Αν μπορεί να καμαρώνει για κάτι η απερχόμενη κυβέρνηση, είναι για την προσφορά πληθώρας αντιπροτύπων. Από τον Καμμένο μέχρι τον Πολάκη, κι από τον Παππά μέχρι τη Δούρου, τον Σπίρτζη και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, οι νέοι της πατρίδας μας έχουν μπροστά τους μια ευρεία γκάμα για να επιλέξουν τους πιο κυνικούς, τους πιο αδίστακτους, τα καλύτερα παραδείγματα προς αποφυγή.

Για όσους έχουν βραχεία μνήμη, ή υπερβολικά καλές προθέσεις, το σόου που δόθηκε προχθές στον «σταθμό» «Σιντριβάνι» του «μετρό» της Θεσσαλονίκης (όλα σε εισαγωγικά, πλην της συμπρωτεύουσας) υπενθύμισε τι σημαίνει λαϊκισμός στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι κομπασμοί του Αλέξη Τσίπρα περί ενός «ολιστικού σχεδίου» για τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης και ο υπαινιγμός του ότι χάρις στον ίδιο και την κυβέρνησή του μετατρέπεται η πόλη από ουραγός σε διεθνές κέντρο αποτελούν μνημείο θράσους και προσβολής της νοημοσύνης. Μόνο κορδέλες δεν έκοψε. Μόνο κίτρινο γιλέκο και κράνος δεν φόρεσε.

Αλλά η χρονιά πρέπει να κλείσει θετικά. Το σκίτσο που συνοδεύει τη στήλη πρέπει να απεικονίζει ένα πρότυπο, όχι ένα αντιπρότυπο. Η γκάμα είναι κι εδώ μεγάλη. Διάλεξα μια γυναίκα που αναμετρήθηκε με 33.000 υποψηφίους από 173 χώρες και κέρδισε τον περασμένο Μάρτιο τον τίτλο της «δασκάλας της χρονιάς». Τη θυμάστε φυσικά. Λέγεται Αντρια Ζαφειράκου. Είναι μια 39χρονη Ελληνοκύπρια. Διδάσκει Καλλιτεχνικά στο κοινοτικό σχολείο του Αλπερτον, στο βορειοδυτικό Λονδίνο. Κι όταν τη ρώτησαν οι Financial Times σε τι εν τέλει αποσκοπεί η εκπαίδευση, απάντησε: «Κατά τη γνώμη μου, τα σχολεία υπάρχουν για να επιτρέπουν στους μαθητές να εκπληρώνουν τα πιο άγρια όνειρά τους».

Από τη μια λοιπόν έχουμε έναν άτολμο υπουργό Παιδείας που υπερηφανεύεται για την εικονική κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων και την πραγματική κατάργηση του ΑΣΕΠ. Από την άλλη, μια θαρραλέα δασκάλα που θεωρεί μεγαλύτερό της κατόρθωμα τη σωτηρία ενός μαθητή της Β’ Γυμνασίου ο οποίος ήταν επιθετικός, δεν είχε φίλους, δεν μπορούσε να γράψει μια ολόκληρη φράση και είχε όλες τις ειδικές ανάγκες του κόσμου. Μια μέρα, ο «Φρεντ» έφτιαξε μια καταπληκτική ζωγραφιά κι εκείνη ζήτησε από τους συμμαθητές του να την κρίνουν. Ολοι είπαν τα καλύτερα. Και το παιδί μεταμορφώθηκε.

Πώς ακριβώς έφτασε εκεί; «Δημιουργώ ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχει πρόβλημα αν αποτύχεις. Κάποιοι μαθητές μου είχαν εκρήξεις οργής. Κάποιοι άλλοι με έχουν βρίσει. Εχω ζήσει τέτοιες στιγμές, αλλά το θεωρώ φυσιολογικό».

Από τη μια έχουμε έναν δυναμικό σκιώδη υπουργό που θέλει τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών «ώστε να μη μεταβληθεί ο ευρωπαϊκός και ο ελληνικός πληθυσμός». Από την άλλη, μια ακούραστη εκπαιδευτικό που λέει καλημέρα στα μεταναστόπουλα της τάξης της στα χίντι ή στα αραβικά και τα βλέπει να λάμπoυν. Nαι, κάθε χώρα έχει τα πρότυπα και αντιπρότυπα που της αξίζουν.