Ο Πρωθυπουργός αποδέχθηκε πριν από δύο μήνες την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών με τη διαβεβαίωση ότι δεν θα ανεχθεί στο εξής άλλη φωνή πέρα από την επίσημη κυβερνητική στην εξωτερική πολιτική. Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να αποδειχθεί ότι η διαβεβαίωση εκείνη πατούσε σε σαθρά θεμέλια. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο υπουργός Αμυνας εξακολουθεί να σηκώνει το δικό του μπαϊράκι εκεί όπου δεν απαιτείται απλώς κυβερνητική σύμπνοια, αλλά και εθνική ομοψυχία.

Από αυτήν την άποψη θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς αυτό το πρόβλημα ενδοκυβερνητικής φύσης και μόνο. Είναι ασφαλώς ένα ζήτημα ότι άλλα λέει ο Πρωθυπουργός και άλλα ο υπουργός Αμυνας. Το βασικό πρόβλημα για τη χώρα όμως δεν είναι ότι ο Πρωθυπουργός ηγείται μιας κυβέρνησης που δεν είναι συμπαγής σε θεμελιώδη ζητήματα πολιτικής. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Πρωθυπουργός έχει θέσει τον εαυτό του σε ομηρεία ενός κυβερνητικού εταίρου που συχνά πολιτεύεται με γνώμονα την πολιτική του επιβίωση. Και πως έτσι έχει θέσει σε ομηρεία ολόκληρη τη χώρα.

Αποδεικνύεται κάθε μέρα ότι ο Πρωθυπουργός διέπραξε ένα τεράστιο σφάλμα όταν εμπιστευόταν ένα τόσο ευαίσθητο χαρτοφυλάκιο, όπως είναι αυτό της Αμυνας, σε έναν πολιτικό που πότε με τις τεχνητές ρήξεις για τη συμφωνία των Σκοπίων και άλλοτε με τους λεονταρισμούς απέναντι στην Τουρκία έχει μετατρέψει την εξωτερική πολιτική σε σημαία ευκαιρίας. Είναι γνωστό εξάλλου ποιων ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο.