Η Ντιναμό Κιέβου είναι η αντίπαλος του Ολυμπιακού στη φάση των 32 του Γιουρόπα Λιγκ. Ενας σύλλογος με πλούσια ιστορία και βαριά φανέλα, που μόνο η αναφορά του ονόματος μας γυρίζει (τουλάχιστον) 43 χρόνια πίσω και μας θυμίζει την υπερομάδα του Ολεγκ Μπλαχίν, που έλαμψε παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που μπορεί σήμερα να μην έχει την αίγλη του παρελθόντος, ωστόσο διαθέτει εξαιρετικά ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, όπως ο 21χρονος εξτρέμ Βίκτορ Τσιχάνκοφ, που παρακολουθείται ήδη από αρκετούς ευρωπαϊκούς συλλόγους.

Το βράδυ της 14ης Μαΐου 1975 λοιπόν, μια διαφορετική ποδοσφαιρική ομάδα συστήθηκε στο ευρωπαϊκό κοινό. Ντιναμό Κιέβου. Ο ευρωπαϊκός Τύπος μπορεί να είχε αναφερθεί σε αυτήν, ωστόσο η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Μια ποδοσφαιρική μηχανή, που συνδύασε ταλέντο και τακτική, δημιούργημα μιας σπουδαίας προσωπικότητας του (τότε) σοβιετικού αλλά και παγκόσμιου αθλητισμού, του Βαλερί Λομπανόφσκι.

Εκείνο το βράδυ στο Σεντ Τζέικομπ της Βασιλείας η Ντιναμό αντιμετώπισε την ουγγρική Φερεντσβάρος στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Με ηγέτη έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή, που συγκαταλέγεται πλέον στους κορυφαίους σοβιετικούς όλων των εποχών, τον Ολεγκ Μπλαχίν, η Ντιναμό νίκησε 3-0 και κατέκτησε το τρόπαιο.

Ο Κρόιφ της στέπας

Εως τότε ήταν περίοδος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος γνώριζε ελάχιστα για τη Σοβιετική Ενωση, πόσω μάλλον για ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα για μια ουκρανική ομάδα. Από εκείνο το βράδυ όμως, το ενδιαφέρον για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτή την ομάδα έγινε έντονο. Ολεγκ Μπλαχίν λοιπόν, ο αποκαλούμενος «Κρόιφ της στέπας», καθώς οι συγκρίσεις με τον σπουδαίο ολλανδό άσο άρχισαν από την πρώτη στιγμή. Από το 1973 έως το 1975 ήταν κορυφαίος παίκτης στη χώρα του, ενώ εκείνη τη χρονιά κατέκτησε και τη «Χρυσή Μπάλα». Ενα βραβείο που άργησε να έρθει στα χέρια του, λόγω των άσχημων σχέσεων Ανατολής και Δύσης. Τέλειωσε την καριέρα του με 112 συμμετοχές στην Εθνική και 42 γκολ, οκτώ φορές πρωταθλητής και πέντε κυπελλούχος  με την Ντιναμό.

Η Ντιναμό ήταν μια ομάδα με εξαιρετική φυσική κατάσταση και σπουδαία τακτική, με παίκτες χαρισματικούς που δούλευαν ασταμάτητα στην προπόνηση κάτω από τις οδηγίες του Λομπανόφσκι. Ακόμα και ο τρόπος που λειτουργούσαν στις στατικές φάσεις θύμιζε παρτίδα σκάκι, καθώς για να πετύχουν την τέλεια εκτέλεση περνούσαν πολλές ώρες προπόνησης. Η φιλοσοφία του Λομπανόφσκι θύμιζε σε πολλά το total football που λάνσαρε το ολλανδικό ποδόσφαιρο λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο Λομπανόφσκι πίστευε ότι μια ομάδα που μπορεί να περιορίσει στο ελάχιστο τα λάθη της θα ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Αυτό που ζητούσε ήταν να αμύνονταν οι επιθετικοί, αλλά να μπορούν να επιτεθούν και οι αμυντικοί.

Μια ομάδα-μοντέλο λοιπόν, που έδειξε πως η Σοβιετική Ενωση μπορεί να είχε και χαρισματικούς ποδοσφαιριστές και όχι απλά ρομπότ, όπως πίστευαν στη Δύση. Αυτή η ομάδα ήταν και η βάση της Εθνικής.  Κάτω από τα δοκάρια ήταν ο Εβγένι Ρουντάκοφ, στην άμυνα οι Τρότσκιν, Ρέσκο, Φομένκο και Ματβιένκο, στη μεσαία γραμμή οι Μουντιάν, Κόνκοφ, Μπούριακ και Κολατόφ και μπροστά δύο σπουδαίοι επιθετικοί, ο Βλαντίμιρ Ονισένκο και ο μεγάλος Ολεγκ Μπλαχίν.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από το βράδυ της 14ης Μαΐου και ο Μπλαχίν χάρισε στην Ντιναμό και το ευρωπαϊκό σούπερ καπ, νικώντας μόνος του την Μπάγερν και αναγκάζοντας τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να υποκλιθεί στο ταλέντο του.

Νωρίτερα, η είδηση είχε σκάσει σαν «βόμβα» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η Ντιναμό Κιέβου είχε κληρωθεί αντίπαλος του πρωταθλητή Ολυμπιακού! Το παιχνίδι έγινε στην Τούμπα, καθώς οι Ερυθρόλευκοι ήταν τιμωρημένοι από την προηγούμενη χρονιά. Η Ντιναμό προηγήθηκε νωρίς με δύο γκολ του Κολατόφ, ο Μιχάλης Κρητικόπουλος μείωσε και ο Κώστας Αϊδινίου ισοφάρισε για το τελικό 2-2. Ηταν 17 Σεπτεμβρίου 1975. Στη ρεβάνς, οι Ερυθρόλευκοι άντεξαν για 65 λεπτά, ωστόσο λύγισαν με το γκολ του Ονισένκο.

Ενδεκα χρόνια αργότερα, η Ντιναμό κατέκτησε για δεύτερη φορά το Κύπελλο Κυπελλούχων νικώντας στη Λυών την Ατλέτικο Μαδρίτης 3-0, πάλι με τον Βαλερί Λομπανόφσκι στον πάγκο και τον Ολεγκ Μπλαχίν να σημειώνει ένα από τα γκολ. Οπως και εκείνο το βράδυ στη Βασιλεία…