Αίφνης ο Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ έγινε 100 φορές καλύτερος προπονητής από τον Ζοζέ Μουρίνιο. Σε δέκα μέρες κατάφερε να μεταμορφώσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λέγοντας «άμπρα κατάμπρα».

Αποδείχθηκαν υπέρ το δέον οι ψίθυροι στα αφτιά των παικτών για να βρουν τη χαμένη ποδοσφαιρική τους αίγλη, να δείξουν στους φίλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το αληθινό τους πρόσωπο.

Να γίνει ξανά ανταγωνιστικός ο Πολ Πογκμπά, να σταματήσει τις κλάψες και τις δολοπλοκίες και να κάνει  αυτό για το οποίο πληρώνεται πλουσιοπάροχα.

«Εγώ θα ντρεπόμουν στη θέση τους», είπε για τους παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η παλιά δόξα του αγγλικού ποδοσφαίρου Πολ Μέρσον.

Οι τελευταίες εξελίξεις στο Ολντ Τράφορντ θέτουν εκ νέου το ερώτημα: ποιος κάνει κουμάντο σε μια ομάδα; Ο προπονητής ή οι ποδοσφαιριστές; Μοιάζει με το ιστορικό ερώτημα για την κότα και το αβγό.

Οποια εξήγηση κι αν δοθεί πάντοτε θα υπάρχει ο αντίλογος, το παράδειγμα που θα καταρρίπτει το επιχείρημα.

Η κατάκτηση τίτλων αποτελεί ασφαλώς μια δυνατή ασπίδα για οποιονδήποτε προπονητή. Αλλιώς σε αντιμετωπίζει το κλαμπ όταν έχεις κατακτήσει τρία σερί πρωταθλήματα ή Τσάμπιονς Λιγκ και αλλιώς όταν έχει ξοδέψει ένα τσουβάλι λεφτά και παλεύεις να βγεις Ευρώπη. Οταν μάλιστα η αμφισβήτηση βγαίνει αγκαζέ με την οίηση για να βολτάρει σε ένα συγκρουσιακό περιβάλλον τότε είναι βέβαιο πως ο μόνος χαμένος θα είναι ο προπονητής.

Η αλαζονεία του Μουρίνιο, στην προκειμένη περίπτωση, προκάλεσε σμίκρυνση στην αδιαμφισβήτητη προπονητική του ικανότητα. Είναι φυσικό λοιπόν προπονητές μικρού βεληνεκούς όπως είναι ο Σόλσκιερ να μοιάζουν δίπλα στον Πορτογάλο ως διηπειρωτικοί πύραυλοι.

Η ιστορία δίνει τροφή για σκέψη στη Γιουνάιτεντ. Γιατί χθες ήταν ο Μουρίνιο, αύριο μπορεί να είναι ο Σόλσκιερ, ο Ζιντάν ή ο Ποτσετίνο τον οποίον δεν θα θέλουν οι παίκτες. Αν οι τελευταίοι αντιληφθούν τη δύναμή τους οι Κόκκινοι Διάβολοι δεν θα φεύγουν ποτέ από την Κόλαση.