Η πρώτη εντύπωση στην πολιτική είναι σαν την πρώτη ματιά στον έρωτα.

Πολύ έξυπνα λοιπόν, σε μία δύσκολη πολιτικά συγκυρία για τα Βαλκάνια, η Ελλάδα, η Σερβία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία συγκρότησαν συμμαχία που κατά τα τρία τέταρτα μοιάζει με αυτή του Α’ Βαλκανικού Πολέμου και ετοιμάζονται να διεκδικήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030 στέλνοντας ισχυρό μήνυμα συνεργασίας που διεμβολίζει τα αθλητικά όρια.

Η βαλκανική συμμαχία δεν είναι η μόνη που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το Μουντιάλ του 2030.

Μέσα στην περιδίνηση και την εσωστρέφεια του Brexit οι Βρετανοί αναζητούν ένα δυνατό σημείο για να πιαστούν και να τραβηχτούν στο πολιτικό φως. Η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα αποτελούσε σανίδα σωτηρίας τόσο για την Τερίζα Μέι όσο και για τους Εργατικούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως και τα δύο πολιτικά στρατόπεδα υποστηρίζουν τα μάλα μια τέτοια προοπτική στην οποία περιλαμβάνουν επίσης τη Σκωτία, την Ουαλία, τη Β. Ιρλανδία και το Εϊρε ως μία ύστατη προσπάθεια διαφυγής από την ενδοστρέφεια.

Οι κανόνες της FIFA δεν επιτρέπουν να διεξαχθεί το Μουντιάλ 2030 στην Ασία γιατί τη διοργάνωση του 2022 την έχει εξασφαλίσει το Κατάρ.

Ωστόσο υπάρχουν έντονες διεργασίες στο παρασκήνιο ώστε να κατέβει κοινή υποψηφιότητα από τη Νότια και τη Βόρεια Κορέα, με σύνθημα την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των δύο λαών.

Δεν είναι επίσης τυχαίο πως η πρώτη δράση του ισπανού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ όταν επισκέφτηκε πρόσφατα το Ραμπάτ ήταν να κοινωνήσει στον μαροκινό ομόλογό του Αλ Οτμανί τη διάθεσή του να διεκδικήσουν τη διοργάνωση από κοινού μαζί με την Πορτογαλία η οποία δεν γνώριζε τίποτε για το ζήτημα.

Το ερώτημα που ζητά εν προκειμένω απάντηση είναι αν η βαλκανική συμμαχία έχει πιθανότητες επιτυχίας. Η απάντηση είναι ένα τεράστιο «Οχι» γιατί η διοργάνωση θα καταλήξει στις Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη λόγω της συμπλήρωσης 100 χρόνων το 2030 από το πρώτο Μουντιάλ.