Σαν να έβλεπες μια εκνευριστική μύγα το καλοκαίρι που κόβει βόλτες μπροστά σου. Και να προσπαθείς να τη διώξεις, αλλά εις μάτην. Και να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από τα νεύρα. Κάτι τέτοιο έπαθε χθες το βράδυ ο Ολυμπιακός. Οι παίκτες της Νταρουσάφακα, της τελευταίας ομάδας της Ευρωλίγκας και χωρίς κάποια φιλοδοξία να μπουν στην οκτάδα, ήταν τόσο μα τόσο ενοχλητικοί για τους άσους του Μπλατ. Κι αυτοί ήθελαν να τους αποφύγουν, να τους διώξουν, ωστόσο η προσπάθειά τους ήταν μάταιη και ελάχιστα αρκετή.

Οι αεικίνητοι αντίπαλοι τους ζάλισαν τόσο, ώστε οι Κόκκινοι δεν έκαναν το παραμικρό. Γνωρίζοντας μια πολύ πικρή ήττα. Το πόσο θα κοστίσει θα το δούμε στην πορεία, επί του παρόντος αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ολυμπιακός συνηθίζει να γνωρίζει ήττες απρόσμενες και μάλιστα από σύνολα που βρίσκονται χαμηλά στον πίνακα. Συνέβη παλαιότερα με τη Γαλατά. Λες και το μυαλό φεύγει ή δεν είναι συγκεντρωμένοι όσοι παίρνουν θέση στο παρκέ. Κάπως έτσι, ένα ωραίο σερί νικών χαλάει και όλοι ξαναγυρίζουν στους υπολογισμούς για το τι κυνηγά η ομάδα. Η απάντηση όμως είναι μία: σε αυτό το επίπεδο με τα συνεχή παιχνίδια και τα πολλά σκαμπανεβάσματα, αν δεν είναι κάποιος έτοιμος, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάθει στραπάτσο. Γιατί οι αντίπαλοι μπορεί να μην πασχίζουν για κάτι χειροπιαστό τούτη τη σεζόν, παλεύουν όμως για το επόμενό τους συμβόλαιο. Δηλαδή, το κίνητρο δεν τους λείπει σε καμία των περιπτώσεων.

Ο Ολυμπιακός σαφώς και εξακολουθεί να στοχεύει στην κατάκτηση της τέταρτης θέσης, άρα στο πλεονέκτημα έδρας. Το 9-6 με το οποίο έκλεισε τον πρώτο γύρο δεν το αποκαλείς κακό σκορ, με την έννοια πως είχε δύσκολα εκτός έδρας ματς, ενώ στο δεύτερο μισό της διοργάνωσης το ΣΕΦ μπορεί να αποτελέσει όπλο που θα φέρει την πρόκριση. Με την προϋπόθεση να επανέλθει η σοβαρότητα και όχι η νοοτροπία πως η δύναμη του εκάστοτε αντιπάλου κρίνεται μόνο από τη βαθμολογική του συγκομιδή. Στην Ευρωλίγκα μετρούν και άλλα πολλά.

Οσο για το γεγονός πως δεν έπαιξε και πάλι στο τέλος ο Σπανούλης, πρόκειται για επιλογή του Μπλατ που λειτουργεί με βάση κάποιους δικούς του κανόνες και με γνώμονα τη φιλοσοφία του. Ισως θέλει να δημιουργήσει έναν νέο ήρωα, εν προκειμένω τον Γκος, έναν παίκτη που θα παίρνει τις προσπάθειες όταν καίει η μπάλα. Μέχρι τώρα, δεν του βγαίνει το ρίσκο. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν μέσα από αυτές τις αντιξοότητες θα ωριμάσει και θα «μεγαλώσει» παικτικά ο αμερικανός πόιντ γκαρντ.