*τραγουδιστής και συνθέτης

Αν υποτεθεί ότι η αγαπημένη μέρα των περισσοτέρων είναι η Κυριακή, μάλλον δεν εξαιρούμαι από τον κανόνα: εδώ και χρόνια τα Σάββατά μου περιλαμβάνουν συναυλίες και πολλά ταξίδια από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, σε κάθε πόλη αυτής της χώρας, όπως επίσης και στην Κύπρο και το εξωτερικό. Οπότε για μένα η Κυριακή έχει την αίσθηση της Ιθάκης: είναι η μέρα που επιστρέφω στο σπίτι. Μια μέρα που τη χαίρομαι με την οικογένειά μου και για την οποία προσπαθώ να εξοικονομήσω δυνάμεις κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ώστε να τη χαρώ όσο τον δυνατόν περισσότερο…

Στα μέσα της εβδομάδας μπορεί κάποιες ημέρες μου να είναι ελεύθερες, όμως το πρόγραμμα των υπολοίπων στο σπίτι – δουλειές, σχολεία, φροντιστήρια – καθιστά δύσκολη τη συνάντησή μας. Ετσι, η θαλπωρή της οικογένειας και της χαλαρής συζήτησης για την καθημερινότητα, που εξακολουθεί να πλανάται στον αέρα, πραγματώνεται την Κυριακή.

Το πρωί του Σαββάτου, όταν έχω περιοδεία, σηκώνομαι κατά τις εννιά. Μια μικρή πρωινή κουβέντα στο σπίτι, ένας σκέτος καφές και φεύγω. Το πρωινό έρχεται συνήθως λίγο αργότερα – κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Νωρίς σηκώνομαι κι όταν εμφανίζομαι στην Αθήνα, όπως από το Σάββατο 12 Γενάρη που ξεκινώ με τους String Demons στη μουσική σκηνή Σφίγγα.

Το να παίρνω κάθε Σάββατο τη βαλίτσα μου και να ταξιδεύω, κάποτε μου φαινόταν κουραστικό. Πλέον το έχω συνηθίσει, είναι κομμάτι της ζωής μου.

Στο σπίτι ή στην περιοδεία με συντροφεύει πάντα ένα βιβλίο αγαπημένο, ούτως ώστε να δημιουργώ αυτή τη ζεστή φωλιά των προσωπικών μου ωρών μέσα από την ανάγνωση. Λογοτεχνία, θεωρητικά βιβλία ή δοκίμια, επιλέγω το ανάγνωσμα με βάση την αισθητική του συγγραφέα. Μ’ αρέσει όταν ένα κείμενο ή μια άποψη πληροί τα κριτήρια της αισθητικής όπως ορίστηκαν από τον Πλάτωνα και τους κατοπινούς φωτισμένους ανθρώπους: αναλογία, ακεραιότητα, διαύγεια.

Μεσημέρι προς απόγευμα του Σαββάτου έχω φτάσει στον προορισμό μου.

Μία από τις πολύ όμορφες στιγμές είναι τότε, όταν βρισκόμαστε μαζί όλα τα μέλη του γκρουπ: θα φάμε, θα σχεδιάσουμε τη βραδιά που έρχεται, θα βρούμε καινούργιες ιδέες και τελικά θα μοιραστούμε μια οικογενειακή θαλπωρή σε κάποια ταβέρνα πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας…

Οταν υπάρχει χρόνος μου αρέσει πολύ να κάνω μια βόλτα στις πόλεις όπου πηγαίνω για περιοδεία. Ετσι, για παράδειγμα, πριν από δυο μήνες περπάτησα τη Μύρινα στη Λήμνο ή πριν από μερικές εβδομάδες την Καβάλα. Ομως αυτό έρχεται απρόσμενα, δεν είναι κάτι που προγραμματίζεται.

Στις επτάμισι το απόγευμα είναι η ώρα για το καθιερωμένο ραντεβού στη ρεσεψιόν: συγκεντρωνόμαστε και πάμε όλοι μαζί στον χώρο της παράστασης. Ακολουθεί προετοιμασία περίπου ένα δίωρο, κάτι απαραίτητο για να είμαστε όλοι έτοιμοι και ήρεμοι όταν θα ξεκινήσει η παράσταση κατά τις 10.30 με 11.00 το βράδυ.

Στις παραστάσεις ο χρόνος διευρύνεται κι έτσι το βράδυ του Σαββάτου αρχίζει να γίνεται πρωί Κυριακής.

Η ώρα θα έχει πάει δύο ή τρεις όταν τελειώνουμε και πηγαίνουμε πάλι να φάμε μαζί ή να πάρουμε φαγητό για το ξενοδοχείο. Στόχος μας είναι να ξεκινήσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα το πρωί της Κυριακής για να επιστρέψουμε στις οικογένειές μας.

Η αγαπημένη συνήθεια της Κυριακής είναι, άλλωστε, όταν ξεκλειδώνω την πόρτα και μπαίνω στο σπίτι. Η στιγμή που θα δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα και θα μιλήσουμε για όσα συνέβησαν τις μέρες που έλειπα.

Αν δεν με έχει καταβάλει η διαδρομή του ταξιδιού, μ’ αρέσει να κάνω μια βόλτα σε ένα ωραίο εστιατόριο στη γειτονιά μου στα Εξάρχεια ή στο Μεταξουργείο. Είμαι παιδί του κέντρου και μου αρέσουν αυτά τα μέρη. Και αν έχω περισσότερες δυνάμεις, ίσως πάω να δω μια παράσταση συναδέλφου στο θέατρο.

Κάπως έτσι φτάνει το βράδυ. Κάθε φορά αισθάνομαι πλήρης στο τέλος αυτού του 48ωρου. Κι όπως συχνά δεν καταλαβαίνω πώς τελειώνουν οι καλοκαιρινές συναυλίες και έρχονται οι χειμερινές, έτσι επίσης δεν καταλαβαίνω πώς κλείνει ο κύκλος της εβδομάδας και ανοίγει ένας καινούργιος…