Τις περιόδους ειδησεογραφικής άπνοιας, στο βαθύ Διαδίκτυο ανακινούνται διάφορα θέματα πολιτικής ιστορίας ή και πολιτικής κουλτούρας, που βοηθούν τους πελταστές των ιδεολογικών συζητήσεων να φτιάχνουν αντιπαλότητες και να ξιφουλκούν, γεμίζοντας τις ώρες της σκόλης τους. Αυτά τα Χριστούγεννα, η διαδικτυακή συζήτηση οδήγησε σε ένα κόμμα που πλέον είναι ιστορία: το ΚΚΕ εσωτερικού. Οι οπαδοί των ιδεολογικών ανατροπών βρήκαν τον τρόπο να καθαρίσουν με το κόμμα αυτό που σε όλη τη Μεταπολίτευση θεωρούνταν κόμμα εστέτ, αλλά σήμερα θεωρείται ότι είναι ο τροφοδότης λογαριασμός του συριζαϊκού λαϊκισμού (υποβολιμαίο λάθος, όπως πρόσφατα απέδειξε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος). Επιπλέον, θυμήθηκαν μετά βδελυγμίας ότι το ΚΚΕ εσωτερικού διατηρούσε σχέσεις με το αυταρχικό καθεστώς της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου και, άρα, το αναθεωρητικό δικαστήριο της Ιστορίας έβγαλε την απόφανση: το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν κόμμα που στήριζε αυταρχισμούς και ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ένας μουλωχτός οπαδός δικτατόρων. Αν ο κόσμος διαιρούνταν σε καλούς και κακούς, οι σημερινοί αναθεωρητές των πάλαι ποτέ αναθεωρητών της κομμουνιστικής Αριστεράς θα μπορούσαν να περάσουν ως φωνές της συνείδησής μας. Είναι όμως, απλώς, κάτι μίζεροι γκρινιάρηδες, έτοιμοι να δοξάσουν εύκολα όσο εύκολα επίσης απορρίπτουν.
Η αλήθεια είναι ότι, όντως, το ΚΚΕ εσωτερικού είχε σχέσεις με τη Ρουμανία. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούμε, το είχε πρώτος καταγγείλει στα 1979 (νομίζω) ο Κώστας Ζουράρις, ο οποίος τότε είχε αποχωρήσει από το κόμμα. Ομως, παρ’ όλα αυτά, τότε το κόμμα, και κυρίως η νεολαία του, ξαναστηνόταν στα πόδια του μετά τη διάσπαση της Β’ Πανελλαδικής. Γιατί, είχαν τόσο πολλή ζήτηση οι αυταρχισμοί;
Κάθε άλλο. Επειδή την εποχή εκείνη η κομμουνιστική ανανέωση ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες, τις πιο ανήσυχες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Προσανατολιζόταν στην ανοιχτή κοινωνία, διεκδικούσε ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς, εμβάθυνση της δημοκρατίας και αποκάλυπτε ό,τι το ανατολικό μπλοκ υποβάθμιζε: την επίθεση στις ελευθερίες. Στην «Αυγή», που το χαρτί της έστελνε ο Τσαουσέσκου, είχε δημοσιευτεί η καταλυτική κριτική του Δημήτρη Ραυτόπουλου στη σοβιετική νομενκλατούρα. Και το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν το μόνο αριστερό κόμμα που στήριξε το εγχείρημα της Ευρώπης – όταν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ επένδυαν στον αντιευρωπαϊσμό. Στις κομματικές οργανώσεις κυοφορήθηκε ο πολιτικός φιλελευθερισμός, ούτως ή άλλως μειοψηφικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας, που υποστήριξε ζωτικές μεταρρυθμίσεις, που ενίσχυσε τις δράσεις για τις ατομικές ελευθερίες, που αδιαπραγμάτευτα αγωνίστηκε για το δικαίωμα στη διαφορά, που αντιτάχθηκε στον εθνικισμό. Εκεί φτιάχτηκε το κρίσιμο ρεύμα που στήριξε τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, εκεί κυοφορήθηκε και η μη κομματική υποστήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη στην κρίσιμη ψηφοφορία που άλλαξε την κατεύθυνση της ΝΔ.
Προφανώς, το ΚΚΕ εσωτερικού δεν άλλαξε τη χώρα. Αλλά δεν ήταν το απόλυτο κακό, όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν. Για κάποια χρόνια, ήταν ένας θύλακος ιδεολογικών και πολιτικών ανησυχιών. Αντιφατικός και συχνά δυσκίνητος. Αλλά ήταν ένας χώρος ελευθερίας και αμφισβήτησης ακλόνητων έως τότε παραδοχών. Ενας χώρος μέσω του οποίου άξιζε η ιδεολογικοπολιτική περιπέτεια της Μεταπολίτευσης – αυτή η περιπέτεια που προσπαθούν σήμερα να απαξιώσουν και στον ΣΥΡΙΖΑ ως «παλιό».
Ασ’ τους να λένε.