Οταν ξεκίνησα να διαβάζω τον προϋπολογισμό του 2019 έθεσα στον εαυτό μου πέντε ερωτήματα. Είναι διαφορετικός από τους άλλους, όπως είπε το υπουργείο Οικονομικών; Είναι ο πρώτος μεταμνημονιακός προϋπολογισμός; Είναι προϋπολογισμός υπευθυνότητας; Είναι επεκτατικός; Υπηρετεί το αναπτυξιακό σχέδιο; Ας εξετάσουμε τα ερωτήματα ένα προς ένα.

Αν έλειπα από τη χώρα, βλέποντας αυτόν τον προϋπολογισμό δεν θα θεωρούσα ότι έχουμε βγει από το Μνημόνιο. Ιδια συνταγή στα έσοδα και τα έξοδα με τα προηγούμενα έτη. Η ποιότητα των δαπανών χειροτερεύει καθώς αυξάνονται οι μισθοί και μειώνονται οι κοινωνικές δαπάνες, παρ’ όλο που δεν κόπηκαν οι συντάξεις. Είναι προϋπολογισμός υπευθυνότητας; Οι προβλέψεις επαληθεύονται; To 2016 έκλεισε με ύφεση.

Το 2017 η κυβέρνηση προέβλεπε 2,7% και έκλεισε στο 1,5%. Το 2018 προέβλεπε 2,5% και στην καλύτερη περίπτωση να κλείσει στο 2,1%. Ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις συνδυασμένες με δουλειές. Το 2018 περιμένει η κυβέρνηση 11,4% αύξηση επενδύσεων, ενώ στο 9μηνο έχουμε μείωση 6,2%. Απιαστη. Η πρόβλεψη για αύξηση 11,9% το 2019 είναι το ίδιο ανεύθυνη. Η ανάπτυξη είναι η ευθύνη μας στους έλληνες πολίτες και αυτήν την ευθύνη την προδίδουμε. Είναι επεκτατικός; Επεκτατικός σημαίνει να δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Με 3,5% πλεόνασμα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Επεκτατικός θα μπορούσε και να σημαίνει μείωση των σκληρών πλεονασμάτων. Αλλά η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε 3,5% πλεονάσματα μέχρι το 2022 κλειδώνοντας την ασφυξία για καιρό. Υπηρετεί το αναπτυξιακό σχέδιο; Από πότε έχει να συνεδριάσει η διυπουργική επιτροπή στρατηγικών επενδύσεων; Ποια είναι η πρόοδος στο Ελληνικό; Γιατί χάθηκε η επένδυση €300 εκατ. της BlackRock; Εχουμε φθάσει στο σημείο να μας εγκαλεί η μεταμνημονιακή εποπτεία και να κινδυνεύουν οι πληρωμές από την ΕΚΤ, για τη μηδενική πρόοδο στις επενδύσεις.

Ανάκαμψη στη χώρα χωρίς σχέδιο για την ανάκαμψη της μεσαίας τάξης δεν μπορεί να υπάρξει. Και μεσαία τάξη είναι η μικρομεσαία επιχείρηση και ο επαγγελματίας. Η χάραξη ενός τέτοιου σχεδίου θα απαιτούσε γενναία μέτρα όπως:

  • επέκταση της περιόδου συμψηφισμού των ζημιών
  • παγίωση του φορολογικού πλαισίου για μια ελάχιστη διάρκεια 5 ετών
  • κωδικοποίηση της νομοθεσίας
  • επιτάχυνση των διαδικασιών ένταξης και αποπληρωμής των αναπτυξιακών προγραμμάτων
  • μεταρρύθμιση στους φόρους ακινήτων
  • κατάργηση της ενημερότητας για τους μικρομεσαίους
  • και έναν συντελεστή φορολογίας επιχειρήσεων στο 20%.

Η ανάκαμψη της μικρομεσαίας επιχείρησης και της μεσαίας τάξης περνάει μέσα από τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο Φορολογικό και στο Ασφαλιστικό. Με έναν συντελεστή 20% για όλα τα φυσικά πρόσωπα και 30% για τα μεγάλα εισοδήματα. Με έναν κεντρικό συντελεστή 20% για τον ΦΠΑ και 10% μειωμένο συντελεστή για στρατηγικά επιλεγμένους κλάδους. Με συντελεστή 20% για τα νομικά πρόσωπα. Ταυτόχρονα να συνοδευθούν αυτές οι αλλαγές με μια βαθιά τομή στο Ασφαλιστικό. Με ένα σύστημα 3 πυλώνων όπως έχει πια όλη η Ευρώπη.

Επομένως, δεν είμαστε στην εποχή της υπευθυνότητας, δεν είμαστε στο τέλος της λιτότητας, δεν είμαστε σε περίοδο ενίσχυσης της κοινωνικής προστασίας, δεν είμαστε σε περίοδο αύξησης του πλούτου και της ανάπτυξης. Και για να συμβεί αυτό, χρειάζεται αλλαγή σελίδας. Χρειάζεται η διακυβέρνηση να περάσει στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη γιατί είναι ο μόνος με σχέδιο και με πολιτική αποφασιστικότητα.

Αυτοί είναι οι λόγοι που καταψήφισα τον προϋπολογισμό και εντάχθηκα στη ΝΔ.

Ο Χάρης Θεοχάρης είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας