«Εγώ ως προσωπικότητα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να σκέφτομαι την ανθρώπινη ηθική. Η τέχνη είναι το ηθικό μέσο για ν’ ανυψωθεί η ανθρωπότητα. Και ο κάθε καλλιτέχνης έχει, κατά τη γνώμη μου, τη δυνατότητα να γίνει παράδειγμα για την ανθρωπότητα και όχι για ένα “ιδιόμορφο ον” στο οποίο επιτρέπονται όλα. Για μένα, η υπέρτατη ηθική είναι να μην είσαι μόνον ένας μουσικός, αλλά επίσης άνθρωπος». Ο Θόδωρος Αντωνίου επέλεξε να χρησιμοποιήσει – για  την ομιλία του στην τελετή αναγόρευσή του ως μέλους της Ακαδημίας Αθηνών στις 17 Μαρτίου το 2015 – ένα απόσπασμα της συνέντευξης που είχε παραχωρήσει ο Δημήτρης Μητρόπουλος το 1959 στον ραδιοσταθμό NDR του Αμβούργου. Είναι μια ακόμη στιγμή στην πορεία του όπου υπενθύμιζε με βελούδινο τρόπο την καθαρότητα και τη σεμνότητα που συγκροτούσαν τη λαμπερή προσωπικότητά του.

Χθες ο Θόδωρος Αντωνίου έφυγε από τη ζωή στα 83 του χρόνια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει εξαίρετες σπουδές – χάρη στις υποτροφίες – και να διαπρέψει ως συνθέτης, αρχιμουσικός και μουσικός παιδαγωγός. Σπούδασε βιολί, φωνητική και σύνθεση στο Εθνικό Ωδείο και στο Ελληνικό Ωδείο της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του για σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου και στο Διεθνές Μουσικό Κέντρο του Ντάρμστατ. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Στάνφορντ και της Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών, στη Μουσική Ακαδημία της Φιλαδέλφειας και στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Από το 1974 έως το 1985 υπήρξε συνδιευθυντής όλων των δραστηριοτήτων σύγχρονης μουσικής στο Μουσικό Κέντρο του Τάνγκελγουντ.

Υπήρξε ιδρυτής της Πειραματικής Λυρικής Σκηνής και καλλιτεχνικός διευθυντής της από το 2004 έως το 2011. Πολυγραφότατος, ο Θόδωρος Αντωνίου δεν σταμάτησε να συνθέτει και να δημιουργεί. Ενα από τα τελευταία έργα που ολοκλήρωσε ήταν μια όπερα με θέμα τη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια (σ.σ.: παραγγελία του Μύρωνα Μιχαηλίδη). Ο Θόδωρος Αντωνίου ήταν κορυφαίος συνθέτης της εποχής του με τολμηρή ματιά, ενημερωμένος για τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από τη μουσική, αλλά και τις νέες τεχνικές και δυνατότητες των οργάνων. Αυτό του έδινε την ευχέρεια να δημιουργεί έργα τα οποία εμπεριείχαν στοιχεία πρωτοπορίας. Ενα από τα ώριμα έργα του, το οποίο αντικατοπτρίζει το ανήσυχο πνεύμα του και το πάθος για την τέχνη του, ήταν το Κοντσέρτο για Κρουστά που παίχτηκε από την ΚΟΑ.

Εχει γράψει περισσότερα από 450 έργα, πολλά από τα οποία είναι παραγγελίες μεγάλων ορχηστρών και ιδρυμάτων και περιλαμβάνουν τρεις όπερες – «Περίανδρος» (1977-79), «Βάκχες» (1991-92), «Οιδίπους επί Κολωνώ» (1997, παραγγελία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας SWF Μπάντεν Μπάντεν/ Βραβείο Μουσικής 1998 της Ενωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κρητικών) -, χορωδιακά έργα, καντάτες, έργα μουσικής δωματίου, έργα για σολίστ, συμφωνικά έργα και κοντσέρτα. Ενδεικτικά αναφέρονται: τρεις συμφωνίες, η καντάτα «Νενικήκαμεν» (1972, παραγγελία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας και της πόλης του Μονάχου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972), πέντε κοντσέρτα για πιάνο, τρία κοντσέρτα για βιολί, έξι κουαρτέτα εγχόρδων κ.ά. Εχει γράψει περίπου 150 έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο (εκ των οποίων τα 60 είναι μουσική για αρχαίες τραγωδίες). Η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών στην οποία ήταν από το 1989 και μέχρι την 1η Δεκεμβρίου πρόεδρος (και έπειτα επίτιμος) είχε ήδη προγραμματίσει σειρά συναυλιών με έργα του: στις 31 Ιανουαρίου 2019 στο Ινστιτούτο Γκαίτε θα παιχτεί το έργο του «Αριστον μεν ύδωρ» σε ποίηση του Πίνδαρου και στις 28 Μαρτίου 2019 στον ίδιο χώρο θα παιχτεί η μουσική που έγραψε για την ταινία «Το κορίτσι της Μάνης» (στην οποία πρωταγωνιστεί η Αντζελα Γκερέκου).