Γιατί έκαναν ένα βήμα πίσω οι ιταλοί λαϊκιστές στο μπρα-ντε-φερ με τις Βρυξέλλες; Επειδή σκέφτηκαν την ευρωπαϊκή ενότητα; Επειδή φοβήθηκαν τις αγορές; Οχι. Επειδή είδαν τις δημοσκοπήσεις. «Ενας πραγματικός ηγέτης δεν ακολουθεί τις δημοσκοπήσεις, τις αλλάζει», έλεγε ο Ματέο Ρέντσι το 2012, όταν διεκδικούσε την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Οι λαϊκιστές δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Οταν λοιπόν οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να δείχνουν ότι οι Ιταλοί που θέλουν συμβιβασμό ξεπέρασαν το 50%, ο Σαλβίνι σάλπισε υποχώρηση.

Γιατί οι Βρυξέλλες επέδειξαν ευελιξία απέναντι στη Ρώμη και δέχθηκαν έναν προϋπολογισμό άνω του 2%, ενώ η δέσμευση που είχε αναληφθεί ήταν για 0,8%; Επειδή φοβήθηκαν ότι θα καταρρεύσει το ευρώ; Επειδή κατά βάθος συμπαθούν τους τύπους της Λέγκας και των Πέντε Αστέρων; Οχι. Επειδή είδαν τις δημοσκοπήσεις. «Αν είχαμε κάνει οτιδήποτε άλλο, οι αντιευρωπαίοι θα έκαναν πάρτι τώρα», είπε ο επίτροπος Μοσκοβισί. «Αυτό ήταν το κίνητρο της στρατηγικής μας επιλογής». Είναι σωστή αυτή η επιλογή; Θα το δείξουν οι δημοσκοπήσεις.

Ο πρόεδρος Τραμπ δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα. Βαριέται. Η απόφασή του να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις από τη Συρία και το Αφγανιστάν ήταν προϊόν μιας στιγμιαίας παρόρμησης. Και βρήκε αντίθετο τον υπουργό Αμυνας, που τα βρόντηξε, όπως και τους περισσότερους σοβαρούς ανθρώπους στην Ουάσιγκτον, που γνωρίζουν ότι η αποχώρηση δυνάμεων χωρίς κανένα σχέδιο από μια εμπόλεμη ζώνη είναι καταστροφική. Η επιστροφή των αμερικανών στρατιωτών στην πατρίδα τους βρίσκει όμως σύμφωνη την κοινή γνώμη: ποιος δεν θέλει πίσω τα αγαπημένα του πρόσωπα;

Ερχόμαστε λοιπόν πίσω στη φράση του Ρέντσι. Ποιος είναι πραγματικός ηγέτης στην εποχή μας; Οχι ο Εμανουέλ Μακρόν, που όταν στριμώχτηκε από τα Κίτρινα Γιλέκα και είδε τη δημοτικότητά του να καταρρέει ανέκρουσε πρύμναν. Οχι η Τερίζα Μέι, που στην προσπάθειά της να παραμείνει στην εξουσία έχει γελοιοποιήσει όλους τους θεσμούς και έχει καταπατήσει όλες τις αρχές της. Μήπως ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν ακολουθεί τις δημοσκοπήσεις στο θέμα του Μακεδονικού αλλά προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι προς το συμφέρον της; Μήπως εν τέλει το αξίζουν αυτός κι ο Ζάεφ το Νομπέλ Ειρήνης;

Το ερώτημα αυτό θα μπορούσε να εξεταστεί σοβαρά αν ξεχνούσε κανείς πώς χειρίστηκε ο έλληνας Πρωθυπουργός όχι μόνο το συγκεκριμένο θέμα, αλλά και όλα τα μεγάλα και μικρά θέματα που σημάδεψαν τη διακυβέρνησή του. Πώς τα υπέταξε δηλαδή σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, πώς τα χρησιμοποίησε για να ξεγελάσει ή να παγιδέψει τους αντιπάλους του, πώς έφτασε να συνεργαστεί αυτός, ένας αριστερός, με τον Καμμένο προκειμένου να εκπληρώσει τον στόχο του, να γαντζωθεί ο ίδιος στην εξουσία ή να τη στερήσει από τους άλλους.

Τα κατάφερε; Μόνο πρόσκαιρα. Αρκεί να δει κανείς τις δημοσκοπήσεις.