Ενα πάρτι με χρυσές αντανακλάσεις βεβηλώνεται από πανκ  μουσικές. Φυσικά αυτό είναι το ιδανικό στυλ πάνω στο οποίο ακροβατεί η μόδα όταν θέλει να προβάλει στιγμές εκτόνωσης και εντυπωσιασμού. Δεν φτάσαμε ακόμη στη στιγμή που μπορούμε πράγματι να αποχαιρετήσουμε αυτό το όνειρο της ευφορίας που συνήθως περιμένουμε να πραγματοποιηθεί τις ημέρες μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Οι τελευταίες αναλαμπές από τις πασαρέλλες αυτού του μήνα και τις ειδικές εκδηλώσεις γεμίζουν από εικόνες που η κυριαρχία του χρυσού πάνω σε ρούχα και αξεσουάρ είναι επιβεβλημένη.

Ισως το άγγιγμα του Μίδα, αυτός ο μύθος που ο Ηρόδοτος μας άφησε κληρονομιά για να παρατηρούμε τις συμπεριφορές και τις κοινωνικές αλλοιώσεις, είναι η πυξίδα της μόδας: Λίγο περισσότερη λάμψη και η δυστοπία της πραγματικότητας μπορεί να φανεί υπερτονισμένη. Λίγη μαεστρία στο θάμπωμα του μετάλλου και η υπερβολή των ημερών μπορεί να θεωρηθεί ένα συγχωρητέο παράπτωμα από τη ματαιοδοξία.

Το χρυσό, που η Γκαμπριέλ Σανέλ αγάπησε τόσο πολύ ώστε επέβαλε και την ψεύτικη λάμψη του στα αξεσουάρ και στις αλυσίδες της, εμφανίστηκε τις προάλλες στην εξαιρετική συλλογή «Métiers d’ Αrt Paris – New York 2018-19» που παρουσιάστηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Από την εικονογραφία του αιγυπτιακού πολιτισμού έως τις χρυσές αποχρώσεις νεοϋορκέζικων γκραφίτι πάνω σε δερμάτινα μπουφάν και καπιτονέ τσάντες, η ειδική συλλογή Chanel ήταν μια επίδειξη στον χειρισμό των ετερογενών υλικών που συνυπάρχουν σε μια χειροποίητη δημιουργία όπου κοινός παρονομαστής είναι η επιδεξιότητα των εργαστηρίων χειροτεχνίας.

Σε μια άλλη σφαίρα άχρονης σύνθεσης υλικών, βγαλμένη από τη θαρραλέα αισθητική άποψη του Αλεσάντρο Μικέλε, ο οίκος Gucci γιορτάζει με ένα πάρτι φιλμαρισμένο σαν μέσα από καλειδοσκόπιο. Η ταινία της Πέτρα Κόλινς για τον Gucci είναι γυρισμένη στο μαγικό σκηνικό του Le Roi. Μια αίθουσα κινηματογράφου και χορού στο Τορίνο, γνωστή και ως Sala da Ballo Lutrario, που άνοιξε το 1926 και το εσωτερικό της ανασχεδιάστηκε από τον ιταλό αρχιτέκτονα, σχεδιαστή και  φωτογράφο Κάρλο Μολίνο στη δεκαετία του ’60. Το βίντεο της Πέτρα Κόλινς δείχνει μια υπερβολική και λαμπερή σφαίρα, ένα πάρτι όπου οι επισκέπτες χορεύουν μαζί, τρώνε και πίνουν και μετράνε μέχρι τα μεσάνυχτα, βλέποντας το νέο έτος να πλησιάζει μέσα. Η λαμπερή και νοσταλγική απεικόνιση είναι χαρούμενη και γιορτινή, εκφράζοντας το πνεύμα μιας εποχής που διαπραγματεύεται την επαλήθευση της τελετουργίας ανταλλαγής δώρων ως συστατικού ενίσχυσης των ανθρώπινων σχέσεων.

Επόμενος προορισμός το Τόκιο αρχές φθινοπώρου του 2019. Ο σχεδιαστής Κιμ Τζοουνς στην ανδρική σειρά του οίκου Dior πριν από λίγες ημέρες παρουσίασε στο Τόκιο μια εικόνα από το μέλλον. Στην οποία ένας ιάπωνας καλλιτέχνης εμπνεύστηκε από τα ιαπωνικά ρομποτικά σχέδια για να  δημιουργήσει τη φιγούρα που θα συνοδεύσει τους άνδρες του μέλλοντος: ένα άγαλμα στο κέντρο της πασαρέλας με επιβλητική, κομψή φόρμα φαίνεται αντάξιος απόγονος του ρομπότ της ταινίας «Metropolis» του 1927 του Φριτς Λανγκ. Περιτριγυρισμένο από χρωματιστά λέιζερ νέον φώτα που οι αντανακλάσεις τους έπεφταν στη μεταλλική επιφάνεια της κατασκευής, το γιγάντιο ρομπότ επέβαλε τη φουτουριστική παρουσία του σε αυτό το σόου.