Γεμάτη αναταράξεις αυτή η εβδομάδα. Λογικό. Δεν συνηθίζεται να έχουμε σχεδόν ταυτόχρονα δύο απολύσεις προπονητών. Ενας στην Ευρώπη, ένας στην Ελλάδα. Σε διαφορετικά αθλήματα. Και τότε, γιατί φαίνονται τόσο ίδιες οι περιπτώσεις;

Κατ’ αρχάς, το προφανές. Τόσο ο Ζοζέ Μουρίνιο όσο και ο Τσάβι Πασκουάλ, τεχνικοί ποδοσφαίρου και μπάσκετ αντίστοιχα, άνθρωποι με υψηλό πρεστίζ στον χώρο τους και ηχηρό όνομα, αποχώρησαν από δυνατές ομάδες. Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Περιττό να σημειωθούν εδώ οι τίτλοι τόσο των Κόκκινων Διαβόλων όσο και του Τριφυλλιού. Για να πάμε όμως και στο δεύτερο θέμα, το μείζον δεν είναι αυτοί που είδαν την πόρτα της εξόδου, αλλά το «γιατί» συνέβη αυτό και να εξηγηθεί το πώς δεν μακροημέρευσαν στους πάγκους και απέτυχαν να κάνουν τις προσδοκίες πραγματικότητα.

Ενας λόγος σοβαρός υπήρξε: κλήθηκαν να εργαστούν εκεί που κάποτε βρίσκονταν οι κολοσσοί του αθλήματος! Και αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου, αλλά είναι η πραγματικότητα. Ο Μουρίνιο συγκαταλέγεται στους κρίκους μιας αλυσίδας με ονόματα προπονητών που διαδέχθηκαν τον σερ Αλεξ. Μετά τον Φέργκιουσον, στο Ολντ Τράφορντ πήραν θέση οι Μόγιες, Φαν Γκάαλ και ο Πορτογάλος, όλοι δεν έφτασαν ψηλά και η Μάντσεστερ πασχίζει να βρει τον δρόμο της. Βαριά η σκιά του Φέργκιουσον και πάντα εδώ θα μπαίνουν σε πρώτο πλάνο οι συγκρίσεις. Ομοια τα δεδομένα και στο ΟΑΚΑ. Οταν έφυγε ο ξεχωριστός Ομπράντοβιτς από τον Παναθηναϊκό, το τιμόνι της μπασκετικής ομάδας κράτησαν οι Πεδουλάκης, Ιβάνοβιτς, Τζόρτζεβιτς, Πασκουάλ και επίσης (για λιγότερο χρονικό διάστημα) οι Αλβέρτης, Μανωλόπουλος. Κοινή συνισταμένη; Στον χώρο του μπάσκετ είχαν το όνομα, όχι όμως και τη χάρη του σέρβου κόουτς που έμεινε επί μακρόν στον Παναθηναϊκό και πάτησε μαζί του το Εβερεστ της δόξας. Χρόνια ο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, όπως άλλωστε και ο Φέργκιουσον με τη Μάντσεστερ, δύο θρύλοι των πάγκων που ταυτίστηκαν και σταδιακά έγιναν συνώνυμοι με τις ομάδες τους! Λες και επρόκειτο για το σήμα κατατεθέν τους. Πώς ο κόσμος να δεχθεί έτσι εύκολα κάτι που αποδείχθηκε στην πορεία υποδεέστερο; Με την πάροδο των μηνών ή και των χρόνων, η αμφισβήτηση που πάντα φωλιάζει στο μυαλό του οπαδού έγινε δυνατή φωνή αντίδρασης. Είχαν μάθει τον κορυφαίο και δεν τους άρεσε κάτι που ήταν αδύνατο να τους γεμίσει. Η απόδοση έπεφτε. Και οι διοικήσεις, επειδή ελάχιστα μπορούν να τα βάλουν με την πραγματικότητα ή τον κόσμο, αποφάσισαν το διαζύγιο και πήγαν στο επόμενο χαρτί. Αλλά το μεγάλο θέμα δεν είναι αυτοί που έφυγαν, αλλά οι δύο πληθωρικοί προπονητές που άφησαν το στίγμα τους και ουδείς μπορεί να τους ξεπεράσει στη συνείδηση του απλού κόσμου!