Η μελέτη του Ερικ Χόμπσμπομ (μτφ. Νίκος Κούρκουλος, εκδ. Θεμέλιο, 2010) για τη ληστεία ως κοινωνικό φαινόμενο στα Βαλκάνια (και την Ελλάδα) αποτελεί την πιο «αναγνωρίσιμη» αναφορά λόγω ονόματος, αλλά η βιβλιογραφία που παραθέτει ο Νικόλαος Α. Αναστασόπουλος στο τομίδιο «Η ληστεία στο ελληνικό κράτος (μέσα 19ου – αρχές 20ού αιώνα)» (εκδ. Εστία, Δεκέμβριος 2018) δίνει το ιστορικό βάθος που καλύπτει η σχετική έρευνα. Ο επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων φωτίζει την εμφάνιση του φαινομένου, καθώς και τις επιπτώσεις του στις πληγείσες περιοχές, αλλά και την αντίδραση των Αρχών. Στο πλαίσιο αυτό, υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η ληστεία λειτουργεί στην ελληνική παραδοσιακή κοινωνία σαν αντίδραση του αγροτοποιμενικού κόσμου απέναντι στην επιδίωξη της κυβέρνησης να τον εντάξει σε ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα» και θυμίζει ότι ο Τύπος και τα λαϊκά αναγνώσματα αποτελούσαν βασικό παράγοντα για τη συγκρότηση των νοημάτων μέσω των οποίων προσεγγίζονταν από τον αναγνώστη οι ληστές. Θυμίζει παράλληλα ότι η «ανίχνευση της γυναικείας παρουσίας στις ληστρικές πράξεις επικυρώνει τις κοινωνικές ανισότητες εις βάρος του γυναικείου πληθυσμού», ενώ αναδεικνύει τον ιδιώνυμο νόμο ΤΟΔ’ (1871) του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κουμουνδούρου σε κορυφαία νομοθετική πρωτοβουλία για την καταστολή της ληστείας και το παράδειγμα του Νταβέλη ως δηλωτικό για τη βιαιότητα ή τη σκληρότητα προκειμένου να επιτευχθεί ο ληστρικός στόχος. Η εκτέλεση του τελευταίου το 1925 επιβεβαίωσε τον τρόπο του τέλους των περισσότερων ληστών της εποχής και σηματοδότησε για το κράτος την έναρξη για την καταδίωξη και πάταξη των μεγάλων ληστών, η οποία κορυφώθηκε κατά τη βενιζελική τετραετία 1928 – 1932.