυτόχρονα συνέβαλε καθοριστικά και στη χρεοκοπία.

Πώς; Αποθεώνοντας τον κρατισμό, τη βασική ιδεολογία της, και ασφαλώς τις πελατειακές σχέσεις που δημιουργεί. Αλλά όχι μόνο έτσι.

Μια άλλη συμβολή της Αριστεράς στη χρεοκοπία έχει να κάνει με την εμφατική άρνηση της προόδου, αναπτυξιακών λύσεων και, κυρίως, της δημιουργίας βιομηχανίας. Από τις αρχές της Μεταπολίτευσης, η Αριστερά (αντί να διεκδικεί προλετάριους για να κάνει την επανάσταση) υπονόμευσε συστηματικά πολλές επενδύσεις, ορισμένες από τις οποίες είτε δεν έγιναν ποτέ είτε καθυστέρησαν υπερβολικά. Από τη μαχητική αντίθεση των αριστερών κομμάτων στη δημιουργία του αεροδρομίου των Σπάτων, που ενέπνεαν μαχητικότατες κινητοποιήσεις και έβγαλαν περιφερειάρχη τη Δούρου, μέχρι τις μαχητικές διαδηλώσεις κατά των υποδομών επεξεργασίας σκουπιδιών στην Κερατέα, στα εμπόδια στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής ή στις αντιρρήσεις για τη χρονίζουσα επένδυση του Ελληνικού, η έχθρα προς τις επενδύσεις περιβαλλόταν με φρασεολογία φιλοπεριβαλλοντική.

Είναι ο ίδιος τρόπος σύμφωνα με τον οποίο το βάλτωμα της χώρας, η παλινδρόμησή της προς τη στασιμοχρεοκοπία, εμφανίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρόοδος, ως σωτηρία. Ο ίδιος τρόπος απαιτεί να θεωρούμε πρόοδο την επιστροφή στις πριν από τη χρεοκοπία συνθήκες, και ιδίως στη χρήση του Δημοσίου ως δεξαμενής άντλησης ψήφων, εις βάρος της όποιας δημοσιονομικής σταθερότητας. Αυτό εμφανίζεται ως νέο, ενώ στην ουσία είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ακόμα πιο παλιό.