Πριν από λίγο καιρό ο Πρωθυπουργός μας, καλεσμένος ενός τηλεοπτικού καναλιού, μετά το τέλος της συνέντευξής του, είχε μιλήσει στα «πηγαδάκια» για την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι έχει να κάνει με τον Δήμο της Αθήνας. «Θα νιώσετε μεγάλη έκπληξη, όταν μάθετε την επιλογή μας» είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας, προσθέτοντας με νόημα ότι «πρόκειται για κάποιον που δεν έχει μάθει να χάνει». Τα δημοσιογραφικά επιτελεία κινητοποιήθηκαν – όλοι σκέφτηκαν πως πρόκειται για κάποιον μεγάλο αθλητή. Μία μέρα μετά κυκλοφόρησε το όνομα του Φραγκίσκου Αλβέρτη, που διέψευσε την εμπλοκή του και μάλιστα οργισμένος. Τις επόμενες μέρες γράφτηκαν ονόματα πολλά και όντως έγιναν προτάσεις σε αθλητές (και καλλιτέχνες) και μάλιστα σπουδαίους: άπαντες αρνήθηκαν. Οπως αρνήθηκαν την πρόταση και μεγάλα στελέχη του κόμματος, τα οποία, αν κατέβαιναν, θα δικαιολογούσαν (έστω και διά της τεθλασμένης…) τη δήλωση του Πρωθυπουργού. «Η Εφη Αχτσιόγλου» θα μοίραζε το Μαξίμου «έχει κερδίσει μάχες στο υπουργείο της και όταν ο Πρωθυπουργός είπε ότι δεν ξέρει να χάνει τη φωτογράφισε». Στη θέση του ονόματος της Αχτσιόγλου βάλτε όποιο όνομα πρωτοκλασάτου κυβερνητικού στελέχους θέλετε: το κόλπο θα έπιανε. Αλλά η επιλογή του Νάσου Ηλιόπουλου είναι αδύνατο να αποτελέσει κάποιου είδους δικαίωσης εκείνης της εξαγγελίας του Πρωθυπουργού. Ισως όντως ο άνθρωπος να μην ξέρει να χάνει – μπορεί π.χ. να τσατίζεται και να θυμώνει όταν παίζει τάβλι. Αλλά αν ένας Πρωθυπουργός πει ότι θα κατεβάσει υποψήφιο δήμαρχο κάποιον ασυμβίβαστο με την ήττα, αποκλείεται κάποιος να σκεφτεί τον τωρινό εκλεκτό του. Αλλον είχε στο μυαλό του ο Τσίπρας και σε άλλον κατέληξε. Και μάλλον με εκείνη του τη δήλωση έκαψε και την υποψηφιότητα του ανθρώπου που θα μπορούσε και να είναι μια καλή επιλογή, αν δεν έμοιαζε αμέσως τόσο πολύ με λύση ανάγκης. Λύση απελπισίας, για την ακρίβεια.

Ο Πρωθυπουργός έχει πει τόσα και τόσα – εκείνη η εξαγγελία του για ένα σπουδαίο υποψήφιο δήμαρχο είναι μια από τις πλέον αθώες αυταπάτες του (για να το πούμε όπως του αρέσει). Είναι όμως μια ακόμα αυταπάτη: δείχνει ότι ο άνθρωπος κατοικεί όντως στις λέξεις του – δηλαδή κατοικεί στον κόσμο του! Ο Τσίπρας ανακοινώνοντας τότε την επιλογή ενός «ανθρώπου που δεν ξέρει να χάνει» έκανε για μια ακόμα φορά είδηση την επιθυμία του. Ονειρευόταν ότι θα έχει ως υποψήφιο έναν μεγάλο αθλητή ή έναν μεγάλο αγωνιστή ή έναν μεγάλο καλλιτέχνη, κάποιον που, ακόμα κι αν δεν κέρδιζε τον δήμο, θα λειτουργούσε ως μεγάλη απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο ίδιος…) διατηρούν ακόμα τη γοητεία τους. Δεν βρήκε κανέναν. Και κατέληξε στον Νάσο Ηλιόπουλο, που θα είναι δύσκολο με αντιπάλους τον Κώστα Μπακογιάννη και τον Πολ Γερουλάνο να κερδίσει όχι ψήφους, αλλά έστω την προσοχή των δημοτών της Αθήνας.

Ο Τσίπρας εισέπραξε αρνήσεις για τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας κι αυτό και μόνο μαρτυρά τη δυσκολία του: ένας πρωθυπουργός που δεν βρίσκει ούτε έναν υποψήφιο δήμαρχο δεν έχει ρεύμα – τελειώνει. Ο δημοτικός συνδυασμός του ΣΥΡΙΖΑ, η Ανοιχτή Πόλη, έχει φτιάξει στελέχη του κόμματος – το γνωρίζει προσωπικά. Ο συνδυασμός ξέρει καλά το πεδίο των δημοτικών εκλογών και τα προβλήματα της πόλης κι έχει ανθρώπους με πείρα. Αλλά κανείς δεν ήθελε να ηγηθεί, γιατί αν είναι πραγματικά  δύσκολο να βρεις «έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να χάνει», είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρεις κάποιον που να ξέρει να χάνει. Γι’ αυτό και μόνο ας αντιμετωπίσουμε τον Νάσο Ηλιόπουλο με συμπάθεια…