Οι θύμησες δεν μπορούν να φύγουν από τη μνήμη. Δεν ξεθωριάζουν. Στα επίσημα του Καμπ Νου, οι μισοί είναι γεμάτοι ιδρώτα από την αγωνία. Οι άλλοι μισοί, με σκαστό χαμόγελο, έτοιμοι να πανηγυρίσουν. Και ξαφνικά, η απόλυτη ανατροπή, η επιτομή της φράσης «ήρθαν τα πάνω κάτω» μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η 26η Μαΐου 1999 είναι η ημέρα που σημάδεψε την καριέρα του Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Ορθιος, όπως και οι υπόλοιποι στο αχανές σπίτι των Μπλαουγκράνα. Μια προβολή, ένα γκολ του νορβηγού στράικερ, η μπάλα στα δίχτυα, το Κύπελλο στη Γιουνάιτεντ λες και ήθελε να το κάνει δώρο ο καλός Θεός. Η γιορτή μόλις είχε αρχίσει. Η Ράμπλα κόχλαζε. Ο Σόλσκιερ, ένα παιδί γελαστό τις περισσότερες φορές, δεν φαίνεται καν, πνιγμένος ήταν ο ποδοσφαιριστής στις αγκαλιές των συμπαικτών του. Αν δεν λαθεύω, εκείνη τη σεζόν ο παίκτης φρόντισε σε πολλά ματς να ξελασπώσει τους Μπέμπηδες ή τους Κόκκινους Διαβόλους, αν το προτιμάτε. Ακριβώς 20 χρόνια πριν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, έτσι δεν λέει και το τραγούδι; Ξανά από τον πάγκο και πάλι ερχόμενος ως λύση ανάγκης, ο Σόλσκιερ καλείται να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα από πολλούς άλλους: να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Στα 45 του χρόνια δεν μπορεί να θεωρηθεί προπονητική ιδιοφυΐα, ωστόσο αντιλαμβάνεται πλήρως το μέγεθος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τις προσδοκίες, το κλαμπ και τις απαιτήσεις που υπάρχουν. Υστερα από τον Μόγες, τον Φαν Γκάαλ και τον Μουρίνιο, η Γιουνάιτεντ εμπιστεύεται κάποιον από τα σπλάγχνα της. Ισως είναι και καλύτερα έτσι, υπό την έννοια ότι μάγοι και φωστήρες δεν υφίστανται και πρώτιστα απαιτείται μάζεμα της κατάστασης. Ο Σόλκιερ πιάνει το τιμόνι ενός μεγάλου καραβιού. Θα έχει την πλήρη στήριξη των διοικητικών, ασφαλώς θα χειροκροτηθεί από τον κόσμο και στο χέρι του είναι να χειριστεί σωστά ποδοσφαιριστές που έχουν βαριά ονόματα. Αν τα καταφέρει εδώ, σίγουρα θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιτύχει σε αυτό το πέρασμα από το Ολντ Τράφορντ. Η ευκαιρία τού δίδεται απλόχερα. Και όσο διάστημα η Μάντσεστερ θα αναζητεί τον επόμενό της τεχνικό, ο Νορβηγός μπορεί να πείσει με τη δουλειά του ότι αυτό δεν χρειάζεται. Ολα είναι στο χέρι του και ίσως στο κάρμα. Μην ξεχνάμε ότι από εκείνο το αξέχαστο βράδυ στη Βαρκελώνη και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στην Μπάγερν, σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 20 χρόνια. Αφήστε που πάλι το φινάλε θα γραφτεί στη Μαδρίτη, πάλι σε ισπανικό έδαφος! Λέτε να έχουμε ξανά θαύμα από τον Σόλσκιερ;