Αρκεί ίσως να ανακαλέσει κανείς τις μαρτυρίες ηθοποιών του λεγόμενου ασπρόμαυρου κινηματογράφου για τις συνθήκες εργασίας που επέβαλε η «βιομηχανία του θεάματος», με ισχυρότερους μοχλούς πίεσης τον παραγωγό και τον σκηνοθέτη. Και ίσως έτσι ερμηνεύσει εν μέρει την τυποποίηση και τη μανιέρα που επιβλήθηκε σε ηθοποιούς όπως ο Γιώργος Μοσχίδης, που έφυγε από τη ζωή την παραμονή των Χριστουγέννων σε ηλικία 87 ετών. Είτε ως παρτενέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα πάντως είτε ως καρατερίστας σε «ιστορικοφανείς» βιογραφίες («Παπαφλέσσας», «Μαντώ Μαυρογένους») ο Μοσχίδης κατοχύρωσε μια παρουσία ξεχωριστή μέσα στον πληθωρισμό των παραγωγών της εποχής: από το «Διακοπές στην Αίγινα» (1958) του Αντρέα Λαμπρινού ώς το «Κρίμα το μπόι σου» (1970), το «Αγάπη μου παλιόγρια» (1972), «Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς» (1973) και δεκάδες άλλες ταινίες.

Ειδικά στις δεκαετίες του 1970 και 1980 ο λεγόμενος Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος θα αξιοποιήσει την υπεραξία αρκετών από τους «παλιούς» πρωταγωνιστές επενδύοντας όχι μόνο στη νοσταλγική ταύτιση, αλλά ενίοτε και στην τυποποίηση που παλιότερα θεωρούνταν «κατάρα» (κορυφαίο ίσως παράδειγμα η τοποθέτηση του Διονύση Παπαγιαννόπουλου απέναντι στον Μάνο Κατράκη στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου). Στο κλίμα αυτό, ο Γ. Μοσχίδης θα συμμετάσχει στις ταινίες «Τα χρώματα της Ιριδας» (1975) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Χάππυ νταίη» (1976) του Παντελή Βούλγαρη, για το οποίο κέρδισε το βραβείο β’ ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «Ρόζα» (1982) του Χριστόφορου Χριστοφή, «Ρεβάνς» (1983) του Νίκου Βεργίτση, «Η παρεξήγηση» (1983) του Δημήτρη Σταύρακα, «Υπόγεια διαδρομή» (1983) του Απόστολου Δοξιάδη, «Ζωή χαρισάμενη» (1993) του Πατρίς Βιβανκό κ.ά.

Στα επόμενα χρόνια, εξάλλου, ο ηθοποιός είχε εμφανιστεί και σε πετυχημένες σειρές της κρατικής και ιδιωτικής τηλεόρασης, όπως ο «Κήπος με τα αγάλματα» (στην παλιά ΕΡΤ), «Χαίρε Τάσο Καρατάσο», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Κλειστοί δρόμοι», «Η αγάπη άργησε μια μέρα» και «Απόστολος και μόνος» που έγινε και ταινία – η τελευταία του, το 2006, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καβουκίδη και του καλού του φίλου και συχνού θεατρικού συνοδοιπόρου Γιώργου Μιχαλακόπουλου.

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. Το θέατρο αποτελεί από μόνο του μια ξεχωριστή διαδρομή για τον Γιώργο Μοσχίδη, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του με περιοδεύοντες θιάσους (τα «μπουλούκια», όπως τα αποκαλούσε). Ο γεννημένος στην Καβάλα ηθοποιός είχε φοιτήσει στο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων (με συνομηλίκους του τότε τον Κλείτο Κύρου, τον Γιώργο Ιωάννου, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου), σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης και έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1952 στο έργο «Ρομάντζο» του Ε. Σέλντον με τον θίασο Μαίρης Αρώνη – Βάσως Μανωλίδου. Ακολούθησαν πολλές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις, οι πιο προβεβλημένες των οποίων στο Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης, με το οποίο συνδέθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1950.

Η πρώτη κρατική σκηνή της χώρας υπενθύμισε ήδη με ανακοίνωση τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε. Ανάμεσά τους, η «Μαρία Στούαρτ» (1986), «Ενα καπέλο από ψάθα Ιταλίας» (1988), «Θεσμοφοριάζουσες» (1989), «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» (1989), «Ρινόκερος» (1997), «Η σονάτα των φαντασμάτων» (2000), «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» (2002), «Ενας άνθρωπος για όλες τις εποχές» (2014).

Στο Θέατρο Τέχνης, από την άλλη, συμμετείχε, εκτός άλλων, στις σκηνοθετημένες από τον Κάρολο Κουν παραστάσεις «Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου» (1960-61) του Τόμας Γουλφ, «Ο θείος Βάνιας» (1960-61) του Τσέχοφ, «Ρινόκερος» (1961-62) του Ιονέσκο, «Ορνιθες» του Αριστοφάνη (1962), όπου υποδυόταν τον ποιητή και τον Ποσειδώνα (μαζί του ο Γ. Μιχαλακόπουλος υποδυόταν τον χρησμολόγο και τον Τριβαλό), «Ο θάνατος του εμποράκου» (1962-63) του Αρθουρ Μίλερ, «Ο βασιλιάς πεθαίνει – Ο αρχηγός» (1962-63) επίσης του Ιονέσκο, «Αχ, αυτά τα φαντάσματα» του Εντουάρντο ντε Φιλίππο (1963-64), «Βάτραχοι» (1966) του Αριστοφάνη (όπου υποδύθηκε τον Ευριπίδη). Παράλληλα, πρωταγωνίστησε σε έργα, όπως «Κάτω από τη σκάλα» του Τσαρλς Ντάιερ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1997), με συμπρωταγωνιστή τον Γ. Μιχαλακόπουλο, «Το ημερολόγιο της άμμου» του Δημήτρη Κορδάτου, σε σκηνοθεσία Τάσου Μπαντή (2001), «Ο από… μηχανής άνεμος» του Μιχάλη Δήμου, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου (2004), «Επιθεωρητής» του Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα (2010).