Οι πρόσφατες δηλώσεις του βοηθού ΥΕξ. των ΗΠΑ Γουές Μίτσελ αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ εμμένουν απολύτως στην από το 1943 (Spykman) αντίληψή τους περί εθνικής Ασφαλείας, αυτήν του Αναχωματικού Δακτυλίου (Rimland). Επίσης, αντιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με αυτόν της δεκαετίας του 1980 τον «Τομέα της Αστάθειας» που περιλαμβάνει την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Ευρυτέρας Μέσης Ανατολής.

Τι μετεβλήθη όμως, και αντιλαμβάνονται πλέον θετικώ τω τρόπω τον γεωστρατηγικό ρόλο της Κυπριακής Δημοκρατίας per se, εντός του Δυτικού Γεωστρατηγικού Συμπλόκου σταθερότητος εις την περιοχή; Μα, η ανάδυσις της ισλαμιστικής, αδελφομουσουλμανικής, ερντογανικής Τουρκίας της διατηρούσης στενότατες, πλέον, σχέσεις με την Μόσχα και την Τεχεράνη.

Οι σχέσεις αυτές αναθεωρούν πλήρως τον ρόλο της Τουρκίας στην μέχρι σήμερα γεωστρατηγική σύνθεση του Rimland i) πλήττουν σοβαρά υπονομεύουσες θεμελιωδώς την αμερικανική αντίληψη Εθνικής Ασφαλείας ii) δημιουργούν αντιαμερικανικές ανακατανομές ισχύος στην Μεσόγειο (…αλλά και τα Βαλκάνια, μέσω κου Ράμα και του επιθετικού αλβανικού σωβινισμού: Κόσοβο, Βοσνία, Αλβανία) και iii) βραχυκυκλώνουν απολύτως τον συνολικό ευρωατλαντικό, αλλά και τον καθαρά αμερικανικό μηχανισμό προβολής και διατήρησης ισχύος, επί του Ευρωμεσογειακού Συμπλόκου (…και των κεντροδυτικών Βαλκανίων, τα οποία ευρίσκονται προ θερμής εκρήξεως και ουδείς εν Ελλάδι φαίνεται να το αντιλαμβάνεται!).

Η Αγκυρα διά των δηλώσεων αυτών φαίνεται 1) να απομονώνεται «ως μειοψηφία του ενός» αναφορικώς με τις ανεδαφικές και έκνομες απαιτήσεις της στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας 2) η Τριμερής συνεργασία Αθηνών, Λευκωσίας, Ιερουσαλήμ να αναβαθμίζεται εντός του 2019 σε ουσιαστικό, αλλά και θεσμικό, «Υποσύστημα ισχύος» της Ουάσιγκτον επιτρέποντας «διακριτική» συμμετοχή εις αυτήν και του Καΐρου, κλειδολιθικού γεωστρατηγικού ερείσματος για την ενεργειακή και θερμή ασφάλεια της Δύσεως 3) να αποσυνδέεται η ανάπτυξις αυτού, του απαραιτήτου για την περιφερειακή σταθερότητα, αμερικανικού στρατηγικού μηχανισμού από το τέλμα των αντιπαραγωγικών ερντογανικών μπερτοδουλείων καμωμάτων στην υπόθεση της – ούτω καλουμένης – «επιλύσεως» του Κυπριακού ζητήματος.

Από το 2005, ο γράφων υπεστήριζε με κείμενα και δηλώσεις του ότι η Κυπριακή Δημοκρατία όφειλε να αποκολληθεί από μικροκομματικού τύπου ιδεοληψίες εντοπίων και κυπριακών κομματικών σχηματισμών και επιδιώξει να ενταχθεί εις το PfP (Partnership for Peace) με τελικό σκοπό την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Μάλλον το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει προσφέροντας, άμα τη υλοποιήσει του, τα εξής πολιτικά και γεωστρατηγικά προνόμια στην Λευκωσία: i) αναίρεση κάθε τουρκικού ισχυρισμού περί δήθεν «ασφαλείας των Τουρκοκυπρίων» (…όσων δεν εγκατέλειψαν την Νήσο υπό το βάρος των τούρκων παρανόμων εποίκων…) ii) απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και παραμονή μόνον ΕΛΔΥΚ / ΤΟΥΡΔΥΚ iii) μεταβατική μετατροπή των Βρετανικών Βάσεων σε ΝΑΤΟϊκές Βάσεις όπου λόγο θα έχει η Κυπριακή Δημοκρατία όπως αυτός προβλέπεται από το καταστατικό της Συμμαχίας για τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ.

Η Τουρκία δεν δύναται να μην το αποδεχθεί διότι θα καταβάλει βαρύ αντίτιμον! Και βάσει των προαναλυθέντων, θα διασφαλίζει την ειρήνη και την ασφάλεια στο Δίπολο Ελλάδος – Κύπρου: δύο πυλώνων σταθερότητος και ενεργειακής ασφαλείας για την Δύση. Και υπάρχουν πολλών τύπων «αντίτιμα» που δύναται να επιβάλλει η Ουάσιγκτον προασπίζουσα τα κρίσιμα συμφέροντά της έναντι των οψίμων φίλων της Αγκύρας: της Μόσχας και της Τεχεράνης… Κάτι μάθαμε από την «Συμφωνία των Πρεσπών», η οποία μπορεί, πάντως, να συναφθεί χωρίς εκχώρηση εθνικών ταυτοτήτων και γλώσσας, αλλά με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: να εισέλθουν τα Σκόπια εις το ΝΑΤΟ.

Ο Ιωάννης. Θ. Μάζης είναι καθηγητής Γεωπολιτικής του ΕΚΠΑ