Οταν ήταν πέντε ετών, γράφει η Σοφία Ρόμπινσον στους New York Times, η μητέρα της τής ζήτησε να τη βοηθήσει να γράψει χριστουγεννιάτικες κάρτες σε φυλακισμένους που είχαν πέσει θύματα βιασμού. Εκείνη συμφώνησε, αν και δεν ήξερε τι σημαίνει ούτε βιασμός ούτε φυλακή. Τα χρόνια πέρασαν. Η Σοφία έχει φτάσει δεκατριών, πηγαίνει Β’ Γυμνασίου στο Επισκοπικό Σχολείο του Λος Αντζελες και εξακολουθεί να στέλνει τέτοιες κάρτες. Επειδή μάλιστα η μητέρα της δουλεύει σε μια οργάνωση που λέγεται Just Detention International, έχει τη δυνατότητα να βλέπει και τις απαντήσεις.

Τα μηνύματα που στέλνει η Σοφία στους κρατουμένους είναι σχετικά απλά: «Νοιάζομαι για σας» ή «Δεν θα σας ξεχάσουμε». Και τα συνοδεύει με μικρές ζωγραφιές που απεικονίζουν φρούτα, λουλούδια, χριστουγεννιάτικα δέντρα ή φατσούλες. «Αυτά είναι τα πέμπτα συνεχόμενα Χριστούγεννα που περνώ στην απομόνωση», απάντησε το 2012 η Σάρα. «Με τη βοήθεια όμως ανθρώπων που νοιάζονται, καταφέρνω να επιβιώσω».

Φέτος η Σοφία έπεισε και τους συμμαθητές της να τη βοηθήσουν. Στην αρχή υπήρχαν αντιδράσεις. Μα μπορεί αυτοί οι κρατούμενοι να έχουν κάνει φρικτά πράγματα. Στο κάτω κάτω γιατί η άλλη να είναι τόσα χρόνια στην απομόνωση; Αλλά η Σοφία τούς εξήγησε πως το θέμα δεν είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι στη φυλακή, αλλά ότι έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ενώ είναι στη φυλακή. Και τα παιδιά πείστηκαν.

«Ακόμη και για όσους από εμάς δεν είναι στη φυλακή, αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη», καταλήγει η Σοφία Ρόμπινσον στο άρθρο της. «Ολοι μοιάζουν θυμωμένοι και φοβισμένοι. Ομως μπορούμε πάντα να επιλέξουμε να είμαστε καλοί και να κάνουμε κάτι ευγενικό για κάποιον άλλον, κάποιον που δεν τον ξέρουμε καν – και τότε θα αισθανθούμε καλύτερα για τον εαυτό μας».

Η Αμερική αλλάζει. Η διακυβέρνηση Τραμπ αφήνει πληγές που δεν πρόκειται να επουλωθούν, ο ρόλος της χώρας στα παγκόσμια πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Παραμένει όμως ένας τρόπος σκέψης στους προοδευτικούς Αμερικανούς, μια εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, μια αίσθηση ότι μπορείς και πρέπει να κάνεις το καλό χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα, γιατί μέσα από την πράξη αυτή γίνεσαι εσύ καλύτερος άνθρωπος. Μια πίστη στην αλληλεγγύη και την πρόοδο. Δεν είναι θρησκευτική αυτή η πίστη, ούτε έχει σχέση με την ηλικία, είναι βαθιά πολιτική.

Στην Ευρώπη τη συναντάς όλο και λιγότερο. Ισως πια μόνο στην Ανατολική Ευρώπη, ανάμεσα στους νεαρούς διαδηλωτές της Βουδαπέστης, του Βελιγραδίου ή του Βουκουρεστίου που αρνούνται να υποταγούν σε νέες δικτατορίες. Στη Δύση κυριαρχούν η απαισιοδοξία, η δυσπιστία και ο μηδενισμός. Το βλέπεις στη Γαλλία, το βλέπεις στη Βρετανία, το βλέπεις στην Ελλάδα.

Αλλά ας μην απελπιζόμαστε. Οπως θα έλεγε και η Σοφία, Καλά Χριστούγεννα σε όλους, ακόμη και σε όσους από εμάς δεν είναι στη φυλακή!