Το αμερικανικό πρόγραμμα εξερεύνησης του Διαστήματος «Απόλλων» ξεκίνησε να σχεδιάζεται το 1960. Απαιτήθηκαν οκτώ χρόνια μέχρι να φτάσει στο πρώτο εντυπωσιακό του επίτευγμα: να θέσει, για πρώτη φορά, ανθρώπους σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη με το μεγαλύτερο διαστημόπλοιο που είχε κατασκευαστεί ποτέ μέχρι τότε αλλά και τον αντίστοιχα ισχυρότερο πύραυλο, τον «Κρόνο 5», που το ύψος του έφτανε εκείνο ενός ουρανοξύστη ύψους 36 ορόφων. Ετσι, ακριβώς πριν από μισό αιώνα, στα τέλη του 1968, αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που ο άνθρωπος θα μπορούσε επιτέλους να δει την αθέατη πλευρά της Σελήνης – ιδέα που πάντοτε μάγευε τη σκέψη και τη φαντασία του ήδη από τα αρχαία χρόνια, αλλά που, μέχρι τότε, είχε μείνει ανεκπλήρωτη. Την παραμονή των Χριστουγέννων, μπροστά στην αποκάλυψη της θέας της ανατολής της Γης από απόσταση 100 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Σελήνης, οι τρεις αστροναύτες του πληρώματος του «Απόλλων 8» διάβασαν τους πρώτους στίχους από τη Γένεση: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον Ουρανόν και την Γην. Η δε Γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος και σκότος επάνω της αβύσσου και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως, και εγένετο φως». Ακριβώς 170 χρόνια πριν, το 1798, με τους ίδιους στίχους ο πατέρας του κλασικισμού Φραντζ Γιόζεφ Χάιντν άνοιγε το αριστουργηματικό του ορατόριο «Η Δημιουργία».

Από τη Γη, τους αστροναύτες του «Απόλλων 8» παρακολουθούσαν καθηλωμένοι δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι να διαγράφουν συνολικά δέκα φορές την τροχιά της Σελήνης, της «αχανούς, μοναχικής και βλοσυρής», όπως την περιέγραψε ο επικεφαλής του τριμελούς πληρώματος του «Απόλλων 8» αστροναύτης Φρανκ Μπόρμαν. Μόλις τρεις μήνες πριν, τον Οκτώβριο του 1968, το «Απόλλων 7» είχε θέσει τους πρώτους ανθρώπους σε διαστημική τροχιά. Ενώ, επτά μήνες αργότερα, το «Απόλλων 11» θα αποτελούσε την κορωνίδα όχι μόνον του προγράμματος, αλλά και μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας, όταν ο Νιλ Αρμστρονγκ θα άφηνε το αποτύπωμά του στην επιφάνεια της Σελήνης, φτάνοντας με τους συνταξιδιώτες του στη Θάλασσα της Ηρεμίας.

Το 1972, η αποστολή του προγράμματος «Απόλλων» με τον αριθμό 17 θα ήταν και η τελευταία του ανθρώπου στη Σελήνη.

Εξίσου με την ευρύτερη σημασία του, το πρόγραμμα «Απόλλων» υπήρξε μια διαρκής και πολλαπλή επανάσταση από τεχνικής απόψεως, με την κατασκευή των ισχυρότερων πυραύλων στην έως τότε Ιστορία, και ίσως όχι μόνο, των «Κρόνος».

Ακόμα πιο σημαντική, όμως, είναι μια άλλη διάστασή του, που συγκεφαλαιώνει τη δίψα του ανθρώπου για γνώση: παρά το γεγονός ότι το «Απόλλων 1», της αποστολής AS 204, καταστράφηκε ολοσχερώς ήδη στις επίγειες δοκιμές του στις αρχές του 1967 και τα μέλη του πληρώματός του σκοτώθηκαν, το πρόγραμμα όχι απλώς δεν τερματίστηκε, αλλά, αντιθέτως, επανασχεδιάστηκε στο σύνολό του και επιτάθηκε. Και όλοι όσοι ακολούθησαν εκείνους τους πρωτοπόρους ήρωες εξερευνητές του Διαστήματος γνώριζαν ότι οι πρώτοι ανάμεσά τους είχαν βρει τον θάνατο – και, έκτοτε, δεν θα ήταν οι μόνοι που θα έχαναν τη ζωή τους στη διαρκή περιπέτεια της ανακάλυψης του Διαστήματος. Ομως δεν σταμάτησαν.

Οι αστροναύτες του «Απόλλων 8» προσθαλασσώθηκαν επιτυχώς στον Ειρηνικό Ωκεανό στις 27 Δεκεμβρίου 1968 «εν μέσω κόλασης φωτιάς», με τη σεληνάκατο να φλέγεται στην ατμόσφαιρα επί είκοσι λεπτά σαν μετεωρίτης…

Παρά τον Ψυχρό Πόλεμο, από τους πρώτους που συνεχάρησαν τα μέλη του πληρώματος του «Απόλλων 8» μετά την επιστροφή τους στη Γη ήταν οι ρώσοι συνάδελφοί τους που μίλησαν θερμά για το μέγα αυτό επίτευγμα.